چه کسی خطبه عقد حاج حسن را خواند؟

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: هفتم بهمن ماه سال 62 بود که بانو[1] و حسن[2] راهی جماران شدند. ابتدا حسن خدمت امام رسید و سپس بانو و ایشان خطبه را میانشان جاری کردند و چند کلامی نیز به آنها توصیه کردند که بیشتر تاکیداتشان مبنی بر صبوری بود.

قرار عروسی گذاشته شد و حدود 250 نفری مهمان دعوت شدند. حوالی ساعت 9 بود که هیاتی از دوستان داماد که حالا جمعی از آنها شهید شده و جمعی دیگر از فرماندهان عالی رتبه سپاه هستند وارد مجلس شدند و برای مهمانان سرود و تئاتر اجرا کردند.

پاییز 63 از راه رسید و هنوز چند ماهی از ازدواجشان نگذشته بود که حسن به عنوان فرمانده موشکی برگزیده شد و همان ایام برای گذراندن علوم پایه این رشته به همراه 12-13 نفر دیگر راهی سوریه شدند و چون تعدادشان کم بود قرار شد هر کدام از افراد گروه دو یا سه رشته علمی را یاد بگیرند. این ایام مصادف شد با نامه نگاری های او و بانو و طولانی ترین نوشته ها بینشان رد و بدل شد. الهام بانو نامه هایش را برای سفارت ایران می فرستاد.

او احساسش را در همان شبی که فردایش قرار بود حاج حسن راهی سوریه شود اینگونه بر دفترش مشق کرده است:

دلم نمی خواست صبح شود، دلم نمی خواست لحظات بگذرد، دلم نمی خواست ساعت حرکت کند اما بیشتر از هر موقع لحظات تندتر می گذشت و عقربه ساعت تند تند به طرف جلو حرکت می کرد. دوست داشتم در این چند ساعت بنشینم و فقط به چهره اش نگاه کنم خیلی مظلوم بود در عین حال با وقار. اول ناراحت بود اما بعد از مسائلی که پیش آمده بود بسیار شاد و خوشحال بود. نمی خواستم حتی یک لحظه از او جدا شوم. نمی خواستم توی چشمش نگاه کنم چرا که با چشمش به من چیزی می گفت. خیلی دوست داشتم با او باشم اما نمی شد.

نامه ای که حسن از سوریه برای بانویش نوشت:

خدمت الهام عزیز و مهربان سلام علیکم

امیدوارم خوب و سرحال و موفق باشی، درست است انسان به علت دوری دلتنگ می شود و این مسیر صعودی دارد لکن می بایستی بینش و سطح فکر و عمق فکر به مسائل فراتر از این مسائل باشد یا به عبارتی با یک عینک به دریچه عالم نگریست من مطمئن هستم عینک های ما یکی است و من از این حیث هیچ نگرانی ندارم.[3]

ادامه دارد...