چگونگی عملکرد پدیده کیهانی "امواج گرانشی" در کهکشان "استاربرست"

به گزارش خبرنگار سرویس علم و فناوری جی پلاس؛ در سال 1887، ستاره شناس آمریکایی "لوئیس سویفت"  ابر درخشان یا سحابی را کشف کرد که بعدها به عنوان یک کهکشان کوچک شناخته شد. این کهکشان کوچک در حدود 2.2 میلیون سال نوری از زمین قرار دارد. این کهکشان اکنون کهکشان " استاربرست" IC 10 نامگذاری شده است. اصطلاح "استاربرست" اشاره به فعالیت های شدید شکل گیری ستارگان دارد.

 صد سال پس از کشف سویفت، ستاره شناسان با قوی ترین تلسکوپ قرن بیست و یکم در حال مطالعه کهکشان IC 10 هستند.  بسیاری از جفت ستاره ها در مشاهدات جدید، از "رصدخانه پرتو ایکس چاندرا "ناسا شناسایی شدند و ممکن است یک روز این جفت ستارگان به منابعی برای مشاهده پدیده کیهانی با نام امواج گرانشی  تبدیل شود.

ستاره شناسان با تجزیه و تحلیل مشاهدات رصد خانه چاندرا در طول یک دهه، چندین سیاه چاله و ستاره های نوترونی یافتند که از گاز ستاره های عظیم جوان در همسایگی یا ستاره های همتایی خود تغذیه می کنند. چنین تشکل های دو ستاره ای به عنوان "دوتایی های اشعه ایکس" شناخته می شوند.  زیرا مقدار زیادی پرتو ایکس منتشر می کنند. به این شکل که هنگامی که یک ستاره عظیم به دور همتایی فشرده خود می چرخد، ماده از ستاره غول پیکر جدا می شود و یک دیسک از مواد در اطراف جسم فشرده ایجاد می کند و در نتیجه در اثر گرم شدن این مواد  به میلیون ها درجه توسط نیروهای اصطحکاک ، منبع نور پرتو ایکس تولید می شود.

هنگامی که سوخت ستاره جفت یا همتا تمام می شود، فاجعه ای با نام "انفجار ابرنواختری " را در پی خواهد داشت و یک سیاه چاله یا ستاره نوترونی از خود برجای می گذارد. با گذر زمان اگر جدایی بین این اجرام فشرده به اندازه کافی کم شود، آنها امواج گرانشی تولید می کنند و همچنین با گذشت زمان، سایز مدار آنها کوچک می شود تا اینکه با هم ادغام می شود. نمونه هایی از ادغام جفت سیاه چاله ها دیده شده است.

کهکشان های استاربرست مانند IC 10  برای مطالعه "دوتایی های پرتو ایکس" مناسب هستند به این دلیل که ستاره ها به سرعت در حال چرخش هستند و بسیاری از ستارگان تازه متولد شده، جفت ستارگان جوان و عظیم هستند.