در نیمه شب ماه مبارک رمضان درسال سوم هجرت که پرفضیلت ترین و برترین ماه سال است وخداوند کرامت فراوانی به این ماه بخشیده است، از خانه بهترین انسان های آسمانی بر روی زمین عطر تبسم نوزادی سبزپوش در طبیعت دنیای خاکیان پیچید.
در این شب از ماه پرفضیلت خدا از بهشتیان و ملائک تا شهر مدینه غرق در شور و شادی شدند و از آمدن نوزاد سبزپوشی از اهل کرامت و بشارت میلاد نخستین ثمره ازدواج حضرت علی(ع) و حضرت زهرا(س) را به هم تبریک گفتند.
در این ماه برتر خدا فرزندی از این خانه به دنیا آمد که نامش را 'حسن' نام نهادند و با آمدن این نوزاد دخت رسول خدا(ص) آیین عقیقه و صدقه دادن به هم وزن موی سر نوزاد سنت شد وسالهای بعد برای درماندگانان و نیازمندان ، کریم سبزپوشی بود که مهمان نوازی اش زبانزد خاص و عام شد.
او که به یمن قدمش در شب نیمه های رمضان المبارک شادی را به خانه بهترین های خلق آورد، شادی و شوری که نوید بخش انس والفت خاصی با رسول خدا(ص) داشت و با آمدنش رسول اکرم (ص) بلافاصله پس از ولادتش ، او را گرفت.
رسول خدا در گوش راستش نخستین نوه اش، اذان و در گوش چپش اقامه گفت سپس برای او گوسفندی قربانی کرد، سرش را تراشید و هم وزن موی سرش، نقره به مستمندان داد.
از دست سبز احسان 'ابومحمّد'، نخستین نور دیده و میوه پیوند فرخنده علی(س) و زهرا(س) سالها بعد آیه های انفاقش بی شمار بخشیده شد و کسی از درگاهش مایوس نشد و دست خالی از خانه اش بیرون نرفت چراکه او والله کریم اهل بیت(ع) نام دارد.
حسن(ع) زاده شد تا کاخ احسان و کرم را پایه گذاری کند و کریم خانه مهمان نوازها باشد؛ او که هرکس مهمانش گشت سعادتمند می شد زیرا زیر سایه اش جان دوباره می گرفت.
بذل و بخشش و فریادرسی محرومان امام حسن مجتبی(ع) را به کریم اهل بیت (ع) معروف کرده است و آن حضرت نه تنها در ماه مبارک رمضان می بخشید و انفاق می کرد که در کل سالهای عمر پربرکتش آرام بخش دل های دردمند و پناهگاه تهیدستان و نقطه امید درماندگان بود.
نور دیده و میوه دل آل طاها، که پیامبراکرم (ص) این فرزندش را هدیه پروردگار عالمیان برای خود می داند در کمالات انسانی یادگار پدر و نمونه کامل جد بزرگوار خود بود.
کریم اهل بیت (ع) که سفره های افطاری مسلمانان و مومنان متاثر از کرامت امام حسن مجتبی (ع) است، یاد داد که با دادن صدقه، روزه داری، سفره داری و بخشش در این ماه مبارک می توان روح وجان خود را از سرچشمه فیض خداوند رزق دهنده سیراب و برای آخرت توشه ذخیره کرد.
سجایای اخلاقی، سخاوت و بخشندگی کریم اهل بیت (ع) نه تنها در ماه مبارک رمضان که در تمام سالهای عمر پربرکتش زبانزد خاص و عام است چراکه او در این سالها برای چگونه لباس قناعت بر تن کردن سه مرتبه هم اموالش را به دو نیم تقسیم کرد، نیمی را برای خود و نیمی دیگر را به نیازمندان داد و از صفر شروع کرد.
سرور جوانان اهل بهشت که به اعتراف دوست و دشمن، به دلیل قرابت و نزدیکی آن حضرت به رسول الله(ص) و مکتب آموخته درس ولایت امیرالمومنین و حضرت زهرا(س) در کمالات و فضایل اخلاقی انسانی کامل بود، زهد را در رغبت به تقوا و بی رغبتی در دنیا، حلم را فرو بردن خشم و تسلّط بر نفس و سداد و درستی را در برطرف کردن زشتی به خوبی ها می داند.
پانزدهم ماه مبارک رمضان سال سوّم هجرت سالروز میلاد سبط اکبر پیامبر بزرگوار اسلام (ص) حضرت امام حسن مجتبی (ع) است و بر طبق روایات اسلامی، در زمان ولادت آن حضرت، خداوند متعال نام ایشان را ˈحسنˈ نام نهاد که تا آن زمان این اسم در بین جاهلیت رواج نداشت.
کنیه آن حضرت، ابومحمد بوده و در خصوص القاب حضرت امام حسن مجتبی (ع)، القاب بسیاری ذکر شده که از جمله آنها می توان به سبط، زکی، مجتبی، سید، تقی، طیب، ولی و کریم آل محمد اشاره کرد.
امام حسن(ع) با شهادت پدرش حضرت علی(ع) در رمضان سال 40 هجری قمری به امامت رسید و پس از 10 سال امامت، در سال 50 هجری با زهری که به دست همسرش ˈجعدهˈ(جعده دختر اشعث کندی) به دستور معاویه به او خوراند، در 48 سالگی به شهادت رسید به شهادت رسیدند و در قبرستان بقیع در کنار قبر مادربزرگش(فاطمه بنت اسد) به خاک سپرده شد.
*خبرنگار ایرنا هرمزگان
انتهای پیام در این شب از ماه پرفضیلت خدا از بهشتیان و ملائک تا شهر مدینه غرق در شور و شادی شدند و از آمدن نوزاد سبزپوشی از اهل کرامت و بشارت میلاد نخستین ثمره ازدواج حضرت علی(ع) و حضرت زهرا(س) را به هم تبریک گفتند.
در این ماه برتر خدا فرزندی از این خانه به دنیا آمد که نامش را 'حسن' نام نهادند و با آمدن این نوزاد دخت رسول خدا(ص) آیین عقیقه و صدقه دادن به هم وزن موی سر نوزاد سنت شد وسالهای بعد برای درماندگانان و نیازمندان ، کریم سبزپوشی بود که مهمان نوازی اش زبانزد خاص و عام شد.
او که به یمن قدمش در شب نیمه های رمضان المبارک شادی را به خانه بهترین های خلق آورد، شادی و شوری که نوید بخش انس والفت خاصی با رسول خدا(ص) داشت و با آمدنش رسول اکرم (ص) بلافاصله پس از ولادتش ، او را گرفت.
رسول خدا در گوش راستش نخستین نوه اش، اذان و در گوش چپش اقامه گفت سپس برای او گوسفندی قربانی کرد، سرش را تراشید و هم وزن موی سرش، نقره به مستمندان داد.
از دست سبز احسان 'ابومحمّد'، نخستین نور دیده و میوه پیوند فرخنده علی(س) و زهرا(س) سالها بعد آیه های انفاقش بی شمار بخشیده شد و کسی از درگاهش مایوس نشد و دست خالی از خانه اش بیرون نرفت چراکه او والله کریم اهل بیت(ع) نام دارد.
حسن(ع) زاده شد تا کاخ احسان و کرم را پایه گذاری کند و کریم خانه مهمان نوازها باشد؛ او که هرکس مهمانش گشت سعادتمند می شد زیرا زیر سایه اش جان دوباره می گرفت.
بذل و بخشش و فریادرسی محرومان امام حسن مجتبی(ع) را به کریم اهل بیت (ع) معروف کرده است و آن حضرت نه تنها در ماه مبارک رمضان می بخشید و انفاق می کرد که در کل سالهای عمر پربرکتش آرام بخش دل های دردمند و پناهگاه تهیدستان و نقطه امید درماندگان بود.
نور دیده و میوه دل آل طاها، که پیامبراکرم (ص) این فرزندش را هدیه پروردگار عالمیان برای خود می داند در کمالات انسانی یادگار پدر و نمونه کامل جد بزرگوار خود بود.
کریم اهل بیت (ع) که سفره های افطاری مسلمانان و مومنان متاثر از کرامت امام حسن مجتبی (ع) است، یاد داد که با دادن صدقه، روزه داری، سفره داری و بخشش در این ماه مبارک می توان روح وجان خود را از سرچشمه فیض خداوند رزق دهنده سیراب و برای آخرت توشه ذخیره کرد.
سجایای اخلاقی، سخاوت و بخشندگی کریم اهل بیت (ع) نه تنها در ماه مبارک رمضان که در تمام سالهای عمر پربرکتش زبانزد خاص و عام است چراکه او در این سالها برای چگونه لباس قناعت بر تن کردن سه مرتبه هم اموالش را به دو نیم تقسیم کرد، نیمی را برای خود و نیمی دیگر را به نیازمندان داد و از صفر شروع کرد.
سرور جوانان اهل بهشت که به اعتراف دوست و دشمن، به دلیل قرابت و نزدیکی آن حضرت به رسول الله(ص) و مکتب آموخته درس ولایت امیرالمومنین و حضرت زهرا(س) در کمالات و فضایل اخلاقی انسانی کامل بود، زهد را در رغبت به تقوا و بی رغبتی در دنیا، حلم را فرو بردن خشم و تسلّط بر نفس و سداد و درستی را در برطرف کردن زشتی به خوبی ها می داند.
پانزدهم ماه مبارک رمضان سال سوّم هجرت سالروز میلاد سبط اکبر پیامبر بزرگوار اسلام (ص) حضرت امام حسن مجتبی (ع) است و بر طبق روایات اسلامی، در زمان ولادت آن حضرت، خداوند متعال نام ایشان را ˈحسنˈ نام نهاد که تا آن زمان این اسم در بین جاهلیت رواج نداشت.
کنیه آن حضرت، ابومحمد بوده و در خصوص القاب حضرت امام حسن مجتبی (ع)، القاب بسیاری ذکر شده که از جمله آنها می توان به سبط، زکی، مجتبی، سید، تقی، طیب، ولی و کریم آل محمد اشاره کرد.
امام حسن(ع) با شهادت پدرش حضرت علی(ع) در رمضان سال 40 هجری قمری به امامت رسید و پس از 10 سال امامت، در سال 50 هجری با زهری که به دست همسرش ˈجعدهˈ(جعده دختر اشعث کندی) به دستور معاویه به او خوراند، در 48 سالگی به شهادت رسید به شهادت رسیدند و در قبرستان بقیع در کنار قبر مادربزرگش(فاطمه بنت اسد) به خاک سپرده شد.
*خبرنگار ایرنا هرمزگان
کپی شد
