ترامپ مستقل می‌شود؟

به گزارش جماران؛ دنیای اقتصاد نوشت:

زمانی که دونالد جی. ترامپ خود را برای انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2000 آماده می‌کرد، به‌دنبال خواسته خود از طریق «حزب اصلاح‌طلب» بود که یک حزب مستقل به‌حساب می‌آمد. به نوشته روزنامه نیویورک‌تایمز، ترامپ در آن زمان در وصف هر دو حزب گفته بود: حزب جمهوری‌خواه بیش از حد به راست متمایل شده و حزب دموکرات هم بیش از حد به چپ تمایل پیدا کرده است. در نهایت او حزب اصلاح‌طلب را رها کرد، ساختاری که از راس پروت و دو نامزد دیگر مستقل دهه 90 به‌جای مانده بود. او برای بار پنجم بود که در این سال‌ها حزب خود را تغییر می‌داد. او حتی در یک مصاحبه در وصف خود گفته بود: «من یک رنجر تنها هستم.» هم‌اکنون نیز که وی به کاخ سفید راه پیدا کرده است، هفته گذشته نشان داد که همچنان خود را یک گاوچران تنها می‌بیند که نیازی به رایزنی با رهبر اکثریت حزب جمهوری‌خواه ندارد، در عوض برای یک دوره مالی کوتاه‌مدت با دموکرات‌ها معامله می‌کند. او اگرچه سال گذشته به‌عنوان یک جمهوری‌خواه به کاخ سفید راه پیدا کرد، اما در این 8 ماه از ریاست‌جمهوری خود نشان داده است که در مقام کارهای اداری، خود را به‌عنوان فردی مستقل می‌پندارد و این از زمان بروز جنگ‌های داخلی در آمریکا امری بی‌سابقه است. در هفته‌های اخیر، او بیشترین درگیری‌ها را با جمهوری‌خواهان داشته است نه با اپوزیسیون خود. او در این مدت رهبران جمهوری‌خواه را در توییتر مورد نقد قرار داده و بر این باور است که جمهوری‌خواهان در این مدت همراه برنامه‌های مد نظر وی نبوده‌اند و به همین دلیل مدام چهره‌های سرشناس جمهوری‌خواه را به‌طور علنی مورد شماتت قرار می‌دهد. روز جمعه هم او با یک پست دیگر در توییتر تاسف خود را از جمهوری‌خواهان نشان داد و نوشت: «جمهوری‌خواهان متاسفم.» گویی که خود یکی از آنها نیست و سپس در ادامه توییت خود نوشت که رهبران حزب میل به مرگ دارند.

درحالی که برخی از محافظه‌کاران معامله با سناتور چاک شومر از نیویورک و نانسی پلوسی از کالیفرنیا را خطایی بزرگ اعلام کرده و از این بابت شکایت داشتند، برخی دیگر حمله ترامپ به رهبران تشکیلات جمهوری‌خواه مانند پل رایان از ویسکانسین و میچ مک‌کانل از کنتاکی را ستودند. در پایان هفته نیز متخصصان اعلام کردند که ترامپ احتمالا قصد دارد برای انتخابات سال 2020 به شکل مستقل اعلام نامزدی کند. «بن دومینیچ» ناشر و مدیر سایت «فدرالیست» که یک حزب محافظه‌کار است، می‌گوید: حقیقت این است که او یک مستقل سیاسی است و او مشخصا با به هم زدن بسیاری از هنجارهای جمهوری‌خواهانه که برای اعضای آنها مقدس است، پیروز نامزدی و سپس ریاست‌جمهوری آمریکا شد. او می‌افزاید: در این هفته این اولین‌بار بود که او جمهوری‌خواهان را به‌طور کامل پس زد و کاری عجیب مرتکب شد که کاملا در تضاد با آن چیزی است که تشکیلات و حزب جمهوری‌خواه به آن باور دارد.

البته این به آن معنا نیست که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری ایالات‌متحده به یکباره خود را به آغوش میانه‌روها انداخته است. ترامپ بیشتر موقعیت‌گرا است تا یک فرد ایدئولوژیک- برخی به وی اپورتونیست می‌گویند. ترامپ مطابق با آن لحظه با دموکرات‌ها به‌طور موقت به یک هماهنگی می‌رسد تا بتواند مشکل را از سر راه بردارد. توافقی که او به‌دست آورده است صرفا برای سه ماه مبارزه برای هزینه‌ها و بدهی‌ها بوده است. این درحالی است که توافق وی با دموکرات‌ها اختلافات اساسی را حل نمی‌کند. «ند ریون» یکی از حامیان اصلی دونالد ترامپ و موسس بنیاد «اکثریت آمریکایی» که فعالان را هم آموزش می‌دهد بر این باور است که این اقدام ترامپ نشان می‌دهد که وی خود را مدیون حزب خود نمی‌داند. او می‌گوید: «من هرگز ترامپ را در قامت یک جمهوری‌خواه سختگیر نمی‌بینم.» ریون می‌افزاید: او تقریبا 9 ماه به پال رایان و میچ مک‌کانل فرصت داد تا کاری انجام دهند اما واقعا نشان داده شد که این دو شایستگی لازم را برای وظیفه قانون‌گذاری ندارند. تا همین اواخر، یعنی بیش از یک قرن و نیم، سیستم دو حزبی از خود در مقابل هرگونه حمله از بیرون دفاع می‌کرد. از سال 1860 و از زمان ریاست‌جمهوری آبراهام لینکلن هیچ فردی خارج از این دو حزب پست ریاست‌جمهوری را اشغال نکرده است. حتی افراد بزرگی مانند تئودور روزولت هم نتوانستند این سیستم را شکست دهند. روزولت با ویلیام هوارد تفت، با وجود جانشین جمهوری‌خواهی‌اش، خود را نماینده حزب پیشرو خود یعنی حزب «بول موس» معرفی کرده بود و در زمان رکود بزرگ در سال 1912 مجددا خود را برای رقابت در انتخابات ریاست‌جمهوری آماده کرد و توانست 27 درصد رای مردمی و 88 رای الکترال به‌دست آورد اما در نهایت رقابت را به نامزد دموکرات‌ها «وودرو ویلسون» واگذار کرد.

استروم تورموند در 1948 و جورج والاس در 1968 به‌عنوان نامزد مستقل و با گرایش‌های نژادپرستانه در انتخابات شرکت کردند. جان بی. اندرسون به‌عنوان یک جمهوری‌خواه میانه‌رو در کنگره در سال 1980 نیز به‌عنوان نامزد مستقل در انتخابات شرکت کرد. بالاترین رقمی که مستقل‌ها از سال 1992 به‌دست آوردند، زمانی بود که پروت توانست رای 19 درصدی مردم را به‌دست آورد و او مجددا در سال 96 نامزد شد و این‌بار نصف سال 92رای آورد.

ترامپ درحالی که سال گذشته از طریق حزب‌جمهوی‌خواه نامزد انتخابات شد اما نشان داده است که واقعا یک فردحزبی به‌حساب نمی‌آید. البته این حس دوطرفه است. تشکیلات جمهوری‌خواهان حتی پس از اینکه وی توانست نامزدی مقدماتی را به‌دست آورد در برابر وی مقاومت می‌کرد اما ترامپ اعلام کرد که اگر از جانب جمهوری‌خواهان بی‌اعتمادی ببیند به‌عنوان یک نامزد مستقل باقی راه را خواهد رفت. بیکر، ستون‌نویس نیویورک‌تایمز می‌نویسد: به‌عنوان کسی که در دوران ریاست‌جمهوری جورج دبلیو بوش به‌عنوان یک دموکرات ثبت‌نام کرده بودم، باید بگویم در قیاس با آن دوران ترامپ به‌طور بالقوه می‌تواند از خطوط قرمز رد شود، هر چند در دوران اولیه مدیریت خود برکاخ سفید مسیر راست‌گرایی را انتخاب کرد و فرمان‌هایی نظیر ممنوعیت ورود مسلمانان به این کشور را ابلاغ و آمریکا را از معاهده آب و هوایی پاریس خارج کرد و در عین حال قصد داشت تا قانون خدمات درمانی آمریکا را که موسوم به اوباماکر است، لغو کند. به‌نظر می‌رسید که ترامپ هرگز حاضر نیست با دموکرات‌ها کار کند، همانگونه که دموکرات‌ها تمایل نداشتند با ترامپ همکاری کنند.

توماس مک‌لارتی که در دوره اول، رئیس کارکنان کاخ سفید بیل کلینتون بود، می‌گوید: او می‌توانست تا حدی موضع مستقل خود را حفظ کند و از خطوط محدودکننده حزبی عبور کند، اما تاکنون در این زمینه کار بزرگی نکرده است. با این حال، حتی زمانی که او دموکرات‌ها را نادیده گرفت، حتی به سیاق یک جمهوری‌خواه در کاخ سفید عمل نکرده است. این گزاره به‌ویژه در حوزه تجارت آزاد یا متحدان امنیت ملی آمریکا صدق می‌کند و او تاکنون راه جمهوری‌خواهان را در این دو حوزه در پیش نگرفته است. همین‌طور زمانی که ترامپ در بحبوحه بحران در شارلوتزویل در مقام رئیس‌جمهوری از نژادپرست‌ها دفاع و سخنرانی کرد، جمهوری‌خواهان سعی کردند که فاصله خود را با موضع ترامپ حفظ کنند.

اما هیچ‌کدام از اینها که ذکر شد، باز هم نشان‌دهنده فاصله ترامپ از جمهوری‌خواهان نیست. سایت برایت‌بارت نیوز به‌عنوان یک سایت «سوپر محافظه‌کار» که از سوی مشاور سابق ترامپ یعنی استیو بنن اداره می‌شود و همچنان حامی ترامپ به‌حساب می‌آید بارها به تشکیلات جمهوری‌خواهان، به‌ویژه پل رایان حمله کرده است. در یک کنفرانس در واشنگتن که هفته گذشته برای کهنه‌سربازان هر دو حزب برگزار شد، اغلب ارزیابی‌هایی که از سوی ترامپ صورت گرفت علیه دیدگاه‌های جمهوری‌خواهان بود تا دموکرات‌ها. «ویلیام جی.آنتولیس» مدیر مرکز میلر در دانشگاه ویرجینیا که حامی کنفرانس مذکور بود می‌گوید: هنوز هم یک سوال بزرگ وجود دارد مبنی بر اینکه آیا راهبردهای او با تمایلات حزبش تفاوت دارد یا نه؟ اتو می‌افزاید: «در اینکه ترامپ نبوغ منحصربه‌فردی دارد شکی نیست. سوال این است که آیا ترامپ راهبردهای خود را به برند سیاسی تبدیل می‌کند؟ اگر او به همین منوال ادامه دهد، آیا می‌تواند حمایت مجدد حزب جمهوری‌خواه را برای نامزدی دور بعد به‌دست آورد؟ آیا او به‌عنوان یک نامزد مستقل نامزد انتخابات خواهد شد؟»

گرگ مولر، یک مشاور محافظه‌کار می‌گوید: سوال مهم و فوری این است که آیا او به‌دنبال توافق با دموکرات‌ها است؟ این کارشناس بر این باور است که ترامپ در دوران کارزار انتخاباتی با راهبردهای محافظه‌کارانه اما با رگه‌هایی از سیاست‌های مستقل ظاهر شد. این کارشناس تصریح کرد: این موقعیت به او کمک کرد که یک ائتلاف پیروز بسازد، اما الان زود است بگوییم که او راه خود را به سمت سیاست‌های مستقلانه کج کرده و از پایه محافظه‌کاری‌اش به دور شده است. لیبرال‌های دموکرات متوجه شده‌اند که لعن و نفرین‌های ترامپ علیه رهبران حزب، آنها را تحت فشار قرار خواهد داد تا در نهایت آنها با ترامپ به یک توافق دست نیابند. «نیرا تاندن»، رئیس مرکز آمریکای پیشرو که یک مرکز تحقیق با گرایشات چپ است، در این زمینه می‌گوید: «این توافق ممکن بود پیش از این صورت بگیرد، اما در دوران پساشارلوتزویل خیلی سخت است.» با این حال او بر این باور است که ترامپ می‌تواند معاملاتی انجام دهد که دموکرات‌ها پیروز شوند اما برای رسیدن به پیشرفت راه دشواری وجود دارد.

دومینیچ اما معتقد است که جمهوری‌خواهان نباید ترامپ را به‌عنوان رهبر حزب خود بپندارند. او می‌افزاید: لازم است جمهوری‌خواهان راهی پیدا کنند تا دیدگاه‌های خود را به ترامپ نزدیک‌تر کنند، آنگونه که در دوره ریاست‌جمهوری راس پروت کردند. او تاکید می‌کند که جمهوری‌خواهان باید به او بفهمانند که راه آنها بهترین راه است نه اینکه یگانه راه موجود است.