محمدرضا نجفی نماینده تهران گفت: شرایط اجتماعی ایران از دید بخشی از مردم و گروههای اجتماعی رضایتبخش نیست
به گزارش جماران، اکبر بیاتی صالح: نطق نماینده تهران در صحن علنی مجلس شورای اسلامی به شرح زیر است:
خواهران! برادران!
شرایط اجتماعی ایران از دید بخشی از مردم و گروههای اجتماعی رضایتبخش نیست. این عزیزان از شرایط زندگی خود ناراضیاند، از محیط اجتماعی و وضعیت اقتصادی خود نگرانند؛ قدرت خرید خود را از دست دادهاند، معتقدند که شهرها زیست پذیری شان کاهش یافته و بسیاری در تنگنای بیکاری یا امنیت شغلیاند، این ولی نعمتان وقتی به آینده نگاه میکنند، در آن جنبههای امیدبخش اندکی میبینند؛ شاید بتوان گفت احساس زوال اجتماعی در بین بخش مهمی از هموطنان در حال گسترش است.
میزان نارضایتی از شرایط موجود به خوبی در حوادث اخیر هویدا بود و نیازی به ذکر و تذکر ندارد.
خواهران! برادران!
صدای نارضایتی شاید گاهی نابهنجار شود، شاید مورد سوء استفاده دشمنان قرار گیرد؛ اما صدا را باید به دقت، به وقت و با دلسوزی شنید!
تصور عمومی این است که مشکلات در حال تشدید است و سیاستهایی که باید به کاهش مشکلات منجر شود، کارآمد نبودهاند.
"انسجام سیاستی" مخدوش شده‌است: برخی سیاستها، یک جانبه، مقطعی و کم توجه به دیگر عوامل مرتبط بوده است برخی دیگر در تعارض با هم قرار دارند؛ مجموعهای از عوامل به ناکارآمدی سیاستها منجر شده است.
معضلات پیچیده‌ای که حالتی بحرانی مییابد، بخشهایی از جامعه را در مقابل با حکومت قرار میدهد؛ چرا که این احساس و نگرش را در میان جامعه نگران تقویت میکند که گویی دغدغه حل مشکلات، در میان سیاستگذاران جدی نیست.
این معضلات در حکومت هم به تشدید اختلاف بر سر راهحل و شیوههای مواجهه با موضوعات، دامن میزند و شکافهای جدی ایجاد میکند. به همین ترتیب، در میان نخبگان هم، شکافها احتمالا افزایش مییابد.
روشن است که چنین وضعی قابل دوام نیست و روزبهروز این مسأله در گفتوگوهای عمومی، درمیان روشنفکران، محافل اجرایی، سیاستگذاری و سیاسی پررنگتر میشود که راهحل چیست و چه میتوان کرد؟
خواهران! برادران!
اکنون چه باید کرد؟
ما تا ابد فرصت نداریم، باید امروز برای اصلیترین مسائل ایران به اتفاق، چاره کنیم. باور کنیم که گاهِ بسیج تمامی ظرفیتهاست، ادامه راه شهدا و تحقق آرمانهای آزادی، عدالت و سعادت، با نشنیدن و تحریف صدای مردم، با حذف و حصر دلسوزان نظام و حاشیهنشین کردن سرمایههای مدیریتی نظام، سازگار نیست. گاهِ آن است که رهبران ارشد جناحهای مختلف سیاسی، منشور وفاق ملی را، تدوین و عملیاتی کنند. مشکلات، پیچیده، متداخل، همافزا و پیشرونده شدهاند؛ فساد ریشه دوانده و ظرفیت حلمساله ما کاهش یافته است. همزمان دشمنان ریزودرشت چشم به نقطه ضعفهای کوچک ما نیز دارند تا در رقابتهای منطقهای و ژئوپلتیک بر ما چیره شوند، این همه ضرورت وفاق ملی را صد چندان و عاجلتر کردهاست.
در صورت عدم اتخاذ سریع استراتژی وفاق، مشکلات به سرعت بحرانی تر و درهم پیچیده تر خواهدشد. استراتژی شکاف، سپردن امور به نااهلان و میدانداری تمامیتطلبان، ایران و نظام را درگیر بحرانهای تمام عیار می کند. ما با سه گروه، مشکلِ اصلی، روبهروییم:
- مشکل کرامت، منزلت و حقوق برابر ایرانیان، یعنی به رسمیت شناختن واقعی و نه صوری کثرت در جامعه ایرانی و به رسمیت شناختن همه ایرانیان به عنوان شهروندانِ برابرْحقوقِ دارای منافع مشترک ملی
- مشکل نابرابری، طرد اجتماعی و فقر و محرومیت، به بیان دیگر بحران توزیع و بازتوزیع منابع
- مشکل نمایندگی: فقدان صدای واقعی گروههای اجتماعی و نبود قدرت تاثیرگذاری شهروندان در فرآیندهای سیاستگذاری عمومی
بحرانهای فوق به سرعت امنیتی و بستر دخالت بیرونی خواهند شد و حل مسائل امنیتی بدون تبعات نخواهد بود. این گرهها هنوز با دست باز شدنی است؛ اما با دستان همه؛ با دست در دستان هم! این بحرانها قابل تقلیل به مسائلی فنی، مدیریتی و بوروکراتیک نیست.
اگر امروز به وفاق برای مردم، ایران و نظام نرسیم، قاطعا عرض کنم که بحرانهای مذکور به سرعت تبدیل به بحران مشروعیت، بحران ناکارامدی، بحران مشارکت و بروز نارضایتیهای گسترده خواهند شد. فراموش نکنیم که چندپارگی جهان ادراکی جامعه که از تبعات دوران ماست، در کنار کمبود انسجام اجتماعی و اختلال در فرآیندهای جامعهپذیری و نظارت اجتماعی- اخلاقی به واسطه ضعف نهادهای همبستگی جمعی و مدنی، بستر اجتماعی ایران را به شتابدهندهای قوی برای تبدیل مشکلات به بحرانهای پیچیده و بهمنهای سهمگین بدل کردهاست.
خواهران! برادران!
مقدمات وفاق چنانکه پیش از این گفته شده، تمهید گفتگوی ملی در بالاترین سطح است.
بدین منظور همه بازیگران اصلی اداره کشور باید با مسئولیت پذیری تمام، گام های مشخص اصلاح و بهبود را از خود آغاز کنند. بدون پذیرفتن مسئولیت ها و بدون تجدیدنظر عالمانه و واقعی در سیاست ها و اقدامات و بدون پذیرفتن هزینه های تغییر و بهبود، همچنان در چنبره انبوهی از مشکلات حل نشده و بحرانی، درخواهیم ماند. بر این اساس، به عنوان نمایندگان مردم، از خود شروع کنیم. به عنوان مهمترین اقدام اصلاحی در کوتاه مدت، اصلاح بودجه، در راستای بهبود تخصیص منابع عمومی، شفافیت و پاسخگویی و جلوگیری از هرزروی درامدهای عمومی در حوزه های فاقد اولویت، ضروری است. بودجه سند و قرارداد وفاق دولت و مردم است، ابهامات آنرا برطرف کنیم، بر نهادهایی که پاسخگو نیستند، نظارت کنیم و از اختصاص بلا وجه منابع بر اساس چانه زنی و نفوذ دستگاه ها و اشخاص، جلوگیری کنیم. از همه نهادهایی که مطالبات مردم را شنیده اند، می خواهم داوطلبانه و با نگاهی ملی، خود به تعدیل بودجه اعلامی، همت گمارند. بودجه را باید از چالش و معرکه دستگاهها و بنگاهها بیرون کشیم و به نفع مردم اصلاح کنیم. از ریاست محترم مجلس و همه نمایندگان محترم می خواهم به عنوان اولین گام، بودجه سال آینده مجلس را با رویکرد حذف و کاهش هزینه های غیر ضروری بررسی و سهم خود را در کاهش بار بودجه عمومی کشور، بپذیریم. مشارکت در هزینه اصلاح امور، نشان صداقت همه کسانی است که بر حل مشکلات کشور و شنیدن صدای نارضایتی ها تاکید کرده اند.
قدر وقت ار نشناسد دل و کاری نکند بس خجالت که از این حاصل ایام بریم
