در این یاددشت به قلم حمید روستا آمده است: چطور می توان پذیرفت در تیم ملی فوتبال که قراراست نماینده هشتاد میلیون ایرانی باشد حتی یک شیرازی هم حضور نداشته باشد؟
برای من به عنوان یک فوتبالی دو آتشه مزه ناب فوتبال در سال 88 از بین رفت همان سال که برق به عنوان نماد ورزش شیراز و فارس از صدر لیگ برتر به لیگ آزادگان سقوط کرد، بعد از برق تیم دوم شیراز سقوط کرد و قصه فوتبال در شهری که زادگاه باشگاه داری حرفه ای بود به لطف مدیران توانمندش به پایان رسید؛ در حال پیگیری رویدادهای جام جهانی فوتبال هستم و این در حالی است که هیچ سفیری از شهرمان در آن نیست.
این جای خالی را اگر خوب دنبال کنیم دقیقاً به همین روزهای سقوط می رسیم از زمانی که چراغ برق و سپاسی کم سو شد، شیراز هم سهمیه اش در تیم ملی و بزرگ ترین ضیافت فوتبالی جهان را از دست داد.
علیرضا قشقاییان نخستین نماینده شیراز در جام جهانی بود. او با پیراهن شماره 11یکی از مردان حشمت مهاجرانی در جام جهانی 78 آرژانتین بود.
افشین پیروانی که فوتبال خود را از برق آغاز کرد 20 سال بعد یکی از بازیکنان تیم حماسی حاضر در جام جهانی 98 فرانسه بود.
مهرزاد معدنچی و ستار زارع (که چندسال قبل در فاصله چند روز تا شروع مسابقات در اردوی تیم ملی مصدوم شد) نیز جوان ترین بازیکنان تیم ملی وقت در جام جهانی 2006 بودند اما در دو جام جهانی اخیر سهم شیراز صفر بوده است.
لذت بردن از شیرینی این جام واین حضور برای من شیرازی بسیار سخت است افسوس می خورم که چرا هیچ فوتبالیستی از شیراز در لشکر کی روش حاضر نیست. اگر مدیران فارس کاردان تر و لایق تر بودند حتماً ما هم در این تیم که مقتدرترین و حرفه ای ترین تیم تاریخ فوتبال ایران است دست کم یک نماینده داشتیم.
حال باید دل خوش کنیم به اینکه هر چند مسعود شجاعی هیچ گاه در شیراز فوتبال بازی نکرده است اما در شناسنامه او در مقابل محل تولد نوشته شده است :'شیراز' و یا دل خوش کنیم به اینکه محمد رشید مظاهری حدود 10سال پیش در تیم جوانان سپاسی حضور داشت.
یا اینکه هیچ همتی در میان مسئولان برای احیای برق یا حمایت از سپاسی دیده نمی شود اما امیدوار هستیم روزی دوباره طعم شیرین فوتبال را حس کنیم و از حضور یک نماینده از فوتبال شهرمان در جام جهانی فوتبال لذت ببریم؛ تا جام جهانی بعدی چهار سال فرصت هست.
6114/ 2027
انتهای پیام برای من به عنوان یک فوتبالی دو آتشه مزه ناب فوتبال در سال 88 از بین رفت همان سال که برق به عنوان نماد ورزش شیراز و فارس از صدر لیگ برتر به لیگ آزادگان سقوط کرد، بعد از برق تیم دوم شیراز سقوط کرد و قصه فوتبال در شهری که زادگاه باشگاه داری حرفه ای بود به لطف مدیران توانمندش به پایان رسید؛ در حال پیگیری رویدادهای جام جهانی فوتبال هستم و این در حالی است که هیچ سفیری از شهرمان در آن نیست.
این جای خالی را اگر خوب دنبال کنیم دقیقاً به همین روزهای سقوط می رسیم از زمانی که چراغ برق و سپاسی کم سو شد، شیراز هم سهمیه اش در تیم ملی و بزرگ ترین ضیافت فوتبالی جهان را از دست داد.
علیرضا قشقاییان نخستین نماینده شیراز در جام جهانی بود. او با پیراهن شماره 11یکی از مردان حشمت مهاجرانی در جام جهانی 78 آرژانتین بود.
افشین پیروانی که فوتبال خود را از برق آغاز کرد 20 سال بعد یکی از بازیکنان تیم حماسی حاضر در جام جهانی 98 فرانسه بود.
مهرزاد معدنچی و ستار زارع (که چندسال قبل در فاصله چند روز تا شروع مسابقات در اردوی تیم ملی مصدوم شد) نیز جوان ترین بازیکنان تیم ملی وقت در جام جهانی 2006 بودند اما در دو جام جهانی اخیر سهم شیراز صفر بوده است.
لذت بردن از شیرینی این جام واین حضور برای من شیرازی بسیار سخت است افسوس می خورم که چرا هیچ فوتبالیستی از شیراز در لشکر کی روش حاضر نیست. اگر مدیران فارس کاردان تر و لایق تر بودند حتماً ما هم در این تیم که مقتدرترین و حرفه ای ترین تیم تاریخ فوتبال ایران است دست کم یک نماینده داشتیم.
حال باید دل خوش کنیم به اینکه هر چند مسعود شجاعی هیچ گاه در شیراز فوتبال بازی نکرده است اما در شناسنامه او در مقابل محل تولد نوشته شده است :'شیراز' و یا دل خوش کنیم به اینکه محمد رشید مظاهری حدود 10سال پیش در تیم جوانان سپاسی حضور داشت.
یا اینکه هیچ همتی در میان مسئولان برای احیای برق یا حمایت از سپاسی دیده نمی شود اما امیدوار هستیم روزی دوباره طعم شیرین فوتبال را حس کنیم و از حضور یک نماینده از فوتبال شهرمان در جام جهانی فوتبال لذت ببریم؛ تا جام جهانی بعدی چهار سال فرصت هست.
6114/ 2027
کپی شد
