پایگاه خبری جماران: عبدالرضا شاهردوی طی یادداشتی نوشت:
سال گذشته در بیست و نهم اردیبهشت حماسه ى دیگرى در تاریخ انقلاب رقم خورد و انتخاباتى با شکوه در کشور اسلامى مان شکل گرفت.
پیروزى دکتر روحانى تنها بخشی از این حماسه بود. روى دیگر آن رقابت تنگاتنگ دو رقیب و دو جناح سیاسی بود که با تمام توان به صحنه آمدند و مردم را به رأى ترغیب کردند. پس از انتخابات ، شور و نشاطى زایدالوصفى در میان مردم پدید آمد و گروه پیروز که بخشی از آنها از حوادث سالهای قبل آزرده خاطر بودند، با نظام اسلامى آشتى بیشترى یافتند.
حیرت مخالفین نظام که پیروزى جناب رییسی را خواسته نظام مى دانستند و به رأی العین دیدند که آنچه مردم بخواهند، همه نظام به آن تمکین مى کنند، هم در نوع خود حائز اهمیت بود.
اما سخن امروز من اشاره به آن حماسه نیست، بلکه روى سخنم با بازیگران عرصه سیاست کشور است که از خود بپرسند با آن حماسه کم نظیر چه کردند؟ آیا همان شور و نشاط را توانستند در میان مردم حفظ کنند؟ آیا امید که بزرگترین نتیجه ى یک انتخابات ملى است را تونسته اند امتداد ببخشید؟
تردید نکنید اگر پاسخ به این سؤال منفى باشد، همه بازنده ایم و همه باید در مقابل روح امام و شهدا پاسخگو باشیم و دکتر روحانى در این میانه فرقی با جناح رقیب ندارد.
البته من با اطلاع از نظرسنجى های متعدد مى توانم ادعا کنم که اگر امروز هم انتخابات برگزار شود، پیروز میدان، آقاى روحانى خواهد بود، ولی آنچه مهم است این است که از خود بپرسیم آیا دوباره انتخاباتى با آن شور و نشاط و آن درجه از میزان مشارکت و امید وارى را شاهد خواهیم بود؟
در این سخن کوتاه شاید نتوانم که به تمام علل فروکاسته شدن از امید و نشاط بعد از انتخابات اشاره کنم ولى مى توانم به عواملى مثل بى توجهى تیم سیاسی دولت به شعارها خود و ناهماهنگى مدیران آن از یک سو و تزریق بی وفقه ى یأس و نا امیدى از سوى جریان رقیب و کم تحملى و «نا امید شدن سریع» در جانب طرفدارانش دولت، به عنوان عوامل أصلی اشاره کنم.
برادران عزیز!
همه ما بر کشتى انقلاب و ایران نشسته ایم. در حالیکه از یک سو دشمنان منطقه اى ایران با پول هاى حرام در صدد ضربه به ما هستند و از سوى دیگر رییس جمهور غیر متعادل آمریکا بر ایران و ایرانى مى تازد و از جهت دیگر مشکلات اقتصادى و کارگرى ،کشور را آزار مى دهد، آیا عاقلانه است که امید مردم را به نا امیدى مبدل کنیم؟
برادر بزرگوارمان جناب مسیح مهاجرى در جریان حوادث دى ماه گذشته نوشت «روحانى تنها حسن روحانى نیست»، من امروز همان مطلب را خطاب به همه ى بازیگران عرصه ى سیاست ایران مى نویسم که «نا امید کردن مردم تنها دامن دولت تدبیر و امید را نخواهد گرفت»؛ آنها که عزم بی اثر کردن دولت و صاحب«تَکرار» را دارند، نخست خود را از اثر مى اندازند.
امروز از میانه ى سیاست ایران در هر موضوع بزرگ و کوچک، چند صداى مختلف شنیده مى شود، کینه و دشمنى در میان گروه هاى مختلف تزریق مى شود، دروغ به وفور گفته مى شود. گویا برخى خواب دیده اند که دولت را در میانه راه ساقط کنند ولى بگذارید برادرانه به ایشان بگویم این راه مستقیماً به ناکجا آباد منتهى مى شود.
و در پایان به برادران دولت هم مشتقاته عرض مى کنم قدر اعتماد مردم را بدانید و در «عمل» با طبقه اجتماعى خویش همراه باشید.
