مسگری، پیشه ای فراموش شده/ مسگران واقعی تهران کمتر از 5 نفر هستند!

به گزارش سرویس کارودرآمد جی پلاس؛ این روایتی است از بازار کساد مسگران تهران؛ صنعتی که این روزها حتی راسته خود در بازار بزرگ تهران را هم از دست داده و به چند مغازه کوچک در بازار سیداسماعیل خلاصه شده و دیگر لازم نیست برای دسترسی به همین چند باب مغازه راهی  بازار حضرتی ها شد!

با این همه هنوز از آن دوران پرشکوه تعداد اندکی حجره به یادگار مانده است؛ مغازه‌هایی که صدای دنگ دنگ و درنگ درنگ آنها بر صفحه نرم مس نویدبخش یافتن بازمانده‌های حجره‌های مسگری است. آهنگی که انتهای آن مثل لغزش صدای آرشه ویولن که نوازندگان به آن «زینت» می‌گویند، برای گوش‌های ما نامانوس است و خبر از تلاش دستان پینه‌بسته استادان کارآزموده مسگری می‌دهد که اکنون دیگر مثل گذشته سرشان شلوغ نیست و بی‌دغدغه برای ما سفره دلشان را باز می‌کنند و از رونق از دست رفته روزهای گذشته می‌گویند.

سلطه  نوگرایی بر مسگری

استاد «حسن خوری‌پور» یکی ازقدیمی‌ترین استادان صنعت مس که بیش از ۴۲سال است در این زمینه فعالیت می‌کند.

او در گفت و گو با خبرنگار جی پلاس درباره شرایط این صنعت می‌گوید: نوگرایی، شغل‌های زیادی را زیرسلطه خود برده و تنها برخی از هنرها و حرفه‌ها را که با این روند همگام بود، نگه داشته و برخی دیگر را در ظرف زمان حل کرده است. قابلمه‌ها و ظروف مسی که کم کم جای خود را به ظروف تفلون و پیرکس و چدن دادند، بازار مسگری هم رنگ باخت و رو به کسادی رفت و فعالان این حوزه یکی یکی بار و بنه‌شان را جمع کردند.

خوری پور، وضعیت خرید و فروش ظروف مسی در تهران را کساد می‌داند و می‌گوید: اکنون دوره‌ای که عروس‌ها ۵۰من مس جهیزیه می‌بردند، گذشته و ظروف تفلون چنان به مذاق مصرف‌کنندگان خوش آمده که جهاز عروس را با مارک تفلون‌هایش برآورد می‌کنند.

** تعداد مسگران واقعی تهران، کمتر از انگشتان یک دست؟!

نبود تسهیلات و حمایت نشدن، موضوع گلایه‌ای است که این استاد مسگری با پیش کشیدنش آن را یکی از دلایل رکود این بازار می‌داند و می‌گوید: درحال‌حاضر اگر آلومینیوم‌ فروشان و کسانی که به صورت متفرقه و بی‌ربط وارد این حرفه شده‌اند از عضویت در این صنف انصراف دهند، تعداد مسگران واقعی شهر تهران از انگشتان یک دست هم کمتر است!

وی با اشاره به حق عضویت‌های کلان که به صورت یک ساله از اعضای این صنف دریافت می‌شود، ادامه می دهد: اینکه تعداد اعضای صنف مسگران شهر تهران کمتر از طلافروشان است، موجب شده تا اعضای اتحادیه مسگران هرساله مبالغ زیادی را بدون اینکه اتحادیه کار قابل‌توجهی برای‌شان انجام دهد یا تسهیلاتی را برایشان فراهم کند، به این اتحادیه پرداخت کنند در حالی که حتی از کمترین حقوق اجتماعی یعنی داشتن بیمه درمانی هم محروم هستند.

خوری‌پور، پرداخت مالیات از سوی مسگران را نیز مورد توجه قرار می‌دهد و به خبرنگار جی پلاس می‌گوید: براساس آیین‌نامه اتحادیه صنایع‌دستی تنها هنرمندانی که به بافت قالی و اموری مانند گیوه‌بافی می‌پردازند، از پرداخت مالیات معاف هستند اما در رتبه‌بندی مشاغل هنری، حرفه مسگری جزو فعالیت‌های هنری - تزئینی قرار گرفته و شامل پرداخت مالیات می‌شود اما آیا به واقع ساخت دیگ مسی از یک کیلو مس، کاری تزئینی است؟!

این استاد باسابقه اضافه می‌کند: از سوی دیگر نبود سرمایه‌گذار و اطلاع‌رسانی مناسب موجب شده تا مسگری صنعتی، به طور کامل بومی به شمار رود و سرمایه‌گذاران از ورود به آن امتناع کنند در حالی که رواج دوباره صنعت مسگری نیازمند بازنگری در این بخش است.

درد دل‌های استاد مسگر پایانی ندارد اما با همه مشکلات ریزودرشتی که برسر راه فعالیت او و هم‌قطارانش وجود دارد، برای ادامه فعالیت مصمم است.

به روز بودن جایی در صنعت مسگری ندارد!

او درباره پتانسیل هنر مسگری در جذب جوانان جویای شغل نیز به جی پلاس گفت: هنر مسگری قابلیت جذب و اشتغال جوانان را دارد و اگر مسئولان حمایت‌ کنند، به طور قطع با استقبال جوانان این صنعت رونق بیشتری خواهد گرفت.

وی به عرضه ظروف مسی به گردشگران خارجی اشاره می‌کند و می‌گوید: محصولات مس ما در بازارهای داخلی و خارجی عرضه می‌شود و مشتریان قدیمی خود را دارد، البته گردشگران هم گاهی اوقات به گرمی این بازار کمک می‌کنند.

خوری پور در پاسخ به برخی انتقادات مبنی بر شیوه سنتی و کلاسیک این حرفه و دور ماندن آن از نوآوری روز دنیا می گوید: خیلی نمی‌توان روی به‌روز شدن حرفه مسگری مانور داد چرا که با تغییر شیوه فعالیت این پیشه و راه و روش درست کردن دیگ و قابلمه‌های مسی، دیگر نمی‌توان روی خواص آنها حساب باز کرد کاری که الان چینی‌ها با انجام آن چندان موفق نیستند. او اضافه می‌کند: در تولید ظروف مسی نوآوری جای چندان جدی در فعالیت آنها ندارد.