"قول نمی دهیم" های کلافه کننده کِی تمام می شود؟!

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس، بازی های المپیک 2020 توکیو تابستان آینده برگزار می شود. حضور در رویدادی تا این اندازه بزرگ، ایجاب می کند که ورزشکاران، مربیان و تیم ها با تمام توان از مدت ها قبل برای موفقیت در آن برنامه ریزی کنند. در چنین شرایطی انتظار می رود جامعه ورزش ایران نیز با برنامه ریزی و تلاش، خود را برای این میدان بزرگ آماده کند، اما بعضا اظهارات مایوس کننده ای از سوی مسئولان برخی رشته ها که اتفاقا جزء امیدهای مدال نیز هستند، به گوش می رسد که خوشایند نیست.

یکی از رشته های موفق ورزش ایران در سال های اخیر والیبال بوده است. حضور مستمر در لیگ جهانی، حضور در المپیک و نتایج قابل توجه در سال های اخیر والیبال ایران را در زمره قدرت های برتر جهان قرار داده است. در شرایطی که تیم ملی والیبال ایران در المپیک قبلی حاضر بود و حتی از گروهش نیز صعود کرد،  کسب سهمیه المپیک توکیو، شاید انتظار زیادی از ملی پوشان والیبال نباشد. با این حال داوری، سرپرست فدراسیون والیبال در اظهارنظری عجیب در پاسخ به این سوال که آیا در جلسه ستاد عالی المپیک 2020 قول کسب سهمیه داده اید؟ گفت: ما قولی نداده و نمی دهیم. همه چیز به بازی های مان بستگی دارد!

علیرضا دبیر که به تازگی سکان دار هدایت فدراسیون کشتی شده درباره آینده ورزش اول کشور و پرامیدترین رشته کسب مدال چنین اظهار نظری داشته است: دنبال مدال های بهتر هستیم اما خیلی توقع نداشته باشید. تیم یازدهم و نهم دنیا را تحویل گرفتیم توقع نداشته باشید نتیجه آنچنانی بگیریم.

دیگر اظهارنظر مایوس کننده نیز از سوی رییس فدراسیون کاراته بود. وزیر ورزش و جوانان در جریان بازدید از اردوی تیم ملی کاراته می گوید که انتظار کسب پنج، شش مدال طلا را از کاراته داریم، اما طباطبایی بلافاصله پاسخ می دهد: تلاش می کنیم بهترین نتیجه را بگیریم ولی هیچ چیز در المپیک توکیو که شرایط خاص خود را دارد، قابل پیش بینی نیست و نمی توانیم قولی بدهیم.

اگر بناست رشته های امید مدال و موفق این گونه واکنشی در قبال المپیک 2020 توکیو داشته باشند، پس تکلیف رشته هایی که از آ نها انتظار مدال نمی رود چیست؟ کشتی پرمدال ترین ورزش تاریخ ایران در المپیک است و هرچند در سال های اخیر رشته هایی مانند وزنه برداری و تکواندو در مدال آوری سهیم بوده اند و همچنان نیز بار اصلی مدال آوری بر دوش ورزش کشتی است.

درباره کاراته نیز ایران وضعیت مشابهی دارد. در سال های گذشته تلاش های زیادی صورت گرفته تا این رشته بتواند در المپیک 2020 توکیو حضور داشته باشد. با توجه به عناوین جهانی و آسیایی متعدد در هر دو بخش مردان و زنان، المپیکی شدن کاراته یک اتفاق خجسته برای ورزش ایران و در واقع آرزوی تمام جامعه کاراته بود. حالا چه شده که این چنین با ناامیدی درباره اش صحبت می شود؟!

اگر مدیران و مسئولان با این انگیزه از کاهش توقع و انتظار مدال صحبت می کنند که در آینده بتوانند به صحبت های امروز خود اتکاء کنند، باید به آن ها گفت که این صحبت ها نمی تواند هیچ توجیهی برای شکست احتمالی در آینده باشد. هر کدام از روسای فدراسیون ها با علم به شرایط، امکانات، مشکلات و محدودیت ها تصمیم به حضور در فدراسیون مربوطه گرفته اند و قرار است مشکلات را حل کنند نه این که از آن ها پلی برای فرار از بازخواست پس از شکست بسازند!

می طلبد تا مدیران و روسای فدراسیون ها علاوه بر امور فنی و مدیریتی، از نظر روانی و پشتیبانی نیز از ورزشکاران خود حمایت کرده و به آن ها انگیزه مضاعفی بدهند، اما به نظر می رسد در حال حاضر شرایط بر عکس شده و در شرایطی که بسیاری از ورزشکاران از جمله عابدینی (شمشیربازی)، حدادی (دوومیدانی)، اباذری (کاراته)، علیزاده (تکواندو)، علیپور (سنگ نوردی) با امیدواری از مدال خوش رنگ المپیک توکیو سخن گفته اند، مدیران ترجیح می دهند با احتیاط قولی برای موفقیت ندهند.

به گزارش جی پلاس؛ به هر ترتیب هنوز یک سال کامل تا المپیک توکیو باقی مانده و خوب است مدیران فدراسیون ها به جای تاکید بر تکیه کلام تکراری و کلافه کننده "قولی نمی دهیم" به فکر ساماندهی فدراسیون و رشته خود باشند تا پس از تجربه دلپذیر المپیک 2012 لندن و تا حدی المپیک 2016 ریو، توکیو نیز یادآور خاطرات خوشی برای ورزش ایران باشد.