در این مطلب آمده است :بی‌شک اهداف همه حکومت‌ها و دولت‌های توسعه یافته، ایجاد رفاه و آسایش برای مردم کشورشان است. مردم نیز با کار و کوشش به این توقع به‌جا کمک می‌کنند. اگر چنین شود و مدیران کارآمد با برنامه‌های مدون و علمی سعی در اداره جامعه داشته باشند کشورها خودکفا شده آنگاه مردم هیچ کشوری از تحریم کشورهای دیگر نگران نمی‌شوند اگر ما در سال حمایت از کالاهای ایرانی مدیرانی داشته باشیم که به جای تشکیل جلسات متمادی به فکر حقوق و اضافه کار و حق ماموریت و نهایتا حق‌الجلسه خود باشند از پشت میز خود حرکت کرده در فکر تولید بیشتر و خدمت بهتر بوده و رفاه مردم مدنظرشان باشد آنگاه سران کاسب پیشه آمریکا نمی‌توانند با حربه تحریم با ما سخن بگویند.
البته منظور نگارنده در این یادداشت صرفا مدیریت کلان کشور نیست بلکه برخی از مدیران سطوح پایین در پی نارضایتی مردم هستند که جابه‌جایی آنان ضروری است. برای مثال در مرکز استان ما چند سالی بود که یک قطار اتوبوسی صبح‌ها از سمنان به سوی تهران حرکت و عصرها برمی‌گشت از آنجا که هم قیمت آن مناسب بود و هم شمار زیادی مردم اعم از دانشجویان و سربازان وظیفه و دیگر اقشار از این مهم راضی بودند ناگهان گفته شد این قطار از حرکت بازایستاده حالا اگر کسی موفق شود با قطار مشهد به تهران بلیط تهیه کند و به جای هشت هزار و سیصد تومان، بیست و هشت هزار و پانصد تومان پرداخت کند شاید با هزاران اما و اگر بتواند خود را به تهران برساند.
آیا به راستی ما می‌خواهیم با این مدیران بی‌خیال و سهل‌انگار جلوی غول‌های صنعتی جهان ایستادگی کنیم آیا با آتش زدن پرچم چهارصد میلیون جمعیت آمریکا که سیصد میلیون آنان اصلا خارج شدن ترامپ را از برجام قبول ندارند و یا آتش زدن برجام که احتمال اتحاد با اتحادیه اروپا و به خصوص آلمان – فرانسه – انگلستان و از سوی دیگر چین و روسیه وجود دارد کاری عجولانه نیست. آیا بهتر نیست نمایندگان ما به جای این اقدام، نظارت دقیقی بر کار مدیران استان‌ها داشته باشند چون با مدیران دلسوز می‌توان مردم را راضی نگه داشت و اگر مردم راضی باشند هیچ اجنبی نمی‌تواند آسیبی به ما برساند.
به هر حال اگر همین مسئله حمل و نقل را جدی بگیریم و با یک بررسی اجمالی مشخص می‌شود مدیران ما چقدر از غافله توسعه و پیشرفت عقب هستند.
دویست سال قبل جرج استفنسن یکی از مشاهیر و مکانیسین‌های انگلستان که مهندس مکانیک بود با استفاده از نیروی بخار اولین لکوموتیو را ساخت. سال‌ها بعد از تکامل خط آهن یعنی در سال 1304 شمسی که گفته می‌شود با کمک استعمارگران انگلیسی دولت ایران مصمم شد تا یک رشته راه آهن از خلیج فارس را تا دریای مازندران احداث کند و برای تامین بودجه آن برای واردات هر سه کیلو قند دو ریال و سه کیلو چای شش ریال دریافت کردند و این خط آهن از بندرگز شروع و از طریق ساری و فیروزکوه به تهران متصل و از آنجا از طریق قم و اراک به اهواز و خرمشهر متصل شد و این تلاش ادامه یافت تا هم اکنون در کشور قریب چند هزار کیلومتر شبکه ریلی شهرهای ما را به هم متصل می‌کند.
بدون شک یکی از کم خطرترین و سهل الوصول‌ترین وسیله مسافرت در جهان مسافرت با قطار است . در کشور ما اگر به طور میانگین سالانه بیست هزار نفر در اثر تصادف با اتومبیل فوت کنند و صدها هزار نفر مجروح شوند، تعداد کشته‌شدگان با شبکه ریلی هیچگاه به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسد.
مگر غیر از این است غول‌های صنعت حمل و نقل ریلی در جهان دست به کارهای محیر‌العقول زده‌اند که شاید تصور آن برای مدیران راه آهن ما غیرممکن است. مگر مدیران راه آهن ما نمی‌دانند اروپاییان با احداث 57 کیلومتر تونل از زیرکوه‌های یخ زده آلپ در کشور سوییس اروپای شمالی را به اروپای جنوبی متصل کرده‌اند. آیا مدیران ما نمی‌دانند در همین روسیه کشور همسایه‌ی طول راه آهن یکصد و سی هزار کیلومتر است، مگر مدیران ما نمی‌دانند در دنیای فعلی حمل و نقل ریلی اعم از منوریل، تراموای، مترو و غیره بیشترین رفاه را برای مردم ایجاد کرده است. آیا مدیران ما نمی‌دانند کشور چین در حال احداث راه آهنی با سرعت فوق العاده به طول سیزده هزار کیلومتر است که خود را به خاک ایالات متحده برساند.
ای کسانی که با همت این مردم صبور پشت میزنشین شده‌اید و برای آنان تصمیم می‌گیرید اندکی برای افکار عمومی ارزش قایل شوید و با استفاده از خردجمعی تصمیم بگیرید و بی‌تدبیری خود را به حساب نظام مقدس جمهوری اسلامی که حاصل خون صدها هزار شهید است، نگذارید. کاری نکنید وارثان همان شهدا شما را از اریکه ریاست به زیر بکشند.
6026
انتهای پیام البته منظور نگارنده در این یادداشت صرفا مدیریت کلان کشور نیست بلکه برخی از مدیران سطوح پایین در پی نارضایتی مردم هستند که جابه‌جایی آنان ضروری است. برای مثال در مرکز استان ما چند سالی بود که یک قطار اتوبوسی صبح‌ها از سمنان به سوی تهران حرکت و عصرها برمی‌گشت از آنجا که هم قیمت آن مناسب بود و هم شمار زیادی مردم اعم از دانشجویان و سربازان وظیفه و دیگر اقشار از این مهم راضی بودند ناگهان گفته شد این قطار از حرکت بازایستاده حالا اگر کسی موفق شود با قطار مشهد به تهران بلیط تهیه کند و به جای هشت هزار و سیصد تومان، بیست و هشت هزار و پانصد تومان پرداخت کند شاید با هزاران اما و اگر بتواند خود را به تهران برساند.
آیا به راستی ما می‌خواهیم با این مدیران بی‌خیال و سهل‌انگار جلوی غول‌های صنعتی جهان ایستادگی کنیم آیا با آتش زدن پرچم چهارصد میلیون جمعیت آمریکا که سیصد میلیون آنان اصلا خارج شدن ترامپ را از برجام قبول ندارند و یا آتش زدن برجام که احتمال اتحاد با اتحادیه اروپا و به خصوص آلمان – فرانسه – انگلستان و از سوی دیگر چین و روسیه وجود دارد کاری عجولانه نیست. آیا بهتر نیست نمایندگان ما به جای این اقدام، نظارت دقیقی بر کار مدیران استان‌ها داشته باشند چون با مدیران دلسوز می‌توان مردم را راضی نگه داشت و اگر مردم راضی باشند هیچ اجنبی نمی‌تواند آسیبی به ما برساند.
به هر حال اگر همین مسئله حمل و نقل را جدی بگیریم و با یک بررسی اجمالی مشخص می‌شود مدیران ما چقدر از غافله توسعه و پیشرفت عقب هستند.
دویست سال قبل جرج استفنسن یکی از مشاهیر و مکانیسین‌های انگلستان که مهندس مکانیک بود با استفاده از نیروی بخار اولین لکوموتیو را ساخت. سال‌ها بعد از تکامل خط آهن یعنی در سال 1304 شمسی که گفته می‌شود با کمک استعمارگران انگلیسی دولت ایران مصمم شد تا یک رشته راه آهن از خلیج فارس را تا دریای مازندران احداث کند و برای تامین بودجه آن برای واردات هر سه کیلو قند دو ریال و سه کیلو چای شش ریال دریافت کردند و این خط آهن از بندرگز شروع و از طریق ساری و فیروزکوه به تهران متصل و از آنجا از طریق قم و اراک به اهواز و خرمشهر متصل شد و این تلاش ادامه یافت تا هم اکنون در کشور قریب چند هزار کیلومتر شبکه ریلی شهرهای ما را به هم متصل می‌کند.
بدون شک یکی از کم خطرترین و سهل الوصول‌ترین وسیله مسافرت در جهان مسافرت با قطار است . در کشور ما اگر به طور میانگین سالانه بیست هزار نفر در اثر تصادف با اتومبیل فوت کنند و صدها هزار نفر مجروح شوند، تعداد کشته‌شدگان با شبکه ریلی هیچگاه به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسد.
مگر غیر از این است غول‌های صنعت حمل و نقل ریلی در جهان دست به کارهای محیر‌العقول زده‌اند که شاید تصور آن برای مدیران راه آهن ما غیرممکن است. مگر مدیران راه آهن ما نمی‌دانند اروپاییان با احداث 57 کیلومتر تونل از زیرکوه‌های یخ زده آلپ در کشور سوییس اروپای شمالی را به اروپای جنوبی متصل کرده‌اند. آیا مدیران ما نمی‌دانند در همین روسیه کشور همسایه‌ی طول راه آهن یکصد و سی هزار کیلومتر است، مگر مدیران ما نمی‌دانند در دنیای فعلی حمل و نقل ریلی اعم از منوریل، تراموای، مترو و غیره بیشترین رفاه را برای مردم ایجاد کرده است. آیا مدیران ما نمی‌دانند کشور چین در حال احداث راه آهنی با سرعت فوق العاده به طول سیزده هزار کیلومتر است که خود را به خاک ایالات متحده برساند.
ای کسانی که با همت این مردم صبور پشت میزنشین شده‌اید و برای آنان تصمیم می‌گیرید اندکی برای افکار عمومی ارزش قایل شوید و با استفاده از خردجمعی تصمیم بگیرید و بی‌تدبیری خود را به حساب نظام مقدس جمهوری اسلامی که حاصل خون صدها هزار شهید است، نگذارید. کاری نکنید وارثان همان شهدا شما را از اریکه ریاست به زیر بکشند.
6026
کپی شد
