رهبر «در سایه» کوبا را بهتر بشناسیم/ برادری که به فیدل کاسترو وفادار ماند+ تصاویر

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، در هفته ای که گذشت، دوران زمامداری کاستروها پایان یافت.

«رائول کاسترو» مرد انقلابی کوبا از مقام خود استعفا داد و برای اولین بار از سال 1959 رهبری کوبا، این جزیره کارائیب را کسی به عهده گرفته است که نام خانوادگی معروف کاسترو را ندارد. با این حال بسیاری بر این باورند تا زمانی که رائول کاسترو زنده است، دیدگاه و نفوذ او بر زندگی سیاسی کشور سایه خواهد افکند.

«میگل دیاز کانل» رئیس جمهور جدید پیشتر معاون ریاست جمهوری کوبا بوده است بنابراین قطعا توصیه های رائول را آویزه گوش خواهد کرد.

از همه مهم تر اینکه رائول کاسترو که زمامداری کوبا را پس از مرگ برادرش «فیدل کاسترو» در سال 2006 به عهده گرفت، کاملا کناره گیری نخواهد کرد و تا سال 2021 کماکان در مقام دبیرکلی حزب کمونیست کوبا، که با نفوذترین نقش رهبری در این کشور است، باقی خواهد ماند.

رائول کاسترو کیست؟

زندگی نامه

رائول کاسترو در 3 ژوئن 1931 در «بیرن» واقع در شرق کوبا به دنیا آمد.

او چهارمین برادر از 7 برادر فیدل کاسترو رهبر سابق کوبا به حساب می آید.

او پسر «آنگل کاسترو» مهاجر گالیسی بود.

رائول جوان تر از برادرش فیدل بود. او همچنین چهار خواهر دارد: آنگلا، جوآنیتا، اما و آگوستینا. آنگل کاسترو از همسر اولش هم چهار فرزند داشت یعنی در مجموع رائول 10 خواهر و برادر تنی و ناتنی داشت.

دو برادر (فیدل و رائول) از اولین مدرسه ای که در آن حضور داشتند، اخراج شدند. 

رائول در زمینه علوم اجتماعی تحصیلاتی داشته البته نه تحصیلات با مدرک دانشگاهی.

رائول به یک سوسیالیست متعهد تبدیل شد و به گروه «جوانان سوسیالیست» وابسته به حزب کمونیست کوبا تحت محور شوروی پیوست. برادران در فعالیت های گاه به گاه خشونت آمیز دانشجویان در آن دوران شرکت کردند.

رائول کاسترو با «نیکولای لئونوف» عامل کا گ ب طی سفر به کشورهای بلوک شوروی در سال 1953 و بار دیگر در سال 1955 در تبعیدش در مکزیکو سیتی دیدار کرد و روابط نزدیک کوبا با شوروی را پس از پیروزی انقلاب کوبا تسهیل کرد. لئونوف بعدها به عنوان عامل ماموریت کا گ ب در هاوانا تعیین شد.

در سال 1953، رائول به عنوان عضو گروه جنبش 26 ژوئیه خدمت کرد که به سربازان مونکادا حمله کرد؛ او در نتیجه این اقدام 22 ماه را در حبس گذراند. او طی تبعیدش در مکزیک، راه تامین سلاح و شرایط لازم برای ارسال کشتی «گرانما» به کوبا را هموار کرد.

فرمانده انقلاب کوبا

هنگامی که پهلو گرفتن گرانما با شکست روبرو شد و 82 مبارز همراه او توسط نیروهای دولتی بازداشت شدند و رائول تنها یکی از 12 مبارزی بود که موفق شد به پناهگاه امنی در کوهستان «سیرا ماسترا» برسد و هسته ای از ارتش مبارزان نوظهور را تشکیل دهد. با توجه به اینکه برادرش فیدل و مرد دست راستی قابل اعتماد بود، و با توجه به توانایی های اثبات شده رهبری او در طول و پس از حمله مونکادا، به او فرماندهی های بزرگ تری داده شد.

دستگیری گروگان ها منجر به واکنش چشمگیری از سوی ایالات متحده، از جمله واکنش های نامطلوب عمومی و توجه آمریکا به بازنگری در حمایت نظامی از باتیستا و استقرار نیروهای آمریکایی برای آزاد کردن گروگان ها شد. در نهایت، گروگان ها در گروه های بسیار کوچک آزاد شدند و بیشترین توجه رسانه ها را به خود جلب کردند. پس از آزادی، گروگان ها گفتند که با آنها به خوبی رفتار می کردند.

تا اکتبر سال 1958 و پس از استحکامات  فیدل، دو برادر حدود 2000 مبارز داشتند و آزادانه در سراسر استان اوینتان فعالیت می کردند. در ماه دسامبر، در حالی که «چه گوآرا» و «کامیلو سینفوئگوس» در سانتا کلارا فعالیت می کردند، ارتش فیدل و رائول، مافو را محاصره کردند و آن را در 30 دسامبر گرفتند. ارتش پیروز آنها سپس به سانتیاگو دو کوبا، پایتخت استان اورینته رفت.

رائول و چه گوارا

در واکنش به پیروزی چه گوارا در نبرد سانتا کلارا، رئیس جمهور «فلنگسیو باتیستا» در صبح روز اول ژانویه 1959 از کوبا فرار کرد. دو برادر کاسترو با ارتش خود به حومه سانتیاگو دو کوبا آمدند و گفتند که نیروهای آنها در ساعت 18 روز1 ژانویه اگر که تسلیم نشوند، به شهر حمله خواهند کرد. فرمانده (کلنل رگو روبیدو) بدون هیچ درگیری بر سانتیاگو دو کوبا مسلط شد. جنگ پایان یافت و فیدل توانست در زمان ورود به هاوانا در تاریخ 8 ژانویه 1959 قدرت را در اختیار بگیرد.

مشاهده توانایی های رائول به عنوان یک رهبر نظامی در دوران انقلاب کاری دشوار است. او بر خلاف چه گوآرا و سینفوئگوس پیروزی قابل توجهی نداشت تا بتواند اعتباری برای خود کسب کند. آخرین عملیات (که به وضوح موفق بود) توسط برادر بزرگترش فیدل (و تحت فرماندهی او) انجام شد. پس از سقوط باتیستا، رائول مسئول نظارت بر محاکمه و اجرای حکم اعدام (بین 30 تا 70 تن) از سربازان وفادار به رئیس جمهور باتیستا بود.

او از 1965 تا 2011 دبیر دوم کمیته مرکزی حزب کمونیست کوبا بوده‌ است. او همچنین اولین نایب رئیس شورای دولت و وزرا و از 1959 به بعد وزیر نیروهای مسلح انقلابی بوده‌ است.

جانشینی برادر

در تاریخ 31 جولای 2006 او به دلیل بیماری فیدل کاسترو و انتقال موقت قدرت، رئیس شورای دولت شد. براساس ماده 94 قانون اساسی کوبا مصوب سال 1976، معاون اول رئیس‌ شورای دولت در صورت مرگ یا بیماری رئیس، وظایف او را بر عهده می‌ گیرد.

بعد از اینکه فیدل، رهبر کوبا در 19 فوریه تصمیمش را برای کناره‌ گیری از قدرت اعلام کرد، رائول کاسترو در تاریخ 24 فوریه 2008 رئیس‌ جمهور شد.

او وقتی به ریاست‌ جمهوری انتخاب شد به‌ سرعت چند تغییر کوچک اما مهم را اعلام کرد.

رائول برخی محدودیت‌ های مربوط به داشتن تلفن همراه و رایانه را برداشت و دستمزدها و پاداش‌ های دولتی را افزایش داد؛ تغییرهایی که کوبایی‌ ها به‌ شدت از آنها استقبال کردند.

او همچنین برای بالا بردن تولید مواد غذایی داخلی مجوز انتقال زمین‌ های بدون استفاده دولتی را به بخش خصوصی و شرکت تعاونی‌ ها صادر کرد.

او در ششمین کنگره حزب کمونیست در تاریخ 19 آوریل 2011 بعد از 46 سال ایفای نقش در سمت دبیر دوم حزب، همچنین به‌ عنوان دبیر اول این حزب انتخاب شد.

این دوره ریاست جمهوری او تا به این ماه ادامه یافت تا در نهایت در تاریخ 18 آوریل میگل دیاز کانل، معاونش، جایگزین او شد.

یکی از تحولات مهم دوره ریاست جمهوری او، سفر نخستین رئیس جمهور آمریکایی به کوبا پس از 88 سال بود. باراک اوباما رئیس جمهور وقت آمریکا در تاریخ 20 مارس 2016 برای دیدار با رائول به کوبا سفر کرد.

رائول یکی از منتقدان اقدامات ترامپ در زمینه ساخت دیوار مکزیک و محدود کردن سیاست های تجاری است.

شخصیت، باورها و دیدگاه ها

رائول کاسترو سال‌ ها در سایه برادرش فیدل زندگی و فعالیت کرد.

همیشه تصور می‌ شد رائولِ کم‌ سن‌ و سال تر از فیدل، فاقد ارزشی است که برادرش دارد؛ برادری که به‌ خاطر سخنرانی‌ ها طولانی و تحریک‌ آمیز و نظر ضد غربی اش معروف بوده‌ است.

او تا پیش از انتخاب‌ شدن به‌ عنوان رئیس‌ جمهور کوبا نقش های کلیدی متعددی داشت، مانند مقام ارشد در نیروهای مسلح.

رائول کاسترو بر خلاف برادرش «مردی در سایه» بوده است و تا قبل از اینکه اداره امور کوبا را در ژوئیه 2006 به عهده گیرد، سخنرانی های زیادی نداشته و هیچ گاه نیز با روزنامه نگاران غربی مصاحبه نکرده بود.

زندگی شخصی

رائول کاسترو در همان مدت حضور در کوهستان ها، در تاریخ 25 ژانویه 1959 با «ویلما اسپین» دانشجوی مهندسی شیمیایی در موسسه تکنولوژی «ماساچوست» و دختر مردی ثروتمند ازدواج کرد که با نام مستعار «دبورا» در کار چریکی و مبارزه فعال بود.

40 سال پس از این ازدواج، اسپین به عنوان یکی از زنان مهم در دولت کاسترو نقش داشت و نام وی همواره به عنوان معاون فیدل کاسترو و جانشین احتمالی او نیز مطرح بود.

اسپین همچنین رئیس فدراسیون زنان کوبا شد و در نهایت در 18 ژوئن 2007 فوت کرد.

رائول 3 دختر و یک پسر دارد. یکی از دختران او، همسر کلنل «لوییس آلبرتو رودریگز» رئیس شاخه اقتصادی نیروهای مسلح است. گفته می شود یکی از دخترانش نیز به همراه شماری از بستگانش در ایتالیا زندگی می کند.