حالا این پرسش با قدرت خودش را مطرح می کند که هدف بعدی سوریه کجاست؟ آیا به شمال و مرزهایش با ترکیه می رود و بر بازپس گیری استان ادلب تمرکز می کند یا به سمت جنوب و به طور خاص درعا می رود تا مرزهایش با اردن که شریان اقتصادی ضروری شکل می دهد، را بازگشایی کند. احتمال سومی نیز وجود دارد و آن اقدام برای بازپس گیری چاه های نفتی و گازی در شرق دیرالزور است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در سرمقاله روزنامه رأی الیوم به جدیدترین تحولات سوریه به ویژه آزادی کامل دمشق و حومه آن توسط ارتش سوریه و همپیمانانش پرداخت و نوشت: بسیاری از ناظران و تحلیلگران سیاسی بر این باورند که موفقیت ارتش عربی سوریه در بازپس گیری اردوگاه«الیرموک» و منطقه «حجر الاسود» در جنوب دمشق پایتخت این کشور و بیرون کردن عناصر گروه تروریستی داعش از آن، یکی از مهمترین موفقیت ها و دستاوردهای نظامی ارتش سوریه است اگر نگوییم مهمترین دستاورد آن در سال های اخیر است زیرا معنای آن اعلام امن شدن دمشق به طور کامل برای نخستین بار از سال 2012 تا کنون و توقف همه حملات توپخانه ای است که این شهر را هدف قرار می داد و ساکنان آن و دولت را به یک اندازه اذیت می کرد.
تحول اساسی که منجر به این موفقیت شد؛موفقیتی که فرماندهان ارتش و رسانه های رسمی سوریه به شکل چشمگیر آن را جشن گرفتند، بازپس گیری کامل منطقه«غوطه شرقی» و بیرون کردن مهمترین گروه های مسلح از آن پس از توافقنامه ای است که با میانجیگری روسیه امضا شد و بر اساس آن افراد مسلح به مناطق دیگر به ویژه «ادلب» رفتند.
موفقیت برای فرماندهان ارتش عربی سوریه و ساکنان پایتخت سوریه مهم است زیرا معنای آن توقف گلوله باران توپخانه ای و راکتی است که به نگرانی مزمنی طی سال های گذشته تبدیل شده بود زیرا تلفات انسانی و معنوی در عین حال در پی داشت که غصه ای در حلق مسئولان شکل می داد و بر هیبت و جایگاه دولت سوریه تأثیر منفی می گذاشت.
تصویر ویرانی ها از دو منطقه به ویژه اردوگاه الیرموک، وحشتناک و ترسناک است.هیچ خانه ای از گلوله باران در امان نمانده و تعداد ساکنان آن از 160 هزار نفر قبل از جنگ به 200 نفر کاهش یافت که بیشتر این افراد نیز از افراد مسن و مریض هایی هستند که نتوانستند اردوگاه را برای نجات جان خود ترک کنند.
بازگشت ساکنان اردوگاه و مناطق دیگر به نظر در حال حاضر به دلیل ویرانی و تخریب و نبود خدمات اساسی از برق و آب گرفته تا بهداشت، غیرممکن است به همین دلیل مساله نیازمند زمان بیشتر و تلاش برای بازسازی و ترمیم خانه های ویران است تا این مناطق بار دیگر قابلیت این را پیدا کنند که مردم در آنها زندگی کنند.
فرماندهان ارتش سوریه و همپیمانان شان سیاست صبر و حوصله را در پیش گرفتند و سیاست تدریجی عمل کردن را در بازپس گیری مناطق سوریه یکی پس از دیگری در پیش گرفتند و فقط دو منطقه اصلی یکی در شمال غرب سوریه و به طور مشخص ادلب و ریف آن ،همان جایی که نیروهای ترکیه و همپیمانانش از گروه موسوم به ارتش آزاد و دیگر گروه های مسلح به ویژه جبهه تحریر الشام(جبهه النصره) حضور دارند و دومی در جنوب غرب آن در منطقه «درعا» در نزدیکی مرزهای اردن و نیز برخی مناطق و نوارهای دیگر در شرق فرات باقی مانده اند.
حالا این پرسش با قدرت خودش را مطرح می کند که هدف بعدی سوریه کجاست؟ آیا به شمال و مرزهایش با ترکیه می رود و بر بازپس گیری استان ادلب تمرکز می کند یا به سمت جنوب و به طور خاص درعا می رود تا مرزهایش با اردن که شریان اقتصادی ضروری شکل می دهد، را بازگشایی کند. احتمال سومی نیز وجود دارد و آن این است که آیا ارتش سوریه اقدام برای بازپس گیری چاه های نفتی و گازی در شرق دیرالزور می کند که نصف ذخایر منابع انرژی سوریه را شکل می دهد و وارد درگیری با نیروهای آمریکایی که در این منطقه حضور دارند، می شود؟
چه بسا طرح این پرسش ها هنوز زود است آن هم در سایه جشن های رسمی و مردمی به دلیل تأمین امنیت پایتخت و تأمین امنیت جاده ها و راه های ارتباطی آن با شمال و شرق و جنوب اما اینها این واقعیت را نفی نمی کند که اولویت های جدیدی وجود مطرح است که نمی توان نادیده گرفت.
مساله ای که در آن تردیدی نیست این است که دولت سوریه و به ویژه«بشار اسد» رئیس جمهور این کشور پس از بازپس گیری همه مناطق دمشق و بیرون کردن افراد مسلح از آنها از ابتدای بحران در هفت سال پیش تا کنون، قوی تر شده اند و این مساله ای که نمی توان آن را نادیده گرفت و باید آن را مورد توجه قرار داد.
