سردبیر روزنامه «ابتکار» معتقد است که مشکل بزرگ شیوه‌نامه هایی مثل پیش نویس شیوه نامه جدید یارانه مطبوعات بیشتر در حوزه اجرا است تا قوانین. او به رویکرد کمی این شیوه نامه انتقادهایی دارد و تاکید می کند که معیار کمی ارزیابی دقیقی از رسانه به ما نخواهد داد. اگرچه معتقد است که بهترین شیوه حمایت از مطبوعات، حمایت نکردنشان است با این حال می گوید اگر راستی آزمایی و نظارت دقیقی بر روی آن صورت بگیرد و دارای برنامه ریزی هدفمند باشد، مثمر ثمر خواهد بود.
به گزارش جماران؛ سردبیر روزنامه «ابتکار» معتقد است که مشکل بزرگ شیوه‌نامه هایی مثل پیش نویس شیوه نامه جدید یارانه مطبوعات بیشتر در حوزه اجرا است تا قوانین. او به رویکرد کمی این شیوه نامه انتقادهایی دارد و تاکید می کند که معیار کمی ارزیابی دقیقی از رسانه به ما نخواهد داد. اگرچه معتقد است که بهترین شیوه حمایت از مطبوعات، حمایت نکردنشان است با این حال می گوید اگر راستی آزمایی و نظارت دقیقی بر روی آن صورت بگیرد و دارای برنامه ریزی هدفمند باشد، مثمر ثمر خواهد بود.
علیرضا صدقی سردبیر روزنامه ابتکار در بیان ارزیابی پیش‌نویس شیوه‌نامه جدید محاسبه و تخصیص یارانه مطبوعات در سال ۹۸ می‌گوید: مشکل بزرگ مطبوعات، در حوزه قوانین چنین رخدادهایی نیست بلکه بشتر در حوزه اجرای آن ها است. معتقدم اگر راستی آزمایی و نظارت دقیقی بر روی این شیوه نامه صورت بگیرد و دارای برنامه ریزی هدفمند باشد، می تواند مثمر ثمر باشد در غیر این صورت هیچ تاثیری نخواهد داشت. به عبارتی شیوه اجرا و هدف گذاری تدوین کنندگان این شیوه نامه در موفقیت آن موثر خواهد بود. یعنی اگر هدف گذاری در پرداخت یارانه به مطبوعات این باشد که حاکمیت به مطبوعات کمک کند تا آرام آرام از لحاظ مالی به استقلال برسند، شیوه نامه مفید خواهد بود. ولی اگر این شیوه نامه با این هدف که حاکمیت به رسانه کمک مالی کند و در خروجی کار رسانه بهره برداری غیر مادی داشته باشد، راه به جایی نخواهد برد.
صدقی ضمن اشاره به نقاط قوت و ضعف این شیوه نامه تاکید می کند: به نظر می رسد تا حدود زیادی پیش نویس دقیق نوشته شده است. نقطه قوت هم آن دقتی است که در تدوین و نوشتن این شیوه نامه صورت گرفته. نقطه ضعف این شیوه نامه هم به رویکرد کمی اش برمی گردد. به عبارتی در جایی هم که می خواهد کیفیت را مورد ارزیابی قرار دهد با رویکرد کمی این کار را می کند. چنین ارزیابی با رویکرد کمی زائیده تنبلی و نگرانی های ماست. شاید لازم باشد که این شیوه نامه از رویکردهای کمی فاصله بگیرد تا بتواند محتوا را درست تحلیل کند و مدیریت بهینه ای درباره آن ارزش گذاری که مبنای پرداخت یارانه است، داشته باشد.
سردبیر روزنامه ابتکار با بیان اینکه در اکثر ضرایب کیفی این شیوه رویکرد کمی دیده می شود. می گوید: به عنوان مثال نظم در انتشار را در نظر بگیرید. اگر من به عنوان صاحب روزنامه ای با ارزیابی های کیفی ام به این جمع بندی برسم که بنا بر دلایلی نخواهم امروز روزنامه را منتشر کنم، در مقابل همکار من صرفاً برای اینکه در این شیوه نامه امتیاز بگیرد با مطالب ضعیفی روزنامه را منتشر کند. کداممان کار مفیدی انجام دادیم؟
او ادامه می دهد: در ماده دوم این شیوه نامه شمارگان، قطع، دفعات انتشار، ضریب کیفی، تعداد در صفحات، نظم در انتشار و ظریب ریالی کاغذ را به عنوان مولفه های حمایتی درنظر گرفته است. اکثر این مولفه ها کمی هستند. خب این نگاه چگونه می تواند به ارتقاء سطح کیفی نشریات کمک کند؟ اگر من بخواهم با نشریه سازی روزنامه را از مطالب سرقتی پر و بر روی کاغذ با کیفیت و با تیراژ بالا چاپ کنم در جدول حمایتی شیوه نامه یارانه مطبوعات ضریب بالایی کسب می کنم ولی آیا به کیفیت نشریات کشور کمک کرده ام؟ طبیعتاً کمکی نکردم.
صدقی به تعیین اولویت های موضوعی جهت دادن امتیاز، در ماده ششم شیوه نامه انتقاد می کند و می گوید: ماده ششم این شیوه نامه که می خواهد وارد فضای ضریب کیفی شود چهار بند اصلی از جمله اولویت های موضوعی را مطرح می کند. اساساً آیا اینگونه موضوع دادن به نشریات کار درستی است؟ آیا خارج از این چارچوب اولویت جدی تری وجود ندارد؟ اگر منِ رسانه ای به این جمع بندی رسیدم که رونق تولید در شرایط فعلی امکان پذیر نیست و به این ماجرا نپرداختم، آیا خبط بزرگی کردم و نباید از حمایت برخوردار شوم؟ اگر اضافه بر موارد ذکر شده در شیوه نامه، موارد دیگری را به عنوان اولویت هایم درنظر گرفتم، نباید مورد حمایت واقع شوم؟ ایراد شکلی اولویت های موضوعی این است که برای یافتن شان به احتمال قوی کلید واژه مطرح می شود.
او تاکید می کند: من به عنوان روزنامه نگار موظف هستم که در تمامی حوزه ها ارزش افزوده ایجاد کنم. کجای این شیوه نامه ارزش افزوده مشاهده کردید؟ در این شیوه نامه کجا اشاره شده که یک نشریه باید چیزی بر مفاهیم، موضوعات و تعاریف موجود در کشور بیفزاید؟ نقطه ضعف بزرگ تر در خود ما مطبوعاتی ها است که چرا آنقدر به نهادهای مرتبط با حاکمیت وابسته شده ایم؟ ما مطبوعاتی ها محصول فرهنگی تولید می کنیم. طبیعتاً اگر محصولمان مخاطب نداشته باشد باید نشریه را ببندیم.
صدقی ادامه می دهد: اگرچه من با ماجرای حمایت از نشریات هم داستان نیستم ولی الان که می خواهند حمایت کنند باید چترشان وسیع تر و نوع نگاهشان متفاوت تر باشد. معیار و سنجه باید تغییر کند و این معیار کمی ارزیابی دقیقی از رسانه نخواهد داد.
با این حال بهترین روش حمایت از مطبوعات چیست؟ این روزنامه نگار پاسخ می دهد: بهترین روش حمایت از مطبوعات حمایت نکردن از آن ها است. یعنی دولت اساساً کاری به کار مطبوعات نداشته باشد و فرایند صدور مجوز برای رسانه ها تسهیل و تسریع شود. به عبارتی اینکه رسانه ها وابسته به بودجه عمومی کشور باشند هم در کارشان محدودیت ایجاد می شود و هم اینکه اساساً نمی توانند محصول باکیفیتی ارائه کنند. بهترین کار این است که تلاش کنیم رسانه بتواند از لحاظ مالی خودش را اداره کند.
