چرا شهید خلعتبری مواضع دشمن را بمباران نکرد؟

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: حسین[1] و عده ای دیگر از خلبانان پایگاه ششم شکاری از طرف فرمانده پایگاه برای زدن پل العماره مامور شده بودند. همگی آماده پرواز شدند و وقتی به هدف و تیررس ضدهوایی بعثی ها رسیدند، با وجود همه خطراتی که حسین را تهدید می کرد، دیدند او از بالای پل دور زد و مسافتی را طی کرد و سپس هدفش را مورد اصابت قرار داد.

این رفتار حسین میان آنهمه گلوله ای که به سمتش روانه می شد، تعجب همگان را به خود واداشت و به هنگام بازگشت علت را از او سوال کردند.

حسین ابتدا  کمی سکوت کرد و بعد گفت: شما بهتر از من می دانید که این پل درست وسط شهر قرار گرفته و آن وقتی که برای بمباران رفته بودیم اتومبیل هایی را دیدم که نشان می داد شخصی هستند؛ و همین طور می دانید من فرزند یک ساله ای دارم، همان لحظه آرش جلوی نظرم آمد که فکر کن درون یکی از همین ماشین ها بچه کوچکی مانند آرش تو باشد و با شلیکت در آغوش پدر یا مادرش بسوزد آن وقت تو چگونه می توانی وجدانت را راضی کنی که پدری فرزند سوخته اش را بغل بگیرد، همین فکرها بود که به من اجازه شلیک نداد و حاضر شدم خطر را به جان بخرم تا آن اتومبیل ها از روی پل عبور کنند.