هسا خوشبختانه می عمو، پور طاقته. هرماله مصیبت، اونا حریف نیه. مرا گِه کی : «چی بوکونم زای جان! وا بینیشینم ماتم بیگیرم؟ چک و چی قابیل داری، خانه دورون ننابو. ایتا کهنه قالی و چند تومن پول فقط.. الحمدالله نه ارز دارم نه طلا. ای نفر آدمم ده. بیچاره دزد، کولوشَ کوروجا بزه!»
واپرسم :«عموجان! نخایی شکایت بوکونی؟» فرمایه کی «نانم والله. هسا اون کی مالا ببرده هیچی، بعضی همسادان ویشتر می‌زخم رو نمک فوکونیدی!»
واپرسم :چوتو؟
عمو فرمایه کی : «ای نفر گِه اگر پنجره‌یا حفاظ بزه‌بی، اَ بلا تی سر نامویی! اویتا گِه وا اتاقَ درا پیله‌دانه قفل بزه‌بی کی دزد نتاسته‌بی وازه کوده‌بی! اَیتا گه خودت مقصری ده مشت آبرار، تی مالا وا قایم بداری، همسادانا دزد چانوکونی! هر چی گمه آقا! من می همسادانا جه می‌چوم ویشتر اعتماد دارم. هن چی حرفی ایسه! هنه واستی شکایتم نوکونم. شکایت نارم آقا. والله بالله عارض نبم. می حرفا هیکس نشتاوه »
گمه : « عموجان شیمه هه فرمایشات همه کلیشه‌ای بوبوسته، وا بدن! ده توماما بوسته بوشو! تی اعصابا خوردا نوکون!»
عمو جواب دیهه «دانی چیسه پسر؟ می‌تعجبات هنه کی همه‌تان مرا تقصیرکار دانیدی، دزدا فراموشا کودیدی. مرا مانه، مقصر اصلی هه میانه اویره بوسته‌بی! هسا هنم کلیشه‌ایی ایسه؟»
گمه جسارتن بعله!
عمو فرمایه :« خا پس بئس ایتا تحلیل تازه کی جه هه دزدی میان به می فکر برسه تره بگم! مثلن هیچ تی فکر برسه کی اما بازنشستگان و الباقی فقیر بیچارانَ وضع، جه پولداران بختره؟ مثلن اگر من خیلی مال و اموال بداشته‌بیم، دزد ویشتر می مالا بردی ده! منم ویشتر وا غورصه بوخورده‌بیم! همسادانم ویشتر مرا تقصیرکار دانستیدی. مگر نه؟»
گمه : «نانم والله چی عرض بوکونم!»
عمو فرمایش فرمایه کی :«پسر! وا خدایا شوکور بوکونیم کی، نه بخانه پول داریم نه بانک میان! نیویره جه دلار گرانی غورصه، وا دق بوکوده‌بیم! هر چی پول ویشتر بداشته‌بیم، ویشتر ضرر کودیم. الان هیچی ناریم، ضرری‌یم نوکودیم! مگر نه؟ اصلن بفهمستی من چی گمه؟»
گمه :« والله عموجان! شیمه تحلیل اصلن حرف ناره. من کی جه هیچ اقتصاددانی هه جور تحلیل نشتاوسته بوم!»
واقین تا هسا جه هه زاویه به هه قضییه نیگاه نوکوده‌بوم!
واژه شناسی:
پرکاله: قطعه، قسمتی، کمی
هرماله: هرگز، گاهگاه
چک و چی: اثاث، خرده ریز
کولوش: کاه
کوروج: انبار
اویرا بوستن: گم شدن
نیویره: وگرنه، در غیر اینصورت
مرا مانه (اصطلاح): انگاری، بخیالم
** نویسنده و پژوهشگر فرهنگی
انتهای پیام واپرسم :«عموجان! نخایی شکایت بوکونی؟» فرمایه کی «نانم والله. هسا اون کی مالا ببرده هیچی، بعضی همسادان ویشتر می‌زخم رو نمک فوکونیدی!»
واپرسم :چوتو؟
عمو فرمایه کی : «ای نفر گِه اگر پنجره‌یا حفاظ بزه‌بی، اَ بلا تی سر نامویی! اویتا گِه وا اتاقَ درا پیله‌دانه قفل بزه‌بی کی دزد نتاسته‌بی وازه کوده‌بی! اَیتا گه خودت مقصری ده مشت آبرار، تی مالا وا قایم بداری، همسادانا دزد چانوکونی! هر چی گمه آقا! من می همسادانا جه می‌چوم ویشتر اعتماد دارم. هن چی حرفی ایسه! هنه واستی شکایتم نوکونم. شکایت نارم آقا. والله بالله عارض نبم. می حرفا هیکس نشتاوه »
گمه : « عموجان شیمه هه فرمایشات همه کلیشه‌ای بوبوسته، وا بدن! ده توماما بوسته بوشو! تی اعصابا خوردا نوکون!»
عمو جواب دیهه «دانی چیسه پسر؟ می‌تعجبات هنه کی همه‌تان مرا تقصیرکار دانیدی، دزدا فراموشا کودیدی. مرا مانه، مقصر اصلی هه میانه اویره بوسته‌بی! هسا هنم کلیشه‌ایی ایسه؟»
گمه جسارتن بعله!
عمو فرمایه :« خا پس بئس ایتا تحلیل تازه کی جه هه دزدی میان به می فکر برسه تره بگم! مثلن هیچ تی فکر برسه کی اما بازنشستگان و الباقی فقیر بیچارانَ وضع، جه پولداران بختره؟ مثلن اگر من خیلی مال و اموال بداشته‌بیم، دزد ویشتر می مالا بردی ده! منم ویشتر وا غورصه بوخورده‌بیم! همسادانم ویشتر مرا تقصیرکار دانستیدی. مگر نه؟»
گمه : «نانم والله چی عرض بوکونم!»
عمو فرمایش فرمایه کی :«پسر! وا خدایا شوکور بوکونیم کی، نه بخانه پول داریم نه بانک میان! نیویره جه دلار گرانی غورصه، وا دق بوکوده‌بیم! هر چی پول ویشتر بداشته‌بیم، ویشتر ضرر کودیم. الان هیچی ناریم، ضرری‌یم نوکودیم! مگر نه؟ اصلن بفهمستی من چی گمه؟»
گمه :« والله عموجان! شیمه تحلیل اصلن حرف ناره. من کی جه هیچ اقتصاددانی هه جور تحلیل نشتاوسته بوم!»
واقین تا هسا جه هه زاویه به هه قضییه نیگاه نوکوده‌بوم!
واژه شناسی:
پرکاله: قطعه، قسمتی، کمی
هرماله: هرگز، گاهگاه
چک و چی: اثاث، خرده ریز
کولوش: کاه
کوروج: انبار
اویرا بوستن: گم شدن
نیویره: وگرنه، در غیر اینصورت
مرا مانه (اصطلاح): انگاری، بخیالم
** نویسنده و پژوهشگر فرهنگی
کپی شد
