خونریزیِ منابع آبِ ایران...

به گزارش جماران؛ محمد فاضلی در کانال تلگرامی خود نوشت:

بیماری را تصور کنید که به دلیل ضربه، تصادف یا هر علت دیگری، دچار خونریزی در اندام‌های داخلی خود شده است؛ بیماری که کبدش پاره شده، معده‌اش خونریزی دارد، یا رگ‌هایی در حفره شکمی‌اش شکافته‌اند؛ بیمار خونریزی داخلی دارد.

بیمار احساس گیجی می‌کند، رنگ‌پریده می‌شود، بیقرار است و به تدریج ضعیف می‌گردد، نبضش تند و بی‌رمق می‌زند؛ مریض احساس تشنگی می‌کند؛ بیمار خونریزی داخلی دارد.

 خونریزی‌های داخلی کم‌شدت به تدریج بیمار را ضعیف کرده، آثار خستگی را در چهره بیمار نمایان می‌کنند، و تنگی نفس و ضعف از راه می‌رسند. بیماری هم که خونریزی داخلی شدید دارد، نمی‌تواند با تزریق خون زنده بماند. بیمار خونریزی داخلی دارد و باید خونریزی از درون را متوقف کرد. اغلب چاره‌ای جز جراحی نیست، دشوار است اما چاره‌ای نیست.

حکایت انتقال آب بین‌حوضه‌ای در ایران نیز درست حکایت بیماری است که خونریزی داخلی دارد. ایران ما خونریزی داخلی دارد. آب در شبکه‌های شرب شهری نشت می‌کند، هدر می‌رود؛ فاضلاب‌های شهری، روستایی، صنعتی و کشاورزی تصفیه نشده و بازچرخانی نمی‌شوند تا دوباره از آن‌ها استفاده شود؛ آب در شبکه‌های کشاورزی هدر می‌رود؛ و مهم‌تر آن‌که آبی بیشتر از آن‌چه ظرفیت محیط‌زیستی کشور اجازه می‌دهد، در مصارف گوناگون از جمله کشاورزی دائماً رو به توسعه مصرف می‌شود. ایران دچار «بدمصرفی» آب است.

 نشانه‌های خونریزی داخلی به تدریج بروز کرده‌اند: بیمار علائم تشنگی، بی‌قراری، ضعف، و نبض تنش‌های اجتماعی که تندتر می‌شوند را از خود بروز داده است. جالب این‌که درست مانند خونی که در جریان خونریزی داخلی وارد حفره‌های درونی بدن می‌شود و سبب تورم می‌شود، فاضلاب، آب ناشی از هدررفت شبکه‌ها و زه‌آب‌های کشاورزی، دردسر درست کرده‌اند؛ آلوده کردن منابع طبیعی.

 نسبت انتقال آب با ایرانی که وضعیت مصرف آب در آن چنین مسرفانه است؛ درست مانند نسبت بیمار دارای خونریزی داخلی و تزریق کیسه‌های خون است. بیمار دارای خونریزی داخلی را نمی‌توان با تزریق خون زنده نگه داشت؛ و سرزمین نحیف‌شده از بدمصرفی و هدررفت منابع آب را نمی‌توان با کشیدن خطوط انتقال آب، سرزنده حفظ کرد. این بیمار هنوز فقط نشانه‌های اولیه‌ای از خونریزی داخلی را بروز داده است، به تزریق خون فکر نکنید. انتقال آب راهکار نجات این سرزمین بیمار نیست.