رستگاری در روزگار رنج ـ ۶

عمل جراحی قلب و مخالفت امام با انجام آن

هر چه پزشکان تجویز می کردند یا تصمیم می گرفتند آقا بی هیچ کم و کاستی می پذیرفت و سخنی نمی گفت اما با وجود مطرح شدن چندین باره عمل جراحی قلب از سوی تیم پزشکی، پاسخ امام همواره منفی بود.

لینک کوتاه کپی شد

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: رگ های قلب امام مسدود شده بود[1] و سعی می شد تا با تجویز داروهای مختلف، مشکل پیش آمده کنترل شود. راه حل دیگر که پزشکان پیشنهاد می کردند، آنژیوگرافی عروق کرنر[2] بود که پس از آن تشخیص برای عمل جراحی مشخص می شد.

عادت امام این بود که نظر پزشکان را بی کم و کاست می پذیرفتند[3] و اِن قُلتی به آن وارد نمی کردند حتی جراحی سخت شکم را نیز پذیرفتند اما چند باری که درباره عمل جراحی قلب با ایشان صحبت شد، نپذیرفتند.[4] حتی این موضوع پس از انفارکتوسی که آقا در سال 65 هم داشتند مطرح شد اما با مخالفت امام مواجه شد.[5]

 
  1. اولین بار امام در سال 58 دچار عارضه قلبی شده و در بیمارستان بستری شدند و این مشکل بعدها در سال 65 منجر به انفارکتوس قلبی شد.
  1. عکس برداری از رگ های قلب.
  1. همه اعضای کادر پزشکی امام بر این موضوع معترف بودند که ایشان درباره تصمیم گیری های پزشکان، حال می خواست تجویز دارو و میزان آن باشد یا بستری کردن و عمل جراحی یا هر موضوع دیگری اظهار نظر نمی کردند و تسلیم بودند و نظرشان برایشان کاملا قابل احترام بود و کمتر پیش می آمد که بخواهند پرسشی بکنند اما درباره عمل جراحی قلب هر بار که مطرح شد، مخالفت کردند.
  1. در میان پزشکان رسم بر این است که درباره روند درمان بیماری علاوه بر آنکه با خود بیمار صحبت و مشورت می کنند خانواده او را نیز در جریان امر قرار می دهند در مورد امام هم همین طور بود و از آنجایی که ایشان به همه ملت تعلق داشتند علاوه بر اینکه مسائل با حاج احمد آقا (فرزند امام) مطرح می شد، با بیت امام و نیز از طریق حاج احمد آقا با مسئولان رده اول مملکتی (رئیس جمهور، نخست وزیر، رئیس مجلس و رئیس قوه قضاییه) نیز جلسات مشترک گذاشته می شد.
  1. برگرفته از خاطره نقل شده از دکتر سید عبدالحسین طباطبایی، مسئول برنامه ریزی و هماهنگی اعضای تیم پزشکی معالج امام در کتاب طبیب دل ها.

 

دیدگاه تان را بنویسید