نه همسر و نه کودک شهید رنجبران نتوانستند او را خانه نشین کنند

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: مادر به گمان اینکه شاید با گرفتن همسری برای علی اصغر[1] بتواند او را خانه نشین کند، آستین بالا می زند و با کمک دوستانش او را راضی می کند که قدمی برای ازدواجش بردارند و علی اصغر هم شرط  می کند که مهریه زیاد را قبول ندارم.

قرار و مدارها گذاشته می شود و برای خواستگاری می روند و وقتی برای صحبت کردن با بانو[2] رفتند شرایط را برایش توضیح می دهد که من تنها یک اتاق دارم و از خود خانه ای ندارم آیا حاضری با این شرایط با من زندگی کنی؟[3]

بانو که در دینداری و ساده زیستی چیزی از علی اصغر کم نداشت، سکوتی کرد که نشانه رضایتش با سخنان او بود.

هنوز زمانی از خواستگاری نگذشته بود که راهی شد و در اطراف بانه پایش به مانعی می گیرد و حدود یک هفته ای میان کوه های مریوان گم می شود و کردهای منطقه پیدایش می کنند و او را به بیمارستان می رسانند.

بعد از بازگشت و بهبود حالش، قرار و مدارها برای بله برون گذاشته شد و باز هم در همان جلسه به بانوی آینده اش گفت: مادر می خواهد با همسر گرفتن برای من، مرا از رفتن به جبهه باز دارد اما بگویم که نه مادر، نه پدر، نه همسر و نه فرزند هیچ کدام نمی توانند مانع رفتن من بشوند و من تا آخر خواهم جنگید.

مراسم ساده ای در منزل عموی علی اصغر که در همسایگی خانه پدری قرار داشت برگزار و زندگی مشترکشان آغاز شد.

مادر گمان می کرد که می تواند علی اصغر را پاگیر کند غافل از آنکه تازه عروسش، چیزی از علی اصغر کم ندارد که هیچ بلکه مشوق او هم هست.

فرزند هم به دنیا آمد ولی باز هم تغییری در رفت و آمدهای علی اصغر ایجاد نشد. محمد حسین[4] که آمد علی اصغر با ترکش هایی که مهمان تنش بودند در بیمارستان به سر می برد و تا زخم هایش خوب شد باز هم راهی شد و رفت.[5]