پایان دوران "کریسمِسی" در دنیای فوتبال

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس، رقابت های جام جهانی 2018 روسیه با قهرمانی فرانسه به پایان رسید؛ تا این تیم دومین ستاره را روی پیراهن خود نصب کند.

قبل از آغاز جام بسیاری معتقد بودند تیم هایی مثل برزیل، پرتغال و آرژانتین که ستاره هایی هم چون نیمار، رونالدو و مسی را در اختیار دارند می توانند در جام حرف های زیادی برای گفتن داشته باشند یا بتوانند باعث زیباتر شدن جام شوند. البته تیم هایی مثل کرواسی، فرانسه و بلژیک هم مورد توجه کارشناسان و رسانه ها بودند.

اما برخلاف تصورها این سه ستاره جام کم فروغی را پشت سرگذاشتند و نتوانستند کاری برای تیم خود انجام بدهند و تیم هایشان به موفقیتی نرسیدند.

در جام بیست و یکم تیم هایی به موفقیت رسیدند که به معنای واقعی تیم بودند و فاصله بین بازیکنانشان زیاد نبود و همه آن ها سطح یکسانی داشتند. چهار تیم برتر جام نمونه کامل این تیم ها بودند، بلژیک، انگلیس، فرانسه و کرواسی تک ستاره نداشتند ولی بازیکنان با کیفیت زیادی داشتند. فرانسه قهرمان جهان در تمام خطوط خود بازیکن با کیفیت داشت، شاید برخی از امباپه به عنوان ستاره فرانسه نام می برند اما او به تنهایی در موفقیت تیم تاثیرگذار نبود و دیگر بازیکنان نظیر گریزمان، کانته، ماتوییدی،واران، پاوارد، لوریس و ... نقش مهمی در این قهرمانی داشتند. حتی ژیرو که در طول جام یک ضربه در چارچوب هم نداشت با استناد به گفته های دشان در کار تیمی فرانسه تاثیرگذار بود.

در تیم کرواسی هم این موضوع وجود داشت هرچند که کاپیتان مودریچ برنده توپ طلای جام جهانی در راس این بازیکنان قرار داشت اما راکیتیچ، سوباشیچ، پرشیچ و مانژوکیچ بازیکنان تاثیرگذاری بودند. در بلژیک هم هازارد، دی بروین، لوکاکو، فلینی، کورتوآ و البته در انگلیس جوان شده هم پیکفورد، استونز، تریپییر و کین مثمر ثمر بودند.

 درواقع تیم هایی که یک بازیکن با قدرت فرماندهی بالاتری دارند می توانند به موفقیت هم امیدوار باشند. رونالدو و مسی تلاش فراوانی داشتند که تیم هایشان به موفقیت برسند و بتوانند در کنار تمام جوایز فردی که کسب کردند یک جام مهم تیمی را هم به دست بیاورند اما تقریبا می توان گفت ناموفق بودند.

در طول جام انتقادهای زیادی نسبت به مسی صورت گرفت که چرا نتوانسته تیمش را به شرایط ایده آل برساند. اما نگاه منطقی به شرایط این بازیکن نشان می دهد که آرژانتین حضورش در جام جهانی را هم مدیون هت تریک مسی در دور مقدماتی است و این سرمربی و بازیکنان بی کیفیت بوده اند که جایی برای نشان دادن توانایی های این بازیکن نگذاشته است. در واقع این جام ثابت کرد که یک بازیکن به تنهایی نمی تواند در تمام رقابت ها تیمش را به تنهایی قهرمان کند یا به موفقیت درخوری برساند.

جام جهانی 2018 را می توان جام موفقیت تیم ها نامید، تیم هایی که نه فقط نام آن را بلکه به معنای واقعی تیم هستند. شاید انتظار اینکه یک بازیکن به تنهایی در جام جهانی معجزه کند درست نیست. حتی به گفته شاهدان حتی مارادونا هم با تکیه برهم تیمی هایش توانست آرژانتین را قهرمان جهان کند و به تنهایی از هیچ بازیکنی کاری برنمی آید. در سال های اخیر هم قهرمانان جهان هم ویژگی تیم بودن را دارند. ایتالیای سال 2006، اسپانیای سال 2010 و آلمان سال 2014 بهترین بازیکن جهان را در ترکیب خود نداشتند و با یک ترکیب کامل در دروازه، دفاع، هافبک و حمله این مقام را به دست آوردند.

شاید بتوان گفت بازیکنانی نظیر کریستیانو رونالدو و لیونل مسی با تکیه بر هم تیمی هایشان در باشگاه های خود توانستند به تمام افتخارات خود برسند و شاید اگر کنار آن ها بازیکنانی نظیر کروس، مودریچ، اینیستا و ژاوی نبودند آن ها هم نمی توانستند توانایی های خود را بروز بدهند.