پایگاه خبری جماران: دیروز در میان خبرها، آنچه بیش از هر چیز دیگر به چشم رسانه های غربی مهم آمد،آتش سوزی کلیسای نوتردام بود. من جز رمان گوژ پشت نوتردام هیچ آشنایی با این امر ندارم و تنها سالها قبل بود که در اثر یک جستجو متوجه شدم که روتردام نام شهری در هلند و نوتردام نام کلیسایی در پاریس است. پس فهمیدم که اینها دو چیز مختلف هستند که یکی در هلند و دیگری در فرانسه است. اما این سبب نمی شود که نتوانم از میزان اهمیت این کلیسای تاریخی برای مسیحیان اروپا درک درستی پیدا کنم. طبیعی است که این کلیسا برای ایشان مهم است و باید به آن بپردازند.
اما موضوع این نوشته آن جا خود را نشان می دهد که توجه کنیم که اگر این اتفاق درباره یکی از بناهای تاریخی کشور خودمان اتفاق می افتاد ، وضع رسانه ها و به خصوص فضای مجازی چه بود؟ می توانید به راحتی تصور کنید که تا کنون صدها پست و توییت و هزاران کامنت درباره بی کفایتی مسئولان منتشر شده بود. چه مقدار مطلب منتشر می شد که چرا بودجه از فلان بخش کم نشده و به مقابله با آتش سوزی اختصاص نیافته است. چند هزار سطر مطلب نشر می یافت که مقصر ، فلان یا بهمان دستگاه است و از اینها گذشته چه کسان یا نهادهایی که سعی می کردند نقش قهرمان را بازی کنند و عکس و سلفی بگیرند.
راستی نمی دانم آیا این حجم از «حاشیه های مهم تر از متن» در نوتردام و در میان فرانسوی ها وجود دارد؟ و اگر چنین است آیا همین اندازه که ما را از اصل باز می دارد ، مردم آنجا را هم به خود مشغول می دارد؟ آیا از فردا گروهی تمام جمهوری فرانسه را به چوب حراج می زنند و در دفاع از ناپلئون مقاله می نویسند؟ آیا ....
اتفاق و حادثه همیشه هست. گاه مقصری دارد و گاه در اثر قصوری حاصل می شود و گاه بسیار طبیعی اتفاق می افتد. گاه پس از وقوع خوب مدیریت می شود و گاه در این مرحله هم ضعف دارد. ولی آنچه مهم است آن است که یک حادثه نمی تواند ملاک خوبی و بدی و نقد کلیت یک سیستم باشد.
فضای مجازی با همه خوبی هایش نباید همه را جوگیر کند. نباید فردیت ما در فضای مجازی در جوی که این فضا برای ما می سازد از بین برود. فردیت هر یک از ما به قوه عقلانیت ماست و موج احساسات این عقلانیت را دچار آسیب می کند.
