در این مقاله امده است :مقادیر آبهایی که در جهان در مخازن و سفره های آب زیرزمینی در طول عمر کره زمین جمع شده بودند ظرف 50 سال اخیر پمپاژ شده و از زمین خارج شدند. اغلب چاه های آب خشکیده و اراضی تحت شرب آنها خشک شده و به تدریج بقیه آنها نیز کم آب شده و در شرف خشکیدن قرار گرفته اند. همه معتقدند بر اثر خشکسالی هاست. بلی خشکسالی هم بوده و لیکن خشکسالی ها هم اگر تمام شوند جبران آبهای زیرزمینی که به طول زمانی برابر عمر زمین نیاز است ظرف مدت کوتاهی که ما احتیاج داریم امکان پذیر نیست.
در سالهای اخیر کارهای سدسازی در ایران سرعت گرفت و نسبتا جلو هرز آبی ها را گرفت. لیکن تبخیر آبها در پشت سدها را به شدت بالا برد و هر سال مقادیر زیادی از نزولات آسمانی را به جو زمین بازگردانید و این قبل از ساخت و ساز سدها در میان نبود.
آبها در فصول بارندگی جاری می شدند قسمتی به درون زمین نفوذ می کرد و سفره های آب زیرزمینی را تغذیه می کرد و قسمتی هم جاری می شد و به دریاها و دریاچه ها و مردابها می رسید و آنها را زنده نگاه می داشت. قسمتی که به درون زمین نفوذ می کرد در داخل سفره های آب زیرزمینی محفوظ می ماند و هیچ گونه تبخیری در میان نبود. کشاورزان، شهروندان، صنعت گران و به طور کلی همه مردم آنها را پمپاژ و استفاده می کردند ولیکن هم اکنون این چنین نیست.
برداشت بی رویه آبها، جمعیت در حال افزایش، رشد و گسترش صنایع ، کشاورزی و غیره همه هست، زمان هم نیست.
پیشنهاد من این است که آب پشت سدها قبل از تبخیر با استفاده از تکنولوژی روز به داخل زمینهای پایین دست تزریق شود و به تناسب نیازها با اخذ مجوز از آنها استفاده شود.
در ضمن کنترل برداشت آبهای زیرزمینی به روش فعلی نتیجه نداده است از روش کنترل اراضی تحت شرب هر چاه استفاده شود.
منتظر پایان خشکسالی ها نباشیم. منتظر انتقال آبها به وسیله ابرها نباشیم. از انتقال آبها به وسیله لوله استفاده کنیم. آب از نفت و سوخت بسیار مهمتر است. تا فرصت هست برنامه ریزی کنیم. منتظر آبگیری دریاچه ها توسط آبهای جاری نباشیم. از پمپاژ آب دریاها به داخل آنها بهره بگیریم. یخ های قطب شمال در حال ذوب شدن است. پرآب ترین و نزدیک ترین رودخانه هایی که به کشور ما نزدیک است رودخانه ولگا در کشور روسیه است. بیاییم آب شیرین را قبل از ورود به دریای خزر و بالا آمدن این دریاچه از این رودخانه تامین کنیم.
7437/ 5054
انتهای پیام در سالهای اخیر کارهای سدسازی در ایران سرعت گرفت و نسبتا جلو هرز آبی ها را گرفت. لیکن تبخیر آبها در پشت سدها را به شدت بالا برد و هر سال مقادیر زیادی از نزولات آسمانی را به جو زمین بازگردانید و این قبل از ساخت و ساز سدها در میان نبود.
آبها در فصول بارندگی جاری می شدند قسمتی به درون زمین نفوذ می کرد و سفره های آب زیرزمینی را تغذیه می کرد و قسمتی هم جاری می شد و به دریاها و دریاچه ها و مردابها می رسید و آنها را زنده نگاه می داشت. قسمتی که به درون زمین نفوذ می کرد در داخل سفره های آب زیرزمینی محفوظ می ماند و هیچ گونه تبخیری در میان نبود. کشاورزان، شهروندان، صنعت گران و به طور کلی همه مردم آنها را پمپاژ و استفاده می کردند ولیکن هم اکنون این چنین نیست.
برداشت بی رویه آبها، جمعیت در حال افزایش، رشد و گسترش صنایع ، کشاورزی و غیره همه هست، زمان هم نیست.
پیشنهاد من این است که آب پشت سدها قبل از تبخیر با استفاده از تکنولوژی روز به داخل زمینهای پایین دست تزریق شود و به تناسب نیازها با اخذ مجوز از آنها استفاده شود.
در ضمن کنترل برداشت آبهای زیرزمینی به روش فعلی نتیجه نداده است از روش کنترل اراضی تحت شرب هر چاه استفاده شود.
منتظر پایان خشکسالی ها نباشیم. منتظر انتقال آبها به وسیله ابرها نباشیم. از انتقال آبها به وسیله لوله استفاده کنیم. آب از نفت و سوخت بسیار مهمتر است. تا فرصت هست برنامه ریزی کنیم. منتظر آبگیری دریاچه ها توسط آبهای جاری نباشیم. از پمپاژ آب دریاها به داخل آنها بهره بگیریم. یخ های قطب شمال در حال ذوب شدن است. پرآب ترین و نزدیک ترین رودخانه هایی که به کشور ما نزدیک است رودخانه ولگا در کشور روسیه است. بیاییم آب شیرین را قبل از ورود به دریای خزر و بالا آمدن این دریاچه از این رودخانه تامین کنیم.
7437/ 5054
کپی شد
