در گفت و گو با جی پلاس

یک منتقد سینما: برجستگی "بمب؛ یک عاشقانه" فضاسازی دهه 60 است/ فیلم می توانست کوتاه تر باشد

یک منتقد سینما معتقد است: جذابیت فیلم «بمب؛ یک عاشقانه»، فضاسازی دهه 60 و حس نوستالژی است که در ما به وجود می آورد.

لینک کوتاه کپی شد

آنتونیا شرکا – مترجم، منتقد و مدرس دانشگاه – پس از نمایش فیلم «بمب؛ یک عاشقانه» به کارگردانی پیمان معادی برای نمایندگان رسانه ها، در گفت و گو با خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر جی پلاس، اظهار کرد: فیلم دوم پیمان معادی بهتر از فیلم نخست او است. دلیل اصلی آن هم فضاسازی فیلم «بمب؛ یک عاشقانه» است که از جمله نقاط  قوت کار است.

او توضیح داد: فضاسازی این فیلم می تواند شرایط سال های دهه 60 را به یاد مخاطب بیاورد و به جرات می توانم بگویم در این فیلم، تمام لحظه های موشک باران و تکان هایی که زمین می خورد، برای آدم های نسل من که خاطراتی از آن دوران دارند، کاملا مانوس و حتی تکان دهنده است.

وی جذابیت جدیدترین فیلم معادی را در ایجاد حس نوستالژی دانست و ادامه داد: البته این تمام ماجرا نیست و ترجیع بندی که بین انفجارها، «مرگ بر» گفتن ها و همچنین لحظه های عاشقانه وجود دارد، از این فیلم، عاشقانه ای ساخته که در دل شرایط بحرانی و جنگی به خوبی خودش را نشان می دهد.

این منتقد سینما همچنین اظهار کرد: فضاسازی فیلم نه تنها در طراحی صحنه، بلکه در القای آن حال و هوا و شرایط زندگی مردم در سال های جنگ، موفق بوده است.

او درباره نقطه ضعف فیلم «بمب؛ یک عاشقانه» هم گفت: طولانی بودن آن می تواند نقطه ضعف باشد؛ چیزهایی به تکرار در فیلم نشان داده می شود، مانند جلسه های صبحگاهی مدرسه، سردی و اختلاف بین زن و شوهر یا رفتن به زیر زمین هنگام به صدا درآمدن آژیر قرمز که به نظرم می توانست کوتاه تر باشد.

وی اضافه کرد: اگر این فیلم لطمه ای ببیند، به دلیل فیلمنامه آن است که این هم نکته تازه ای در سینمای ما نیست.

شرکا در پاسخ به این پرسش که " آیا نکته ای در فضاسازی فیلم به چشم شما آمد که با المان های سال های جنگ در تناقض باشد؟ " به جی پلاس گفت: پوشش، مدل راه رفتن و حجاب بازیگر زن این فیلم (لیلا حاتمی) با توجه به اینکه فردی فرهنگی است، به نظرم زیادی امروزی بود نسبت به آنچه در سال های جنگ در ایران متداول بود. احساس کردم لیلا حاتمی به زمان حال، نزدیک تر است تا به زن جوان متعلق به آن سال ها؛ هم از نظر حرکات، رفتار و حرف زدنش و هم از نظر پوشش. در بقیه موارد، فیلم «بمب؛ یک عاشقانه» در زمینه طراحی صحنه خیلی موفق است.

او همچنین در پاسخ به پرسشی دیگر مبنی بر اینکه " آیا چهره پیمان معادی و لیلا حاتمی که به نظر خیلی امروزی هستند، در نشان دادن آدم های آن دوران موفق بوده است؟ " اظهار کرد: چهره همکاران معادی در مدرسه مانند سیامک انصاری و حبیب رضایی شاید بیشتر به مردهای فرهنگی آن سال ها شبیه باشد تا پیمان معادی.

این منتقد سینما در این باره توضیح داد: به نظر می آید لیلا حاتمی و پیمان معادی به نوعی از فضای آن سال ها منفصل هستند. انگار معادی در زمان حال، می خواهد دورانی را زنده کند ولی در عین حال می خواهد با بازی کردن خودش و لیلا حاتمی که به گفته شما چهره های زیادی امروزی و مدرن هستند، پیوندش را با زمان حال حفظ کند. شاید این حس را القا می کند که از نگاه یک انسان امروزی به فیلم نگاه می کنیم؛ همان طور که معادی در صحنه هایی مانند تنبیه دانش آموزان و جلسات صبحگاهی مدرسه، خیلی با بقیه معلم ها همراهی نمی کند، پوزخند می زند و حتی اظهار ناراحتی می کند. انگار این دو نفر از زمان حال به دهه 60 رفته اند و شاهدی بر عشق های نافرجام و اتفاق های آن سال ها هستند.

شرکا همچنین اظهار کرد: پیمان معادی خودش گفته که دوست داشته روایتگر یکی از عاشقانه هایی باشد که زیر آوارها فرو رفتند و فراموش شدند و همه آن ها دوست دارند داستان شان جایی روایت شود. اگر از این دید به موضوع نگاه کنیم، شاید حضور دو چهره ای که به نظر امروزی می آیند، برای مان قابل هضم تر باشد.

دیدگاه تان را بنویسید