با ورق زدن دفتر خاطرات و نگاهی به گذشته، به وضوح می توان دریافت که بهترین ایام زندگی انسان ها به حضور در طبیعت زیبا و رنگارنگ برمی گردد؛ خاطراتی شیرین و وصف ناپذیر که هر یک از افراد هنگام یادآوری یا تعریف آن لحظات برای دیگران، با شور و اشتیاق خاص آن را بیان می کنند.
طبیعت با همه زیبایی هایش بدون هیچ چشم داشتی طراوت و شادابی را به طبیعت گردان ارزانی داشته و با آغوش باز به استقبال میهمانان خود می رود؛ اما چه بسیار افرادی که به جای قدرشناسی از این همه محبت و مهربانی اقدام به شکستن شاخه های درختان کرده و با تهیه هیزم برای آتش، درختان، گیاهان و گونه های جانوری را دستخوش حریق می کنند.
چند سالی است که افراد با حضور در طبیعت نه تنها به شاخ و برگ های درختان و جویبارهای زیبا دست اندازی می کنند، بلکه زباله های خود را در دامن طبیعت رها می کنند.
به طور حتم اگر منصفانه قضاوت کنیم این رویه اوج بی مهری به طبیعت است؛ چرا که پس از ارتزاق از آب و هوای دلپذیر آن و نشستن زیر سایه سار درختان، رها کردن زباله در سطح جنگل و رودخانه ها جای بسی تاسف و تامل دارد.
شایسته نیست پس از حضور در زیستگاه گونه های مختلف جانوری و استشمام عطر زیبا و دلنشسن گل های یاس و بنفشه و عقاقی، با بی مهری طبیعت را آلوده کنیم.
حضور در محیط زیست همواره زمینه ای برای آرامش خاطر و دوری انسان از دود و زندگی ماشینی تلقی شده و حتی بسیاری از طبیبان حضور در طبیعت را به عنوان دارویی شگفت انگیز برای رهایی بیماران از افسردگی و درد بیماری تجویز می کنند.
آثار منفی و زیانبار نمایان شدن چهره ای نازیبا از طبیعتی با این همه مزیت، ابتدا به جامعه انسانی برگشته سپس به گونه هایی که دامن طبیعت منزل و مامن آنهاست.
مرگ تدریجی حیات وحش یکی از آثار ناگوار رهاسازی زباله در طبیعت است؛ چرا که بسیاری از گونه های جانوری به علت بلعیدن زباله های به جا مانده از مسافران و طبیعت گردان، جان خود را از دست می دهند؛ اتفاق تلخی که نمونه آن سال گذشته در همدان رسانه ای شد و از معده یک گونه جانوری تلف شده، پلاستیک خارج شد.
برخی از زباله های به جا مانده از مسافران به ویژه پلاستیک ها بین 30 تا 500 سال فرایند جذبشان در خاک طول می کشد و این یعنی طبیعت درد بی مهری انسان را سالها و شاید قرن ها تحمل کند.
این روزها طبیعت همدان نه تنها از نخاله های ساختمانی رها شده در حاشیه جاده و زباله های به جا مانده از طبیعت گردان، بلکه از زباله هایی که عشایر در طبیعت رها کردند نیز رنج می برد.
همدان استانی عشایر پذیر است و هر ساله حدود یک هزار و 300 خانوار عشایر دارای پروانه از 15 اردیبهشت وارد همدان شده و در 75 سامانه واقع در شهرستان های همدان، تویسرکان، بهار، اسدآباد و ملایر مستقر می شوند.
حکایت محیط زیست و منابع طبیعی با عشایر تنها به ورود دام بیش از حد مجاز محدود نمی شود؛ بلکه آسیبی که آنها به طبیعت وارد می کنند نیز همواره دغدغه ای برای دوستداران طبیعت بشمار می رود.
این روزها عوامل حفاظت محیط زیست استان همدان مشغول پاکسازی زباله های به جا مانده از عشایر و امید می رود با فرهنگسازی، دیگر شاهد بروز نین مشکلاتی در طبیعت این استان نباشیم.
*خبرنگار مرکز همدان
انتهای پیام
این مطلب برایم مفید است
0 نفر این پست را پسندیده اند

نظرات و دیدگاه ها

مسئولیت نوشته ها بر عهده نویسندگان آنهاست و انتشار آن به معنی تایید این نظرات نیست.