توانایی آسیب زدن به دیگر کشورها الزاما به معنای توانایی تعیین تکلیف کردن برای او نیست.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، روزنامه الشرق الاوسط انگلیسی در مقاله ای به قلم «هال برندز» کارشناس و مورخ آمریکایی نوشت: بحران ها می توانند سردرگمی های بزرگی به وجود آورند.
آمریکا تلاش می کند دوستان و دشمنان خود را وادار کند از سیاست های خود - هرچند از سیاست های آمریکا تنفر داشته باشند- تبعیت کنند. این کشور اقدام به تحریم های تجاری و یا تهدید به تحریم کشورهایی از جمله کره شمالی، مکزیک و کانادا کرده است.
اکنون شاهد این راهبرد در مورد ایران هستیم. اینکه تحریم ها تا چه حد بر اقتصاد ایران فشار آورده اند، مهم نیست. بلکه مهم این است که واشنگتن تا چه حد توانسته دیگر کشورها را با خود در این مسیر همگام سازد.
اروپا، چین و دیگر بازیگران کلیدی با کارزار «فشار حداکثری» آمریکا علیه ایران موافق نیستند، زیرا آن ها ترجیح نمی دهند که ایران را از لحاظ اقتصادی منزوی کنند. آنان حتی نمی خواهند نفت ایران را از بازارهای جهانی حذف کنند. اما آمریکا از تهدید دست نکشیده و آنها را تهدید کرده بین تجارت با ایران و یا آمریکا یکی را انتخاب کنند.
با این حال بحران ایران موضوع دیگری را نیز در مورد قدرت آمریکا در دوره ترامپ نشان داده است: توانایی ضربه زدن به دشمن الزاما به معنای توانایی تعیین تکلیف کردن برای او نیست.
دولت ترامپ شاید توانسته باشد بر متحدانش فشار بیاورد و آنها را با خود همسو سازد، اما در همسو سازی رقبای آمریکا کمتر موفق بوده است.
برای مثال آمریکا راهبردی مشابهِ سیاست فشار حداکثری را علیه کشورهای ونزوئلا و کره شمالی نیز به کار گرفته، ولی قادر نبوده است دولت های آن کشورها را وادار به تغییر رفتارشان کند. مثلا دولت ونزوئلا تا این لحظه خودکشیِ سیاسی نکرده و دولت کره شمالی نیز از موشک ها و کلاهک های هسته ای خود دست نکشیده است.
در مورد ایران، دولت آمریکا اکنون با مشکل مشابهی روبرو شده است. تیم ترامپ نتوانسته هنوز به اهداف مد نظرش برسد: از سرگیری مجدد مذاکرات هسته ای، کاهش قدرت و نفوذ ایران در خاورمیانه یا شاید براندازی. مقامات آمریکا تا حدی در این خصوص دچار سردرگمی شده اند که اخیرا مدعی شده اند هدف واشنگتن وادار کردن ایران به پایبندی به مفاد توافقی است که دولت ترامپ قبلا از آن خارج شده است.
دولت باراک اوباما به این توافق با ایران دست یافته بود. اما ترامپ برعکس اوباما از آن خارج شد.
دولت های اروپایی برای دور زدن این اقدام ترامپ، سیتم پرداخت جایگزینی را معرفی کردند. شاید این تلاش راه به جایی نبرد؛ ولی آنها با این کارشان به ما می گویند یک ابرقدرت که همیشه از جایگاه خود سوء استفاده می کند، ممکن است از این جایگاهش برای همیشه لذت نبرد.
