دولت فروتن به موفقیت‌های کوچک دل می‌بندد و بنابراین وعده‌های بزرگ نمی‌دهد. دولت فروتن مدعای مبارزه با کل فساد را طرح نمی‌کند، بلکه ابتدا نظام سنجش فساد بنا می‌کند، و تلاش می‌کند نظام حقوق و دستمزد مدیران دولتی را شفاف کند.
دو نگاه به دو دنیای ایران امروز ما بیشتر قابل تشخیص است. نگاه اول، تصویری از «گِلام» گالیور است؛ «من می‌دونم نمیشه». آدم‌هایی، کارشناسانی، متخصصانی و مدیرانی از پیش‌باخته، نااُمید و منشأ افسردگی؛ هیچ صدای امیدی از ایشان برنمی‌خیزد. نگاه دوم، بیشتر «سوباسا»یی است. آدم‌هایی و مدیرانی که گویی پای بر زمین واقعیت ندارند، محدودیت نمی‌شناسند، و درست مثل انیمیشن فوتبالیست‌ها، زمان برای‌شان معنا ندارد.