آیا معاینه های پزشکی از بیماری خاصی در بدن امام خبر می داد؟

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: حوالی ساعت 12 ظهر روز جمعه سیزدهم خرداد ماه سال 67 بود که زنگ اتاق پزشکان به صدا در آمد.

ضعف شدید امام را آزار می داد، فشار سنج عدد 70/50 و نبض عدد 65 را نشان می داد اما معاینه پزشکی هیچ علامت غیرطبیعی و مشکوک به جز همان ضعف عمومی را تایید نمی کرد حتی نوار قلبی نیز عارضه ای را نشان نمی داد.

ضعف ادامه داشت تا با تزریق سرم نمکی و قندی فشار خون به حالت طبیعی برگشت و تا حدودی احساس ضعف امام بر طرف شد. دقایقی گذشت اما درد ناحیه شکمی امام را کلافه و ناراحت کرده بود.

معاینه ها از سر گرفته شد، نه قفسه صدری، نه ریه هیچ کدام علامت و نشانه ای را نشان نمی داد اما سمت چپ پایین شکم دردناک بود و آنقدر آزاردهنده بود که امام را که همه دردها را تحمل می کردند سخت اذیت می کرد حالا دیگر حالت تهوع هم به آن اضافه شده بود.

این درد نشان از بیماری های مختلفی می توانست داشته باشد از جمله پارگی آئورت شکمی، ایسکمی (کم خونی)، گانگرن (سیاه و فاسد شدن روده بزرگ) و سنگ های کلیوی.

تصمیم بر آن شد تا امام به بیمارستان بقیه الله منتقل شوند. به سرعت انتقال انجام شد و با تجویز داروی مسکن و سرم، کمی درد تسکین یافت اما رفته رفته این درد در شکم پخش شد که نشان از بیماری های دیگر داشت مانند پانکراتیت (آماس و تورم پانکراس).

از طرف دیگر درد شکم می توانست نشان دهنده یک بیماری قلبی حاصل انتقال لخته های کوچک از داخل قلب به شریان های تغذیه کننده روده ها (آمبولی مزانتر) و کم خونی یا گانگرن باشد.[1]

قضیه که به اینجا رسید و مشکل روده ها و پانکراس به میان آمد بلافاصله به دکتر فاضل[2] و دکتر زالی[3] خبر داده شد و آنان نیز بی هیچ معطلی خود را به بیمارستان رساندند و آزمایش های لازم را انجام دادند.

... بیستم تیرماه بود که امام به درد جلوی قلبی مبتلا شدند که با درمان های مورد نیاز بهبودی حاصل شد.[4]