در این مطلب آمده است: در رسالت و تعهد اهالی قلم و بیان، راهی جز « مسیر فرزانگی » نیست، چون در نگرش و چشم انداز ما، تنها از این راه است که می‌توانیم به بهروزی و پیروزی، امیدوار باشیم.
باید بدانیم که توفیق الهی آن گاه رفیق راه ماست که هر واژه و سخن مان، عواطف و تعقل خوانندگان را، توامان مورد خطاب قرار دهد، اینجاست که می‌توان، اذهان را به تکاپو واداشت و عقول را هدایت کرد و مطلوب را ممکن ساخت.
قلمی که نتواند انگیزه ایجاد کند و جریان بسازد، در خدمت جامعه نیست، جامعه‌ی امروز، تحلیل درست و تشخیص ذوق و سلیقه‌ی خوانندگان را می‌خواهد، قلم موفق، آن قلمی است که چیزی را بنویسد و راهی را نشان دهد که جامعه برای گره گشایی مشکلات خود به آن نیاز دارد.
حساس کردن مردم در تحصیل حقوق به حق و قانونی خود، همان جریان سازی و تاثیرگذاری اهل قلم است، روزنامه نگاری که با ذهن جامعه آشنا نباشد و حتی ذهنشان را پیش خوانی نکند، نمی تواند دست جامعه را در « ننگ و نام »ها بگیرد. قلم‌های شاخص و سخنوران تاثیرگذار، در همین ورطه‌هاست که دست گرفته‌اند و از سقوط و افول بازداشته و به اوج عظمت، هدایت کرده اند، این همان نکته‌های درس آموز و عبرت انگیزی است که باید از ورای قرون و در متن و بطن فرهنگ و تمدن خود بجوییم وآن را چراغ راه حال و آینده کنیم.
جانشین سازی هنجارهای نیکو و انسانی قوم ایرانی، به جای ناهنجاری‌های وارداتی و حفظ آداب و سنن انسان ساز قومی، از اهم وظایف و تعهدات اهل قلم است. از یاد نبریم که نگاه به عرصه‌ی نوگرایی‌های بایسته هم باید از مسیر فرهنگ تعقل و سنت‌های اصیل ما بگذرد که اگر چنین نباشد با ملل بی‌ریشه و بی‌تاریخ و با ملت‌هایی که نیاکان شان اعمال بزرگ از خود بروز نداده‌اند، در یک طبقه‌ایم. حساس کردن مردم به حفظ کرامت خویش و بردن خوانندگان به ژرفای خردمندی و. خردورزی، از لوازم نویسندگی است. این حقیقت، پیوسته مطمح نظر متفکران بزرگ بشری بوده است.
بدیهی است آن قلمی که مایه ای از گذشته ندارد، قلمی بی ریشه و بی هویت است ؛ به همین دلیل، نمی تواند در بوستان اندیشه، ریشه بدواند و ماندگار شود، چرا که بزرگان عرصه‌ی انسانی و تجربه آموزی، « گذشته را چراغ راه آینده » دانسته اند. به همین دلیل باید پیوسته آموخت و آموزاند و لحظه ای از دفتر اندیشه‌ی گذشتگان فرهمند فرهیخته، غافل نماند، بلکه باید بر آن گوهرهای خوشاب خوش تراش، گوهری را به رشته آورد که مایه‌ی شرمساری نباشد.
نباید همان قلم به دست سال 95 باشیم چرا که در سال نو باید سخن نو گفت زیرا « سخن نو را حلاوتی دیگر است » چون زمانه و امروز، همان زمانه و دیروز نیست و به استناد سخن گوهربار آن امام همام ( ع ) نباید امروزمان همان دیروز باشد و نیز شخصیت آدمی در « بودن » دچار ایستایی و خمودی و جمود است و این « شدن » است که بایسته‌ی راه امروز و فردای ماست. گذشته فکری و امروزخوانی، وقتی به هم پیوند بخورد، ثمره‌ی نیکو و مقبول می‌دهد.
غیبت در عرصه‌های حضور و جریانات سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، بایسته‌ی هیچ صاحب قلمی نیست و هر که چنین نکند، راه را به عبث پیموده و تیر را در تاریکی رها کرده است.
7341/6103 خبرنگار: خدیجه سلطانی پور ** انتشاردهنده: مصطفی دهقان
برای آگاهی از تازه‌ترین اخبار و رویدادها در استان سمنان به نشانی IRNASEMNAN@ کانال اخبار ایرنا سمنان مراجعه کنید.
انتهای پیام باید بدانیم که توفیق الهی آن گاه رفیق راه ماست که هر واژه و سخن مان، عواطف و تعقل خوانندگان را، توامان مورد خطاب قرار دهد، اینجاست که می‌توان، اذهان را به تکاپو واداشت و عقول را هدایت کرد و مطلوب را ممکن ساخت.
قلمی که نتواند انگیزه ایجاد کند و جریان بسازد، در خدمت جامعه نیست، جامعه‌ی امروز، تحلیل درست و تشخیص ذوق و سلیقه‌ی خوانندگان را می‌خواهد، قلم موفق، آن قلمی است که چیزی را بنویسد و راهی را نشان دهد که جامعه برای گره گشایی مشکلات خود به آن نیاز دارد.
حساس کردن مردم در تحصیل حقوق به حق و قانونی خود، همان جریان سازی و تاثیرگذاری اهل قلم است، روزنامه نگاری که با ذهن جامعه آشنا نباشد و حتی ذهنشان را پیش خوانی نکند، نمی تواند دست جامعه را در « ننگ و نام »ها بگیرد. قلم‌های شاخص و سخنوران تاثیرگذار، در همین ورطه‌هاست که دست گرفته‌اند و از سقوط و افول بازداشته و به اوج عظمت، هدایت کرده اند، این همان نکته‌های درس آموز و عبرت انگیزی است که باید از ورای قرون و در متن و بطن فرهنگ و تمدن خود بجوییم وآن را چراغ راه حال و آینده کنیم.
جانشین سازی هنجارهای نیکو و انسانی قوم ایرانی، به جای ناهنجاری‌های وارداتی و حفظ آداب و سنن انسان ساز قومی، از اهم وظایف و تعهدات اهل قلم است. از یاد نبریم که نگاه به عرصه‌ی نوگرایی‌های بایسته هم باید از مسیر فرهنگ تعقل و سنت‌های اصیل ما بگذرد که اگر چنین نباشد با ملل بی‌ریشه و بی‌تاریخ و با ملت‌هایی که نیاکان شان اعمال بزرگ از خود بروز نداده‌اند، در یک طبقه‌ایم. حساس کردن مردم به حفظ کرامت خویش و بردن خوانندگان به ژرفای خردمندی و. خردورزی، از لوازم نویسندگی است. این حقیقت، پیوسته مطمح نظر متفکران بزرگ بشری بوده است.
بدیهی است آن قلمی که مایه ای از گذشته ندارد، قلمی بی ریشه و بی هویت است ؛ به همین دلیل، نمی تواند در بوستان اندیشه، ریشه بدواند و ماندگار شود، چرا که بزرگان عرصه‌ی انسانی و تجربه آموزی، « گذشته را چراغ راه آینده » دانسته اند. به همین دلیل باید پیوسته آموخت و آموزاند و لحظه ای از دفتر اندیشه‌ی گذشتگان فرهمند فرهیخته، غافل نماند، بلکه باید بر آن گوهرهای خوشاب خوش تراش، گوهری را به رشته آورد که مایه‌ی شرمساری نباشد.
نباید همان قلم به دست سال 95 باشیم چرا که در سال نو باید سخن نو گفت زیرا « سخن نو را حلاوتی دیگر است » چون زمانه و امروز، همان زمانه و دیروز نیست و به استناد سخن گوهربار آن امام همام ( ع ) نباید امروزمان همان دیروز باشد و نیز شخصیت آدمی در « بودن » دچار ایستایی و خمودی و جمود است و این « شدن » است که بایسته‌ی راه امروز و فردای ماست. گذشته فکری و امروزخوانی، وقتی به هم پیوند بخورد، ثمره‌ی نیکو و مقبول می‌دهد.
غیبت در عرصه‌های حضور و جریانات سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، بایسته‌ی هیچ صاحب قلمی نیست و هر که چنین نکند، راه را به عبث پیموده و تیر را در تاریکی رها کرده است.
7341/6103 خبرنگار: خدیجه سلطانی پور ** انتشاردهنده: مصطفی دهقان
برای آگاهی از تازه‌ترین اخبار و رویدادها در استان سمنان به نشانی IRNASEMNAN@ کانال اخبار ایرنا سمنان مراجعه کنید.
کپی شد
