به گزارش ایرنا، یکی از اتفاقات مهم در زندگی عادی که نیاز جدی به تغییر سبک زندگی دارد و به نظر برخی بعنوان مشکل ترین تغییرات محسوب می شود، وجود نقص عضو در بدن است که یک انسان سالم، پس از نقص عضو بعنوان معلول شناخته می شود و مجبور خواهد بود سبک زندگی و ادامه آن را با شرایط موجود تغییر دهد.
نعمت سلامتی و صحت بدن، شاید این روزها برای برخی از مردم تا زمانی که دچار مشکل نشوند، اهمیتی نداشته باشد، سرگرمی ها و مشکلات جاری زندگی، انسان را از بزرگترین سرمایه عمر خود که سلامتی است، غافل کرده و شاید شکرگزار سلامتی خود نباشد.
برای برخی نیز داشتن عضوی معلول، ممکن است پایان تلاش، زندگی و ترقی باشد اما برای برخی این موضوع با نگاهی دیگر و با اراده ای راسخ دنبال می شود با فکر و تدبیر مدبرانه از آن دنیای دیگر و زندگی سراسر ابتکار و خلاقیت می سازند.
سیدمهرالدین حسینی یکی از توانجویانی است که بعلت بیماری ام اس و معلولیت از ناحیه دست و پا، به میدان ابتکار و خلاقیت با اراده ای راسخ وارد شده است.
او که 60 بهار عمر را پشت سر گذاشته است، می گوید: در همان ایام کودکی، با دقت به ماشین آلات و ادوات کشاورزی توجه و با جمع آوری تکه چوب، فلزات، سیم، پیچ و مهره، برای خود اسباب بازی می ساختم.
حسینی اضافه کرد: با گذشت زمان و افزایش سن و تقویت علاقه به این تجهیزات، در همان روستای محل تولد، به تعمیرات ماشین آلات و ادوات کشاورزی مشغول و از درآمد مناسبی برخودار بوده است.
وی افزود: در کنار کار تعمیرات، به علت خشکسالی های پی درپی و مشاهده دغدغه ماندن مردم در روستا، اقدام به حفر چاه آب کرد تا مردم از کم آبی رنج کمتری را تحمل کند.
او از حفر تعداد زیادی چاه عمیق، بدون داشتن تجهیزات امروزی که کاری سخت و طاقت فرسا در عمق چندین متری چاه، نشتن طولانی مدت درمیان سرمای زیر صفر درجه و نمناک سخن گفت که در این زمان دچار بیماری ام اس شد.
حسینی تاکید کرد: بیش از 10 حلقه چاه عمیق در روستای محل زندگی حفر کرد که امروز با توجه به خشکسالی پیش آمده مایه حیات روستا شده و مردم برای نیازهای زندگی خود، از آب این چاه ها استفاده می کنند.
حسینی با اشاره به رکود کسب و کار تعمیرات در روستا گفت: ناچار شد برای ادامه فعالیت به شهر بیجار کوچ کند و با راه اندازی یک کارگاه کوچک تعمیراتی فعالیت خود را ادامه دهد.
او ادامه داد: ذوق و علاقه وی به کار صنعتی به گونه بود که بدون هیچ آموزشی توانسته است چراغ سازی و تعمیرات آن را نیزبه آن اضافه کند و اکنون بعد از گذشت سالها تلاش درکنار معلولیت و بیماری آن را ادامه می دهد.
حسینی یادآور شد: در روزهای اول که بیماری ام اس، خود را نشان داد و بیش از نیمی از توان جسمی و حرکتی او را کاهش داد، چندین ماه گوشه نشین و از کار افتاده شد، ولی نتوانست او را از پای درآورد و دوباره به سراغ کارگاه خود بیاید.
او با اشاره به دوران سخت بیماری و کاهش شدید درآمد که گریبان خانواده اش را گرفته بود گفت: نمی توانست شرایط نگران کننده را مشاهده و کاری نکند، بیماری ام اس، توان ایستادن بر روی پا و قدرت دست راست را از او گرفته بود.
وی افزود: همراه معلولیت، بیماری و مشکلات مالی در کنار کار چراغ سازی، توانسته است بیش از یک صد نوع از این ادوات کشاورزی را که سالهای سال است فراموش شده اند را در ابعاد کوچک (یک هزارم ) با کارکرد واقعی به سازد.
او به ساخت نمونه های کوچک شده در قیاس یک هزارم ادواتی همچون نهر کن، پارو، صاف کن، گاو آهن، علف بر، خرمن کوب، چاقو، فانوس، دار قالی، تراکتور و گاری تراکتور با قابلیت کارکرد همچون وسایل در ابعاد واقعی و مهندسی اشاره کرد و خواستار همکاری برای اختصاص محلی مناسب جهت عرضه آنها و اطلاع رسانی از طریق نمایشگاه و بازدید مردم از آثار هنری خود شد.
او می گوید: از حرف تا عمل سازمان های حمایتی فاصله زیاد است، اگر یک معلول و بیمار آن هم از نوع غیر قابل درمان، مورد حمایت و پشتیبانی قرار نگیرد پس چه کسی باید حمایت شود؟ چرا نباید فرصت بازگشت به زندگی برای معلول و بیمار با کمترین حمایت فراهم نشود.
در استان کردستان 23 هزار و 175 معلول دارای معلولیت های جسمی حرکتی، ذهنی، روانی، بینایی، شنوایی، صوت و گفتار و سالمند تحت پوشش سازمان بهزیستی هستند و از خدمات این نهاد حمایتی بهره مند می شوند.
7350/ 3020
انتهای پیام نعمت سلامتی و صحت بدن، شاید این روزها برای برخی از مردم تا زمانی که دچار مشکل نشوند، اهمیتی نداشته باشد، سرگرمی ها و مشکلات جاری زندگی، انسان را از بزرگترین سرمایه عمر خود که سلامتی است، غافل کرده و شاید شکرگزار سلامتی خود نباشد.
برای برخی نیز داشتن عضوی معلول، ممکن است پایان تلاش، زندگی و ترقی باشد اما برای برخی این موضوع با نگاهی دیگر و با اراده ای راسخ دنبال می شود با فکر و تدبیر مدبرانه از آن دنیای دیگر و زندگی سراسر ابتکار و خلاقیت می سازند.
سیدمهرالدین حسینی یکی از توانجویانی است که بعلت بیماری ام اس و معلولیت از ناحیه دست و پا، به میدان ابتکار و خلاقیت با اراده ای راسخ وارد شده است.
او که 60 بهار عمر را پشت سر گذاشته است، می گوید: در همان ایام کودکی، با دقت به ماشین آلات و ادوات کشاورزی توجه و با جمع آوری تکه چوب، فلزات، سیم، پیچ و مهره، برای خود اسباب بازی می ساختم.
حسینی اضافه کرد: با گذشت زمان و افزایش سن و تقویت علاقه به این تجهیزات، در همان روستای محل تولد، به تعمیرات ماشین آلات و ادوات کشاورزی مشغول و از درآمد مناسبی برخودار بوده است.
وی افزود: در کنار کار تعمیرات، به علت خشکسالی های پی درپی و مشاهده دغدغه ماندن مردم در روستا، اقدام به حفر چاه آب کرد تا مردم از کم آبی رنج کمتری را تحمل کند.
او از حفر تعداد زیادی چاه عمیق، بدون داشتن تجهیزات امروزی که کاری سخت و طاقت فرسا در عمق چندین متری چاه، نشتن طولانی مدت درمیان سرمای زیر صفر درجه و نمناک سخن گفت که در این زمان دچار بیماری ام اس شد.
حسینی تاکید کرد: بیش از 10 حلقه چاه عمیق در روستای محل زندگی حفر کرد که امروز با توجه به خشکسالی پیش آمده مایه حیات روستا شده و مردم برای نیازهای زندگی خود، از آب این چاه ها استفاده می کنند.
حسینی با اشاره به رکود کسب و کار تعمیرات در روستا گفت: ناچار شد برای ادامه فعالیت به شهر بیجار کوچ کند و با راه اندازی یک کارگاه کوچک تعمیراتی فعالیت خود را ادامه دهد.
او ادامه داد: ذوق و علاقه وی به کار صنعتی به گونه بود که بدون هیچ آموزشی توانسته است چراغ سازی و تعمیرات آن را نیزبه آن اضافه کند و اکنون بعد از گذشت سالها تلاش درکنار معلولیت و بیماری آن را ادامه می دهد.
حسینی یادآور شد: در روزهای اول که بیماری ام اس، خود را نشان داد و بیش از نیمی از توان جسمی و حرکتی او را کاهش داد، چندین ماه گوشه نشین و از کار افتاده شد، ولی نتوانست او را از پای درآورد و دوباره به سراغ کارگاه خود بیاید.
او با اشاره به دوران سخت بیماری و کاهش شدید درآمد که گریبان خانواده اش را گرفته بود گفت: نمی توانست شرایط نگران کننده را مشاهده و کاری نکند، بیماری ام اس، توان ایستادن بر روی پا و قدرت دست راست را از او گرفته بود.
وی افزود: همراه معلولیت، بیماری و مشکلات مالی در کنار کار چراغ سازی، توانسته است بیش از یک صد نوع از این ادوات کشاورزی را که سالهای سال است فراموش شده اند را در ابعاد کوچک (یک هزارم ) با کارکرد واقعی به سازد.
او به ساخت نمونه های کوچک شده در قیاس یک هزارم ادواتی همچون نهر کن، پارو، صاف کن، گاو آهن، علف بر، خرمن کوب، چاقو، فانوس، دار قالی، تراکتور و گاری تراکتور با قابلیت کارکرد همچون وسایل در ابعاد واقعی و مهندسی اشاره کرد و خواستار همکاری برای اختصاص محلی مناسب جهت عرضه آنها و اطلاع رسانی از طریق نمایشگاه و بازدید مردم از آثار هنری خود شد.
او می گوید: از حرف تا عمل سازمان های حمایتی فاصله زیاد است، اگر یک معلول و بیمار آن هم از نوع غیر قابل درمان، مورد حمایت و پشتیبانی قرار نگیرد پس چه کسی باید حمایت شود؟ چرا نباید فرصت بازگشت به زندگی برای معلول و بیمار با کمترین حمایت فراهم نشود.
در استان کردستان 23 هزار و 175 معلول دارای معلولیت های جسمی حرکتی، ذهنی، روانی، بینایی، شنوایی، صوت و گفتار و سالمند تحت پوشش سازمان بهزیستی هستند و از خدمات این نهاد حمایتی بهره مند می شوند.
7350/ 3020
کپی شد
