یک پژوهشگر علوم انسانی
این روزها از در و دیوار، سند و مدرک و فیلم و افشاگری علیه دولت مستقر می‌بارد. اگر کسی یک‌دهم این افشاگری‌ها را باور کند، باید بپذیرد که در طول تاریخ ایران، هرگز دولتی این اندازه خائن و دشمن مردم ایران نبوده است. پس از آن، چند سؤال هم به ذهن او هجوم می‌آورد:
1. مگر این کشور قوۀ قضائیه ندارد؟ مگر این کشور قانون ندارد؟ مگر این کشور صاحب ندارد؟ مگر این کشور نهادهای نظارتی مستقل ندارد که از فاسدترین دولت تاریخ ایران، دست‌کم نیشگونی بگیرد؟ چرا قوۀ قضائیه و سازمان‌های قضائی، پروندۀ یکی از این اتهامات را به جریان نمی‌اندازند؟ چرا بیشتر این مفاسد و عجایت در همین یک‌ماه رو شده‌اند؟
2. اگر سازندگان این اسناد و مدارک، به‌واقع دلسوز مردم‌اند و قصدشان از این حجم افشاگری، روی کار آوردن دولتی پاک‌دست و بدون پرونده است، چرا با دولت اصلاحات دشمن بودند؟ آن دولت که هیچ کدام از این مسائل را نداشت. در آن دولت که نه تورم دو رقمی بود و نه رکود سنگین و نه رشد منفی و نه حقوق نجومی و نه اختلاس و نه اقتصاد راکد؟ چرا جای آن دولت را به مجموعه‌ای دادند که بزرگ‌ترین اختلاس‌های تاریخ ایران در زمان آن دولت رخ داد و هیچ یک از شاخص‌های اقتصادی رشد نداشت، مگر آمار فقر و اختلاس؟ من چرا باید اتهامات شما را در برابر مدرک فلان مقام دولت یازدهم باور کنم وقتی به یاد دارم که در برابر آشکارترین مدرک‌دزدی تاریخ ایران و جهان که بر پایۀ آن اصطلاح «کردانیسم = kordanism» ساخته و وارد دیگشنری آکسفورد شد، سکوت کردید؟
3. اگر واقعا نگران سفرۀ مردم‌اند، بگویند خودشان تا امروز کدام مسئلۀ این کشور را حل کرده‌اند که الان نوبت به سفرۀ مردم رسیده است؟ آن روز که نفت را بشکه‌ای 120 دلار می‌فروختند برای مردم چه کردند که حالا می‌خواهند با نفت 50 دلاری بکنند؟
4. چرا با دولت‌های نهم و دهم که نه فقر را ریشه‌کن کرد و نه جلو تورم و اختلاس را گرفت و نه حرمت بزرگان نظام را نگه داشت، همراهی کردند و اکنون نیز آمده‌اند که همان کابینه را بر سر کار بیاورند؟
5. گیرم این دولت، بد. حالا خوب بودن دولت‌های جایگزین را از کجا باور کنیم؟ مگر اقتصاد، فرمان ماشین است که شما به هر طرف که خواستید، بپیچید؟ هزار نکتۀ باریک‌تر ز مو اینجاست// نه هر که سر بتراشد قلندری داند.
