هم روحانی و هم اصلاح طلبان نسبت به شرایط عمومی کشور دارای تحلیل نسبتا مشابه بوده اند، این تحلیل مشترک ، در جریان انتخابات مجلس شورای اسلامی نتیجه ای بارزتر بر جای نهاد و در نهایت، پارلمان را در پیگرد سیاست 'تغییر' با محصول انتخابات 92 همراه کرد.
اما این همگرایی و همکاری اصلاح طلبان و اعتدال گرایان هیچگاه منجر به شکل گیری هویت واحد و یا جریانی نو نگردید و از این رو جریان اصلاحات با حفظ هویت خود و بر اساس تحلیل و تجربه جریانی، اکنون و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری96 آزمونی دیگر را در مسیر تجربه دارد. فقدان استراتژی لازم در جریان مخالفان دولت ، گویا بطور قطعی و به دور از هر گونه طراحی در شرایط متفاوت، اصلاح طلبان و روحانی را به یک تصمیم واحد رهنمون کرده است؛ 'روحانی تنها گزینه اصلاح طلبان در انتخابات96 است'.
اصلاح طلبان اما در اردیبهشت 96 فرزندی را که پس از 20 سال از انقلاب اسلامی در سال77 از قانون اساسی بدنیا آوردند، نمی توانند تنهایش بگذارند و قصد بر آن دارند که بر خلاف دوره های گذشته، ورود جریانی را در شوراها تجربه کنند. 'شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان' تجربه ای است که نتیجه مطلوب را در دو انتخابات قبلی نصیب ایشان کرده و در این مرحله نیز همین ساخت با خروج از پایتخت و ایجاد تناظر در استانها قصد دارد اصلاح طلبان را به مقصود برساند.
اگرچه اینگونه به نظر می رسد که همه چیز وفق مراد اصلاح طلبان است که بصورت جمع واحد و منسجم سال 96را شکوهمندانه وارد رقابت شوند و پیروز میدان شوند، لکن نشانه های بارزی وجود دارد که علاوه بر ستاد فعال و منسجم مخالفان و دلواپسان، در میان آنها نیز گمان هایی از جنس انتخابات 84 وجود دارد:
1/ خلق عناوین و تشکیلات دهن پر کن و مشابه با 'ویترین اصلاح طلبی' و چیدمان شورایی و مردمی از یک سو و تایید و تکذیب های درون جریانی از دیگر سو، اگر عناصر مرکزی را نگران نکند-که باید بکند- در واقعیت نتیجه ای جز بروز اختلافات در مناطق، سرخوردگی و بی انگیزگی نیروها و واگرایی نخواهد داشت.
2/ تاکید بیش از حد بر ایده پردازی هایی نظیر 'لیست واحد'، ' استعفای اعضای شورای سیاستگذاری' و ... ، به جای اقدام بر اساس شاخص های مورد قبول عموم نیروها بخصوص اشخاص حقوقی جریان اصلاحات و کاندیداها، حداقل در مناطق که دارای فاکتور های محلی قوی تری در رفتار های سیاسی هستند، نگرانی بسیار جدی را فراهم کرده است.
بدون شک انتخابات ریاست جمهوری سال 96 از جهت آثاری که بر ترمیم ساخت قدرت و تعمیق آرامش بر فضای سیاسی، اقتصادی دارد، اگر پر اهمیت تر از 88 نباشد، کم اهمیت تر نیز نخواهد بود و ورود جریانی به انتخابات شوراها از سوی اصلاح طلبان، تجربه ای است که نباید سرنوشت شورای اول تهران را از سر بگذراند.
بنابراین رفتارهای امروز 'ما' بیش از هر عاملی، نیازمند؛ گذشت، عقلانیت، کلان نگری و انسجام است.
----------------------------------------------------------------------------------
**فعال سیاسی اصلاح طلب خراسان شمالی
1744 **انتشاردهنده: علی اصغرافتاده
انتهای پیام اما این همگرایی و همکاری اصلاح طلبان و اعتدال گرایان هیچگاه منجر به شکل گیری هویت واحد و یا جریانی نو نگردید و از این رو جریان اصلاحات با حفظ هویت خود و بر اساس تحلیل و تجربه جریانی، اکنون و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری96 آزمونی دیگر را در مسیر تجربه دارد. فقدان استراتژی لازم در جریان مخالفان دولت ، گویا بطور قطعی و به دور از هر گونه طراحی در شرایط متفاوت، اصلاح طلبان و روحانی را به یک تصمیم واحد رهنمون کرده است؛ 'روحانی تنها گزینه اصلاح طلبان در انتخابات96 است'.
اصلاح طلبان اما در اردیبهشت 96 فرزندی را که پس از 20 سال از انقلاب اسلامی در سال77 از قانون اساسی بدنیا آوردند، نمی توانند تنهایش بگذارند و قصد بر آن دارند که بر خلاف دوره های گذشته، ورود جریانی را در شوراها تجربه کنند. 'شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان' تجربه ای است که نتیجه مطلوب را در دو انتخابات قبلی نصیب ایشان کرده و در این مرحله نیز همین ساخت با خروج از پایتخت و ایجاد تناظر در استانها قصد دارد اصلاح طلبان را به مقصود برساند.
اگرچه اینگونه به نظر می رسد که همه چیز وفق مراد اصلاح طلبان است که بصورت جمع واحد و منسجم سال 96را شکوهمندانه وارد رقابت شوند و پیروز میدان شوند، لکن نشانه های بارزی وجود دارد که علاوه بر ستاد فعال و منسجم مخالفان و دلواپسان، در میان آنها نیز گمان هایی از جنس انتخابات 84 وجود دارد:
1/ خلق عناوین و تشکیلات دهن پر کن و مشابه با 'ویترین اصلاح طلبی' و چیدمان شورایی و مردمی از یک سو و تایید و تکذیب های درون جریانی از دیگر سو، اگر عناصر مرکزی را نگران نکند-که باید بکند- در واقعیت نتیجه ای جز بروز اختلافات در مناطق، سرخوردگی و بی انگیزگی نیروها و واگرایی نخواهد داشت.
2/ تاکید بیش از حد بر ایده پردازی هایی نظیر 'لیست واحد'، ' استعفای اعضای شورای سیاستگذاری' و ... ، به جای اقدام بر اساس شاخص های مورد قبول عموم نیروها بخصوص اشخاص حقوقی جریان اصلاحات و کاندیداها، حداقل در مناطق که دارای فاکتور های محلی قوی تری در رفتار های سیاسی هستند، نگرانی بسیار جدی را فراهم کرده است.
بدون شک انتخابات ریاست جمهوری سال 96 از جهت آثاری که بر ترمیم ساخت قدرت و تعمیق آرامش بر فضای سیاسی، اقتصادی دارد، اگر پر اهمیت تر از 88 نباشد، کم اهمیت تر نیز نخواهد بود و ورود جریانی به انتخابات شوراها از سوی اصلاح طلبان، تجربه ای است که نباید سرنوشت شورای اول تهران را از سر بگذراند.
بنابراین رفتارهای امروز 'ما' بیش از هر عاملی، نیازمند؛ گذشت، عقلانیت، کلان نگری و انسجام است.
----------------------------------------------------------------------------------
**فعال سیاسی اصلاح طلب خراسان شمالی
1744 **انتشاردهنده: علی اصغرافتاده
کپی شد
