اتریش آخرین دومینوی پوپولیستی 2016 محسوب می شد اما این کشور نشان داد پیروزی راست گراهای رادیکال اجتناب ناپذیر نیست.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، روزنامه گاردین در گزارشی نوشت: در سال 2016 جزر و مد پوپولیسم راست گراهای افراطی غیر قابل توقف به نظر می رسید: از رای انگلیسی ها به ترک اتحادیه اروپا گرفته تا پذیرش «دونالد ترامپ» در کاخ سفید. در این سال «نایجل فاراژ» از انگلیس، «مارین لوپن» از فرانسه و «گیرت ویلدرز» از هلند به ندرت پوزخندی بر لبانشان ظاهر نشده بود.
آخرین دومینوی بزرگ 2016 قرار بود در اتریش باشد. شکست کوچک برای حق بیگانه هراسی در دور دوم انتخابات های ریاست جمهوری در ماه مه لغو شد و حزب آزادی به رهبری «نوربرت هوفر» به نظر می رسید که قرار است پس از سقوط «آدولف هیتلر»، به نخستین رهبر راست افراطی متولد اتریش تبدیل شود.
نایجل فاراژ گفت: «برای کسانی که فکر می کنند 2016 سال افتضاحی بوده است، و من یکی از آنها نیستم، متاسفم که باید بگویم خبرهای بدی برای آنها در راه است.» اتریش هم در میان پیش بینی های وی بود که قرار بود تسلیم پوپولیسم راست افراطی شود. او گفت: «نامزدی در هلند به قدرت خواهد رسید که در مورد عضویت در اتحادیه اروپا همه پرسی برگزار خواهد کرد.»
اما پیش بینی فاراژ اشتباه از آب درآمد و هوفر نزدیک به 100 هزار رای را در شش ماه از دست داد؛ و از سوی دیگر نامزد مورد حمایت سبزها یعنی «الکساندر وندر بلن»، بیش از 200 هزار رای به دست آورد. تا حدودی خنده دار است اما هوفر تا حدی فاراژ را عامل کاهش محبوبیت اش دانست و او را سرزنش کرد و گفت مداخله او نه تنها به ما کمک نکرد بلکه مانع ما شد.
اما در حقیقت این فاراژ نبود که موجب شکست هوفر شد بلکه این نیروهای سازماندهی «امید» در جامعه اتریش بودند. «ماریا مایرهوفر» از سازمان غیردولتی (ان جی او) «ناوفستن» به من می گوید: «این یک اعتراض گسترده از سوی جامعه مدنی بود. در دور دوم انتخابات همه چیز بر جذب آراء و تشویق مردم «مردد و یا نا امید» به رای دادن متمرکز شده بود. وندر بلن ائتلاف گسترده ای را به کار گرفت و طیف متنوعی از سازمان های غیر دولتی، باشگاه های ورزشی و موسسات محلی را درگیر کرد.
اوفستن 50 هزار بولتن سیاسی در سراسر کشور توزیع کرد: که با نام وندر بلن مزین نشده است، اما خواستار اتحاد محترمانه برا ایجاد «یک اتریش مشهور از لحاظ بین المللی» شده است. این استراتژی تلاش دارد مبارزات انتخاباتی را بیش از آنکه نامزد-محور باشد، ارزش-محور کند؛ رویکردی که افرادی را که از لحاظ سیاسی فعال نیستند را جذب می کند.
همانطور که «پیتر کراوس» از حزب سبز اتریش به من می گوید، پاسخ کوتاه به اینکه چگونه راست های افراطی شکست خوردند، این بود: «ما فقط سازمان یافته بودیم.» احزاب سنتی در انتخابات ریاست جمهوری سقوط کردند – فرایندی که در درجات مختلف در سراسر اروپا دیده شده است. کارزار وندر بلن باید از سیاست به سبک قدیمی خارج می شد. آنها ممکن است در مورد مسائل خاص نظرات متفاوتی داشته باشند، اما آنها در مورد اتحاد برای توقف راست گراها و تهدید انها برای دموکراسی و اروپا هم عقیده اند.
در سراسر اروپا راست گراهای افراطی بحران پناهندگان را به موضوعی متعصبانه تبدیل و در میان مردم هراس افکنی می کردند. اما همانطور که کراوس اشاره کرده، شهر «وین» - که اکثر پناهندگان در آنجا مستقر شده اند – به طور گسترده ای به وندر بلن رای دادند. از سوی دیگر هوفر در جوامع بدون پناهنده با استقبال خوبی مواجه شد.
البته هیچ جایی برای خوشنودی وجود ندارد. اینکه 46 درصد از این کشور در اروپایی غربی به یک نامزد راست افراطی رای دادند، نوعی مجازات محسوب می شود. در انتخابات پارلمانی پیش رو در اتریش، می توان انتظار داشت که راست گراها در واقع به خوبی عمل کنند و شاید در موقعیتی برای تشکیل دولت باشند. اما در سیاست این حرکت است که ارزش دارد. اتریش در مانور پوپولیسم راست گراها اختلال ایجاد کرد. این کشور نشان داد که پیروزی راست گراهای رادیکال اجتناب ناپذیر نیست اگر که در انتخابات های فرانسه، هلند و آلمان این اتفاقات رخ دهد. آینده ما به فاراژ، ترامپ و لوپن تعلق ندارد. نفرت را نمی توان شکست داد. اتریشی ها به ما نشان می دهند.
