تضمینی از غزل «من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم»

شعر زیر تضمینی از غزل «من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم» امام خمینی است که به وسیله شاعر گیلانی محمدکاظم کاظم پور سروده شده است.

لینک کوتاه کپی شد

به گزارش جی پلاس، محمدکاظم کاظم پور در کتاب «چراغ سو» که در بهار 98 برای اولین بار زیر چاپ رفته شعری را با مطلع «من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم    چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم» از امام خمینی تضمین کرده است.

 

جلوه روی تو را طالب دیدار شدم                             ترک جان کردم و عشق تو خریدار شدم

عقل و دین باخته دیوانه دلدار شدم                         «من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم

                                       چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم»

تا نهادم به سرای حرم عشق قدم                              غیر عشق تو اگر قید همه چیز زدم 

عشق تو گشت مرا مونس و یار و همدم                   «فارغ از خود شدم و کوس اناالحق بزدم

                                   همچو منصور خریدار سر دار شدم»

رفتی ای دوست ز پیشم به سرای دگری                   ماند از داغ تو اندر دل من شور و شری

دادم از دست دریغا چه یگانه گهری                        «غم دلدار فکنده است به جانم شرری

                               که به جان آمدم و شهره بازار شدم» 

هجر تو بر دل من آهن داغ است هنوز                  غصه دارم ز فراغ تو مه شب افروز 

هست مجروح دلم زین الم طاقت سوز                «در میخانه گشایید به رویم شب و روز 

                           که من از مسجد و از مدرسه بیزار شدم» 

روز و شب از غم تو اشک به دامن کردم             کار یعقوب من سوخته خرمن کردم 

او برای پسر و بهر پدر من کردم                        «جامه زهد و ریا کندم و بر تن کردم 

                        خرقه پیر خراباتی و هشیار شدم» 

عشق تو بود که این گرمی بازارم داد               قدرت عشق چنین قدرت گفتارم داد 

شکر حق را که چو تو یار وفادارم داد             «واعظ شهر که از پند خود آزارم داد 

                      از دم رند می آلوده مددکار شدم» 

خواهم از هجر تو من ناله و دادی بکنم          یاد آن پاک دل و پاک نهادی بکنم 

از من امید مدارید که شادی بکنم                  «بگذارید که از بتکده یادی بکنم 

                  من که با دست بت میکده بیدار شدم»

 

منبع: چراغ سو؛ ص 192

دیدگاه تان را بنویسید