دیوان شعر امام خمینی
کتابِ عُمر
- پیری رسید و، عهد جوانی تباه شد
- ایّام زندگی همه صرف گناه شد
- بیراهه رفته، پشت به مقصد همی روم
- عُمری دراز صرفْ در این کوره راه شد
- وارستگان، به دوست پناهنده گشته‌اند
- وابسته‌ای چو من به جهان بی‌پناه شد
- خودخواهی است و، خودسری و، خودپسندی است
- حاصل ز عمر، آنکه خودش قبله‌گاه شد
- دلدادگان که روی‌سفیدند پیشِ یار
- رنج مرا ندیده که رویم سیاه شد
- افسوس بر گذشته، بر آینده صد فسوس
- آن را که بسته در رسن مال و جاه شد
- از نورْ، به ظلمتم ای دوست! دست گیر
- آن را که روسیه به سراشیب چاه شد.
بهمن 1365