ابوطالب(ع)، مومن قریش

 به گزارش خبرنگار جی پلاس، ۲۶ رجب سال دهم بعثت مصادف با سالروز رحلت حضرت ابوطالب علیه السلام، عموی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم است. مرحوم آیت‌ الله‌ العظمی حاج سید احمد زنجانی در کتاب «الکلام یجرّ الکلام» درباره حضرت ابوطالب (ع) و مناقب ایشان می‌ نویسد:

 ابن ابى‌الحدید در فضل امیرالمؤمنین (علیه‌ السلام) مى‌‌ گوید: 

«چه گویم در حقّ کسى که پدرش، ابوطالب، بزرگ بطحا و شیخ قریش و رئیس مکّه بود. گفته‌‌ اند که کم است اینکه فقیر و نادار، سیّد و بزرگ بوده باشد؛ ولى ابوطالب، بزرگ بود؛ در حالتى که نادار و بى‌‌مال بود، قریش او را شیخ مى‌‌ گفتند.»

  ابن ابی‌ الحدید گرچه امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را نشناخته، ولى ابوطالب را خوب شناخته که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را با او تعریف و براى او به جهت فرزندى او، اثبات فضل مى‌‌ نماید. مى‌‌ گویند: على اللّهى‌‌ها، على (علیه السلام) را خوب شناخته‌‌ اند، ولى خدا را نشناخته‌‌ اند. 

  بارى! ابوطالب، کفیل پیغمبر (صلّی‌الله‌ علیه و آله) بود، ساعتى در شب و روز مفارقت از او نمى‌‌ کرد. در رختخواب خود، او را با خود مى‌‌ خوابانید و وقتى که فرزندانش مى‌‌ خواستند ناهار و شام بخورند، مى‌‌ فرمود: باشید تا فرزند من حاضر گردد. پس پیغمبر (صلّی‌ الله‌ علیه و آله) مى‌‌ آمد، با آن‌ها غذا مى‌ خورد.

 خلاصه، جناب ابوطالب، آن حضرت را در پوشش و نفقه، مقدّم بر خود و بر جمیع اهل‌ بیت خود مى‌‌ داشت. 

  پیغمبر (صلّی‌ الله‌ علیه و آله) هم در مقابل آن، فرزند او، على (علیه‌ السلام) را در دامن تربیت خود تربیت نمود. چون در قریش قحطى شد، ابوطالب، عیالمند بود و بى‌‌بضاعت. حضرت رسول (صلّی‌ الله‌علیه و آله) به دو عمّ خود، حمزه و عباس اشاره کرد که بار ابوطالب را سبک کنید. پس از وى خواهش کردند که کفالت فرزندان خودش را به ایشان واگذار کند. گفت: عقیل را براى من بگذارید؛ بقیّه، هر کدام را مى‌‌ خواهید بردارید.

   پس عبّاس، طالب را گرفت و حمزه، جعفر را و حضرت رسول (صلّی‌ الله‌ علیه و آله)، على (علیه‌ السلام) را و به آن‌ها فرمود: «من برگزیدم از براى خود، آن را که خداوند برگزیده براى من، که على (علیه‌ السلام) باشد.» پس حضرت على (علیه‌ السلام) از شش سالگى، در آغوش تربیت حضرت رسالت (صلّی‌ الله‌ علیه و آله) قرار گرفت.