در این یادداشت آمده است: مخالفت اصول گراها با رفتن زنان به استادیوم آزادی در چندین روز گذشته با یک حرف حساب همراه بود. دربیانیه یک تشکل شناخته شده آنها گفته شد ورود زنان به استادیوم ورزشی اولویت اول کشور نیست . ولی آنها نگفتند اولویت اول کشور چیست و جای زنان درآن اولویت کجاست . ولی درهرحال آن سخن درست است.
اولویت اول کشور اجازه داشتن زنان برای ورود به استادیوم نیست ولی بسیاری ازاولویت های درجه نخست کشور به زنان مربوط می شود که مهمترینشان برابری و فرصت های برابر درتحصیل ، شغل و حرفه و درآمد و رده های مدیریتی ومشارکت مدنی واقتصادی و حمایت های اجتماعی درهمه زمینه ها ازخانواده تا عرصه عمومی و آسیب های اجتماعی هستند.
بدون اینها حتی اگر زنان بتوانند آزادانه به استادیوم بروند به معنی برخوردار بودن آنان ازحقوق شهروندی نیست و برای بسیاری ازآنان احساس آزادی بیشتر و برابری با مردان ایجاد نمی کند، چون نابرابری ها و محرومیت ها برای زنان درجامعه پدرسالار چنان فراوان و گوناگون هستند که فقط یک مورد آزاد بودن دررفتن به استادیوم حس محروم بودن ازنابرابری جنسیتی را کاهش نمی دهد چه رسد به خود آن.
ممکن است برای شمار کمی از زنان شهرنشین چنین نباشد و آنان گمان کنند با حضور در استادیوم بخشی از حق برابری آنها تأمین شده ولی برای اکثریت زنان هم رفتن به استادیوم دراولویت نیست و آنان به دنبال حقوق بالاتری هستند که آزادی رفتن به استادیوم هم در زیر مجموعه آنها جای دارد.
برای هر گروه از زنان هم یک خواسته در اولویت است که با وضع فرهنگی و درآمدی و طبقاتی آنها همخوانی دارد. آنها که مشارکت اقتصادی و اداری بیشتری دارند خواهان برابری درفرصت های کار و مدیریت وحقوق دریافتی بیشتر هستند. در تحصیل دانشگاهی خواستار امکان و سهمیه برابر در تحصیل در رشته هایی هستند که سهم مردان درآنها به شکل توضیح ناپذیر و توجیه نشدنی بیشتر است. در خانواده ها خواستار مشارکت بیشتر مردان در تدبیر منزل هستند. در عرصه عمومی خواهان فضای مناسب تر و متناسب با شأن زنان و احترام متقابل هستند.
زنان سرپرست خانوار، زنان بد سرپرست و زنان معلول خواستار حمایت های جدی بیشتر هستند . اولویت ها درزمینه آسیب های اجتماعی دامنه و گوناگونی بیشتری دارند . چون زنان قربانی نخست این آسیب ها هستند که گروه های سنت گرا نشان داده اند یک هزارم آنچه که درباره رفتن زنان به ورزشگاه و وضع ظاهرآنهاحساس هستند درمورد آسیب ها بی احساس اند و درمورد قربانیان نگاه سنگی دارند و در موردهایی مانند فحشا یا حتی مزاحمت های خیابانی، زنان را عامل اصلی و محرک می دانند.
آنها ادعا می کنند فضای ورزشگاه به دلیل حرف های رکیک مناسب حضور زنان نیست. ادعایی که از یک جهت درست است و ازهمان جهت هم آنها به جای کنترل مردان، برای زنان مانع تراشی می کنند.
در حالی که آنها در خیابان و حتی محیط کار هم قربانی هنجارشکنی لفظی مردان هستند ولی آن مدعیان فقط ورزشگاه را برجسته می کنند چون می خواهند ازآن برای تسویه حساب سیاسی بهره برداری کنند.
در حالی که خود همین تسویه حساب هم در اولویت های کشور نیست ولی در اولویت های آنها هست که این یعنی منطبق نبودن آنها با واقعیت های کشور و دلیل رویگردانی اکثریت از آنها و حتی سازگار نبودن با طیف سیاسی خودشان.
طیفی که نشان داده هیچ برنامه اجتماعی مشخص و شناسنامه دار و فکر شده ای برای مسائل اجتماعی ندارد و به جز سخنرانی و بیانیه دادن و تهدیدکردن درمورد آنها کاردیگری نمی کند و در دوره هایی که دولت و اکثریت مجلس را در اختیار داشته اند هیچ فتح ظفرنمونی نکرده اند و لایحه حمایت ازخانواده که در دو مجلس و دولت قبلی طرح و تصویب کردند همه چیز بود جز حمایت و چنان با واقعیت های جامعه ناسازگاربود که طراحان و مدافعانش هم ناچارشدندازآن بگذرند .ولی هیچگاه به فکر حمایت قانونی مؤثر اززنان آسیب دیده و یا درمعرض آسیب نیفتادند و نمایندگان زن مجلس هم ازهمان طیف کمترین فعالیت حقوقی وقانونگزاری برای آن زنان نکردند . ( این به جز یکی دوتا شامل نمایندگان زن ونمایندگان مردمدعی دفاع ازحقوق زنان درمجلس فعلی هم می شود ). چون همه آنها ازیک فکر اساسی برای تحقق برابری جنسیتی محرومند ونمی توانند ویا نمی خواهند برای آن نهادسازی حقوقی و اجتماعی کنند .چون این کارها ودفاع اززنان درآسیب ها و در برابر سخت گیری های پلیسی، هزینه اجتماعی وسیاسی و زحمت دارد. ولی همه هم مدعی دفاع از شأن زنان هستند.
در حالی که شأن زنان فقط درشرایطی رعایت می شود که درهای استادیوم برابری بر روی آنها بازشود که درآن صورت رفتن آنها به استادیوم آزادی هم مساله ای حل شده است.
اولویت کشور، برابری در همه زمینه ها است که اگر عملی شد آزادی و امنیت و رونق اقتصادی هم پایدار و تضمین می شوند و برای آن همان گروه های اصول گرا باید پیشقدم شوند و امتیازها و رانت ها و فرصت های سیاسی و اقتصادیشان را بامحرومان ازاین فرصت ها تقسیم کنند تا به همان جامعه عادلانه ای برسیم که آنها تا به حال فقط شعارش را داده اند و خلافش عمل کرده اند.
6114/ 2027
دریافت: خرامش ** انتشار: نجفی
انتهای پیام اولویت اول کشور اجازه داشتن زنان برای ورود به استادیوم نیست ولی بسیاری ازاولویت های درجه نخست کشور به زنان مربوط می شود که مهمترینشان برابری و فرصت های برابر درتحصیل ، شغل و حرفه و درآمد و رده های مدیریتی ومشارکت مدنی واقتصادی و حمایت های اجتماعی درهمه زمینه ها ازخانواده تا عرصه عمومی و آسیب های اجتماعی هستند.
بدون اینها حتی اگر زنان بتوانند آزادانه به استادیوم بروند به معنی برخوردار بودن آنان ازحقوق شهروندی نیست و برای بسیاری ازآنان احساس آزادی بیشتر و برابری با مردان ایجاد نمی کند، چون نابرابری ها و محرومیت ها برای زنان درجامعه پدرسالار چنان فراوان و گوناگون هستند که فقط یک مورد آزاد بودن دررفتن به استادیوم حس محروم بودن ازنابرابری جنسیتی را کاهش نمی دهد چه رسد به خود آن.
ممکن است برای شمار کمی از زنان شهرنشین چنین نباشد و آنان گمان کنند با حضور در استادیوم بخشی از حق برابری آنها تأمین شده ولی برای اکثریت زنان هم رفتن به استادیوم دراولویت نیست و آنان به دنبال حقوق بالاتری هستند که آزادی رفتن به استادیوم هم در زیر مجموعه آنها جای دارد.
برای هر گروه از زنان هم یک خواسته در اولویت است که با وضع فرهنگی و درآمدی و طبقاتی آنها همخوانی دارد. آنها که مشارکت اقتصادی و اداری بیشتری دارند خواهان برابری درفرصت های کار و مدیریت وحقوق دریافتی بیشتر هستند. در تحصیل دانشگاهی خواستار امکان و سهمیه برابر در تحصیل در رشته هایی هستند که سهم مردان درآنها به شکل توضیح ناپذیر و توجیه نشدنی بیشتر است. در خانواده ها خواستار مشارکت بیشتر مردان در تدبیر منزل هستند. در عرصه عمومی خواهان فضای مناسب تر و متناسب با شأن زنان و احترام متقابل هستند.
زنان سرپرست خانوار، زنان بد سرپرست و زنان معلول خواستار حمایت های جدی بیشتر هستند . اولویت ها درزمینه آسیب های اجتماعی دامنه و گوناگونی بیشتری دارند . چون زنان قربانی نخست این آسیب ها هستند که گروه های سنت گرا نشان داده اند یک هزارم آنچه که درباره رفتن زنان به ورزشگاه و وضع ظاهرآنهاحساس هستند درمورد آسیب ها بی احساس اند و درمورد قربانیان نگاه سنگی دارند و در موردهایی مانند فحشا یا حتی مزاحمت های خیابانی، زنان را عامل اصلی و محرک می دانند.
آنها ادعا می کنند فضای ورزشگاه به دلیل حرف های رکیک مناسب حضور زنان نیست. ادعایی که از یک جهت درست است و ازهمان جهت هم آنها به جای کنترل مردان، برای زنان مانع تراشی می کنند.
در حالی که آنها در خیابان و حتی محیط کار هم قربانی هنجارشکنی لفظی مردان هستند ولی آن مدعیان فقط ورزشگاه را برجسته می کنند چون می خواهند ازآن برای تسویه حساب سیاسی بهره برداری کنند.
در حالی که خود همین تسویه حساب هم در اولویت های کشور نیست ولی در اولویت های آنها هست که این یعنی منطبق نبودن آنها با واقعیت های کشور و دلیل رویگردانی اکثریت از آنها و حتی سازگار نبودن با طیف سیاسی خودشان.
طیفی که نشان داده هیچ برنامه اجتماعی مشخص و شناسنامه دار و فکر شده ای برای مسائل اجتماعی ندارد و به جز سخنرانی و بیانیه دادن و تهدیدکردن درمورد آنها کاردیگری نمی کند و در دوره هایی که دولت و اکثریت مجلس را در اختیار داشته اند هیچ فتح ظفرنمونی نکرده اند و لایحه حمایت ازخانواده که در دو مجلس و دولت قبلی طرح و تصویب کردند همه چیز بود جز حمایت و چنان با واقعیت های جامعه ناسازگاربود که طراحان و مدافعانش هم ناچارشدندازآن بگذرند .ولی هیچگاه به فکر حمایت قانونی مؤثر اززنان آسیب دیده و یا درمعرض آسیب نیفتادند و نمایندگان زن مجلس هم ازهمان طیف کمترین فعالیت حقوقی وقانونگزاری برای آن زنان نکردند . ( این به جز یکی دوتا شامل نمایندگان زن ونمایندگان مردمدعی دفاع ازحقوق زنان درمجلس فعلی هم می شود ). چون همه آنها ازیک فکر اساسی برای تحقق برابری جنسیتی محرومند ونمی توانند ویا نمی خواهند برای آن نهادسازی حقوقی و اجتماعی کنند .چون این کارها ودفاع اززنان درآسیب ها و در برابر سخت گیری های پلیسی، هزینه اجتماعی وسیاسی و زحمت دارد. ولی همه هم مدعی دفاع از شأن زنان هستند.
در حالی که شأن زنان فقط درشرایطی رعایت می شود که درهای استادیوم برابری بر روی آنها بازشود که درآن صورت رفتن آنها به استادیوم آزادی هم مساله ای حل شده است.
اولویت کشور، برابری در همه زمینه ها است که اگر عملی شد آزادی و امنیت و رونق اقتصادی هم پایدار و تضمین می شوند و برای آن همان گروه های اصول گرا باید پیشقدم شوند و امتیازها و رانت ها و فرصت های سیاسی و اقتصادیشان را بامحرومان ازاین فرصت ها تقسیم کنند تا به همان جامعه عادلانه ای برسیم که آنها تا به حال فقط شعارش را داده اند و خلافش عمل کرده اند.
6114/ 2027
دریافت: خرامش ** انتشار: نجفی
کپی شد
