به گزارش خبرنگار ایرنا، تاسوعای حسینی هر ساله بیانگر روز جوانمردی، ایثار، ولایت مداری، ایمان کامل، مروت، عشق و آزادگی است و اگر انسان امروز به آنچه که گوشه ایی از واقعیت آن روز است تدبر و اندیشه کند، بدون شک در زندگی آینده خود به گونه ایی دیگر و درست تصمیم خواهد گرفت.
قلم و زبان در این روز برای بیان آن همه رشادت ها و مصیبت های عَلم دار کربلا، حضرت عباس، از حرکت می ایستد و توان از دست می دهد زیرا در این روز، وفای به عهد متولد می شود و جوانمردی در رگ ها جوشش می یابد.
نهمین روز محرم روز تاسوعای حسینی است، امامی که برای احیاء دوباره دین خدا، مردان و زنانی را از اهل پیامبر اسلام همراه خود به صحرای کربلا آورد تا به زیبایی و کامل، در این راه هنرنمایی نمایند و ارزش های دینی را جان دوباره ایی بخشند.
هر یک از همراهان سومین امام شیعیان جهان پرورش یافته مکتب پیامبر اسلام بودند و با ایثار و از خود گذشتی به روزهای تاسوعا و عاشورا رسیدند.
می توان گفت، تاسوعا روزی است که وعده خداوند به اهل ایمان و وفاداران به عهد و پیمان حق و حقیقت، محقق شده است و همه عالم به آن اقرار می کنند.
تاسوعا در کتب شیعه، نهمین روز از ماه محرم و در چنین روزی است که عزاداران و عاشقان اهل بیت(ع) در سراسر کشور، ضمن بیان فضیلت های علمدار کربلا، به مرثیه سرایی، عزاداری و پخت حلیم برای حضرت ابوالفضل عباس می پردازند.
آنچه که تاسوعا را به نام حضرت عباس نام گذاری کرده اند نه به این معنا است که آن حضرت در این روز به شهادت رسیده است، زیرا مطابق اسناد و روایات موجود، حضرت ابوالفضل عباس(ع) پیش از ظهر عاشورا به شهادت رسیده است.
تاسوعا را به این علت به نام علمدار کربلا بیان می کنند زیرا مقام و جایگاه رفیع و با عظمت ایشان باعث شده تا یک روز را به بیان رشادت ها، فضیلت ها، پند و اندرزهای هنرنمایی فرزند امیر مومنان(ع) اختصاص دهند و آن روز، تاسوعای حسینی نام گذاری شده است.
در بحث اینکه حضرت عباس چگونه رسم وفاداری و ایثار را زنده کرده است باید به این اتفاق اشاره کرد که در شب عاشورا، امان نامه ای از طرف سپاه شیطان برای عَلمدار دست کربلا حضرت عباس(ع) فرستاده شد و ایشان چه زیبا آن تهدید را به فرصتی برای احیاء جوانمردی و وفای به عهد تبدیل کرد.
روز تاسوعا به خیال دشمن آخرین روز حرکت عظیم حضرت امام حسین(ع) در صحرای کربلا بود و با افزایش فشار در روز تاسوعا عرصه را بر امام تنگ کرده بود، امّا بر اساس آنچه که خداوند مقرر کرده بود، حضرت امام حسین (ع) از دشمن خواست تا در جنگ تاخیر اندازند و یک شب را برای تلاوت قرآن و راز و نیاز با خداوند متعال مهلت دهند و این مهم محقق شد.
تاسوعای حسینی روزی بود امام حسین(ع) در عصر آن برای اهل بیت و یاران با وفای خود خطابه ای خواند و به آنها اعلام کرد که فردا دشمن بر ما رحم نخواهد کرد و حادثه ایی عظیم اتفاق خواهد افتاد که در جواب ایشان، اصحاب و یاران با چشمانی پر اشک و ایمانی راسخ، وفاداری و حمایت خود را تا پای جان از امام زمانه خود اعلام کردند.
امام سجاد(ع) که در واقعه کربلا حضور داشت و از نزدیک این حادثه عظیم را نظاره گر بود در وصف وفاداری و ایثار عموی بزرگوارش، حضرت ابوالفضل عباس(ع) فرموده اند: رحمت خدا بر عباس! او ایثار کرد، آزمایش داد و جانش را فدای برادرش کرد تا آنکه دستانش قلم شد، خداوند نیز به جای آن 2 دست، 2 بال به وی عطا کرد که با آنها همراه فرشتگان در بهشت پرواز می کند، آن گونه که برای جعفر بن ابی طالب قرار داد، به یقین، عباس نزد خدای متعال مقامی دارد که روز قیامت همه شهیدان به حال او رشک می برند.
از امام صادق(ع) روایت شده که فرمود: تاسوعا روزی است که حسین (ع) و یارانش در آن روز در کربلا محاصره شدند و سپاه شام پیرامونش حلقه وار گرد آمده او را از حرکت بازداشتند و پسر مرجانه (ابن زیاد) و عمر بن سعد در آن روز شادمان از اینکه لشکری انبوه در اختیار دارند، حسین(ع) و یارانش را ضعیف شمردند و یقین کردند که دیگر حسین، یار و یاوری ندارد و مردم عراق به مدد او نخواهند آمد.
وفاداری حضرت عباس(ع) در مقام یک عَلم دار به اینجا ختم می شود که در روز عاشورا و در اوج گرمای هوا و تحریم آب، برای نجات جان کودکان تشنه لب به رود فرات که در محاصره دشمن بود زد و چون امام زمانش تشنه لب بود، در آن رود پر آب، لب تشنه برگشت و لب تشنه به شهادت رسید.
بازگو کردن جوانمردی و ایثار پرچم دار سپاه پسر پیامبر(ص) آنقدر سخت و عظیم است که شنیدن نام مبارک ایشان، چشم ها را خیس اشک و قلب ها را به درد وا می دارد.
رسم مردانگی و وفای عهد اگر در جامعه کم رنگ می شود، در ماه محرم هر ساله و در روز تاسوعا جانی دوباره می یابد و به فرموده حضرت امام خمینی(ره)، اگر ماه محرم و صفر نبود، اسلام هم نبود، بر همگان تحقق می یابد.
نسل امروز انقلاب اسلامی، با شور و شعور خواصی در ایام محرم در آیین های عزاداری و برنامه های فرهنگی و مذهبی شرکت می کنند تا عشق و علاقه پاک خود را نثار سومین امام شیعیان جهان نمایند.
به گزارش ایرنا، هر ساله در روز تاسوعای حسینی، دسته های عزاداری در شهر بیجار پر شور تر و با جمعیت بیشتر عزاداران همراه است و این روز و روز عاشورا، آیین گِلگیران توسط مساجد حضرت سیدالشهدا(ع)، امیرالمومنین(ع) و حضرت قائم(عج) برگزار می شود.
در روز تاسوعای حسینی در بیجار، بسیاری از مردم با تهیه عنوان نذورات شربت، آب سرد، چای، شیر، کیک، خرما، آب میوه و غذای گرم، از سینه زنان و عزاداران حضرت اباعبدالله حسین(ع) پذیرایی می کنند و عشق و دلدادگی خود را این گونه نشان می دهند.
مراسم «گل گیران» شهرستان بیجار در چهارمین همایش ثبت ملی آثار، در فهرست میراث معنوی به ثبت رسید. این مراسم از نظر گستردگی و شرکت همه مردم این شهرستان در مراسم و برگزاری آن در یکی از استان های اهل سنت نشین کشور اهمیت ویژه ای دارد.
شهرستان بیجار با 89 هزار و 162 نفر جمعیت در 142 کیلومتری شمال شرق سنندج قرار دارد.
7350/6108
انتهای پیام قلم و زبان در این روز برای بیان آن همه رشادت ها و مصیبت های عَلم دار کربلا، حضرت عباس، از حرکت می ایستد و توان از دست می دهد زیرا در این روز، وفای به عهد متولد می شود و جوانمردی در رگ ها جوشش می یابد.
نهمین روز محرم روز تاسوعای حسینی است، امامی که برای احیاء دوباره دین خدا، مردان و زنانی را از اهل پیامبر اسلام همراه خود به صحرای کربلا آورد تا به زیبایی و کامل، در این راه هنرنمایی نمایند و ارزش های دینی را جان دوباره ایی بخشند.
هر یک از همراهان سومین امام شیعیان جهان پرورش یافته مکتب پیامبر اسلام بودند و با ایثار و از خود گذشتی به روزهای تاسوعا و عاشورا رسیدند.
می توان گفت، تاسوعا روزی است که وعده خداوند به اهل ایمان و وفاداران به عهد و پیمان حق و حقیقت، محقق شده است و همه عالم به آن اقرار می کنند.
تاسوعا در کتب شیعه، نهمین روز از ماه محرم و در چنین روزی است که عزاداران و عاشقان اهل بیت(ع) در سراسر کشور، ضمن بیان فضیلت های علمدار کربلا، به مرثیه سرایی، عزاداری و پخت حلیم برای حضرت ابوالفضل عباس می پردازند.
آنچه که تاسوعا را به نام حضرت عباس نام گذاری کرده اند نه به این معنا است که آن حضرت در این روز به شهادت رسیده است، زیرا مطابق اسناد و روایات موجود، حضرت ابوالفضل عباس(ع) پیش از ظهر عاشورا به شهادت رسیده است.
تاسوعا را به این علت به نام علمدار کربلا بیان می کنند زیرا مقام و جایگاه رفیع و با عظمت ایشان باعث شده تا یک روز را به بیان رشادت ها، فضیلت ها، پند و اندرزهای هنرنمایی فرزند امیر مومنان(ع) اختصاص دهند و آن روز، تاسوعای حسینی نام گذاری شده است.
در بحث اینکه حضرت عباس چگونه رسم وفاداری و ایثار را زنده کرده است باید به این اتفاق اشاره کرد که در شب عاشورا، امان نامه ای از طرف سپاه شیطان برای عَلمدار دست کربلا حضرت عباس(ع) فرستاده شد و ایشان چه زیبا آن تهدید را به فرصتی برای احیاء جوانمردی و وفای به عهد تبدیل کرد.
روز تاسوعا به خیال دشمن آخرین روز حرکت عظیم حضرت امام حسین(ع) در صحرای کربلا بود و با افزایش فشار در روز تاسوعا عرصه را بر امام تنگ کرده بود، امّا بر اساس آنچه که خداوند مقرر کرده بود، حضرت امام حسین (ع) از دشمن خواست تا در جنگ تاخیر اندازند و یک شب را برای تلاوت قرآن و راز و نیاز با خداوند متعال مهلت دهند و این مهم محقق شد.
تاسوعای حسینی روزی بود امام حسین(ع) در عصر آن برای اهل بیت و یاران با وفای خود خطابه ای خواند و به آنها اعلام کرد که فردا دشمن بر ما رحم نخواهد کرد و حادثه ایی عظیم اتفاق خواهد افتاد که در جواب ایشان، اصحاب و یاران با چشمانی پر اشک و ایمانی راسخ، وفاداری و حمایت خود را تا پای جان از امام زمانه خود اعلام کردند.
امام سجاد(ع) که در واقعه کربلا حضور داشت و از نزدیک این حادثه عظیم را نظاره گر بود در وصف وفاداری و ایثار عموی بزرگوارش، حضرت ابوالفضل عباس(ع) فرموده اند: رحمت خدا بر عباس! او ایثار کرد، آزمایش داد و جانش را فدای برادرش کرد تا آنکه دستانش قلم شد، خداوند نیز به جای آن 2 دست، 2 بال به وی عطا کرد که با آنها همراه فرشتگان در بهشت پرواز می کند، آن گونه که برای جعفر بن ابی طالب قرار داد، به یقین، عباس نزد خدای متعال مقامی دارد که روز قیامت همه شهیدان به حال او رشک می برند.
از امام صادق(ع) روایت شده که فرمود: تاسوعا روزی است که حسین (ع) و یارانش در آن روز در کربلا محاصره شدند و سپاه شام پیرامونش حلقه وار گرد آمده او را از حرکت بازداشتند و پسر مرجانه (ابن زیاد) و عمر بن سعد در آن روز شادمان از اینکه لشکری انبوه در اختیار دارند، حسین(ع) و یارانش را ضعیف شمردند و یقین کردند که دیگر حسین، یار و یاوری ندارد و مردم عراق به مدد او نخواهند آمد.
وفاداری حضرت عباس(ع) در مقام یک عَلم دار به اینجا ختم می شود که در روز عاشورا و در اوج گرمای هوا و تحریم آب، برای نجات جان کودکان تشنه لب به رود فرات که در محاصره دشمن بود زد و چون امام زمانش تشنه لب بود، در آن رود پر آب، لب تشنه برگشت و لب تشنه به شهادت رسید.
بازگو کردن جوانمردی و ایثار پرچم دار سپاه پسر پیامبر(ص) آنقدر سخت و عظیم است که شنیدن نام مبارک ایشان، چشم ها را خیس اشک و قلب ها را به درد وا می دارد.
رسم مردانگی و وفای عهد اگر در جامعه کم رنگ می شود، در ماه محرم هر ساله و در روز تاسوعا جانی دوباره می یابد و به فرموده حضرت امام خمینی(ره)، اگر ماه محرم و صفر نبود، اسلام هم نبود، بر همگان تحقق می یابد.
نسل امروز انقلاب اسلامی، با شور و شعور خواصی در ایام محرم در آیین های عزاداری و برنامه های فرهنگی و مذهبی شرکت می کنند تا عشق و علاقه پاک خود را نثار سومین امام شیعیان جهان نمایند.
به گزارش ایرنا، هر ساله در روز تاسوعای حسینی، دسته های عزاداری در شهر بیجار پر شور تر و با جمعیت بیشتر عزاداران همراه است و این روز و روز عاشورا، آیین گِلگیران توسط مساجد حضرت سیدالشهدا(ع)، امیرالمومنین(ع) و حضرت قائم(عج) برگزار می شود.
در روز تاسوعای حسینی در بیجار، بسیاری از مردم با تهیه عنوان نذورات شربت، آب سرد، چای، شیر، کیک، خرما، آب میوه و غذای گرم، از سینه زنان و عزاداران حضرت اباعبدالله حسین(ع) پذیرایی می کنند و عشق و دلدادگی خود را این گونه نشان می دهند.
مراسم «گل گیران» شهرستان بیجار در چهارمین همایش ثبت ملی آثار، در فهرست میراث معنوی به ثبت رسید. این مراسم از نظر گستردگی و شرکت همه مردم این شهرستان در مراسم و برگزاری آن در یکی از استان های اهل سنت نشین کشور اهمیت ویژه ای دارد.
شهرستان بیجار با 89 هزار و 162 نفر جمعیت در 142 کیلومتری شمال شرق سنندج قرار دارد.
7350/6108
کپی شد
