قهر زمین بر زمان و البته بی مهری آدمی در ساخت ابنیه ای امن و مطمئن بارها و بارها حوادثی دلخراش از جنس زلزله رودبار و منجیل با بیش از 40 هزار کشته، زلزله بم با بیش از 30 هزار کشته و صدها زلزله ویرانگر دیگر، آوار مصیبت ها بر دل و جان انسان را رقم زده و این برای ما حکایتی دردناک و البته عبرت آموز است.
سه روز گذشته در حالی که قهر زمین دل زمان را به درد آورد و شب را تیره تر از درد به نمایش گذاشت بیش از 400 نفر از هموطنانمان در کرمانشاه در لابه لای خاک، آجر و آهن جان به جان آفرین تسلیم کردند و به طور قطع بودند افرادی که مانند زلزله دلخراش منجیل و بم در لابه لای خروارها خاک و آجر بعد از چندین روز بی آب و غذا زنده ماندند و اینگونه خداوند باری تعالی یادآوری می کند ید قدرتش را که هر آنچه را بخواهد هست و هر آن هست را بخواهد، نیست می کند.
و اکنون صدای گریه آوا؛ دختری کوچک که بی خبر از همه خرابی ها و رفتن ها از راه می رسد و نوید آمدن، زنده بودن، آغاز، دوباره ساختن و زندگی را در گوش همه دنیا فریاد می کند.
آوا؛ همان شیشه ایست که خداوند در بغل سنگ نگهش داشته تا یادمان باشد زندگی ادامه دارد، همانطور که حیات در بم بعد از زلزله سال 1382 و بعد از کشته شدن بیش از 30 هزار نفر از مردم این دیار ادامه یافت.
کرمان خاطره تلخ زلزله ویرانگر بم را هرگز فراموش نخواهد کرد اتفاقی که زندگی بسیاری را در عین زنده بودن به کام مرگ و نابودی کشاند اما زنده ماندن پیرزنی بعد از گذشت بیش از هشت روز از زلزله بم همان حکایت ید قدرت و خواست خداوند را گوشزد کرد و اکنون منجیل، بم، بروجرد، ازگله، بوئین زهرا، طبس، دشت بیاض، فردوس، کاخک، کاشمر و ... با نفس های زنان، مردان و کودکانی از راه رسیده چون آوا زنده اند و حیات را در کالبد بودن نفس می کشند.
و زندگی رسم خوشایندی است، زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ، پرشی دارد اندازه عشق، زندگی چیزی نیست که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود، زندگی جذبه دستی است که می چیند.
زندگی نوبر انجیر سیاه در دهان گس تابستان است.
زندگی، بعد درخت است به چشم حشره، زندگی لمس تنهایی 'ماه'، فکر بوییدن گل در کره ای دیگر، زندگی شستن یک بشقاب است، زندگی 'مجذور' آینه است، زندگی گل به توان ابدیت، زندگی 'ضرب' زمین در ضربان دل ما، زندگی 'هندسه' ساده و یکسان نفسهاست، هر کجا هستم، باشم، آسمان مال من است، پنجره، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است، چه اهمیت دارد گاه اگر می رویند قارچ های غربت.
**دبیر و خبرنگار ایرنا در کرمان
انتهای پیام سه روز گذشته در حالی که قهر زمین دل زمان را به درد آورد و شب را تیره تر از درد به نمایش گذاشت بیش از 400 نفر از هموطنانمان در کرمانشاه در لابه لای خاک، آجر و آهن جان به جان آفرین تسلیم کردند و به طور قطع بودند افرادی که مانند زلزله دلخراش منجیل و بم در لابه لای خروارها خاک و آجر بعد از چندین روز بی آب و غذا زنده ماندند و اینگونه خداوند باری تعالی یادآوری می کند ید قدرتش را که هر آنچه را بخواهد هست و هر آن هست را بخواهد، نیست می کند.
و اکنون صدای گریه آوا؛ دختری کوچک که بی خبر از همه خرابی ها و رفتن ها از راه می رسد و نوید آمدن، زنده بودن، آغاز، دوباره ساختن و زندگی را در گوش همه دنیا فریاد می کند.
آوا؛ همان شیشه ایست که خداوند در بغل سنگ نگهش داشته تا یادمان باشد زندگی ادامه دارد، همانطور که حیات در بم بعد از زلزله سال 1382 و بعد از کشته شدن بیش از 30 هزار نفر از مردم این دیار ادامه یافت.
کرمان خاطره تلخ زلزله ویرانگر بم را هرگز فراموش نخواهد کرد اتفاقی که زندگی بسیاری را در عین زنده بودن به کام مرگ و نابودی کشاند اما زنده ماندن پیرزنی بعد از گذشت بیش از هشت روز از زلزله بم همان حکایت ید قدرت و خواست خداوند را گوشزد کرد و اکنون منجیل، بم، بروجرد، ازگله، بوئین زهرا، طبس، دشت بیاض، فردوس، کاخک، کاشمر و ... با نفس های زنان، مردان و کودکانی از راه رسیده چون آوا زنده اند و حیات را در کالبد بودن نفس می کشند.
و زندگی رسم خوشایندی است، زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ، پرشی دارد اندازه عشق، زندگی چیزی نیست که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود، زندگی جذبه دستی است که می چیند.
زندگی نوبر انجیر سیاه در دهان گس تابستان است.
زندگی، بعد درخت است به چشم حشره، زندگی لمس تنهایی 'ماه'، فکر بوییدن گل در کره ای دیگر، زندگی شستن یک بشقاب است، زندگی 'مجذور' آینه است، زندگی گل به توان ابدیت، زندگی 'ضرب' زمین در ضربان دل ما، زندگی 'هندسه' ساده و یکسان نفسهاست، هر کجا هستم، باشم، آسمان مال من است، پنجره، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است، چه اهمیت دارد گاه اگر می رویند قارچ های غربت.
**دبیر و خبرنگار ایرنا در کرمان
کپی شد
