اگر دموکرات ها از رسوایی واتر گیت درس گرفته باشند، باید دونالد ترامپ را استیضاح کنند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، روزنامه یو اس ای تودی در مطلبی نوشت: دموکرات ها با این موضوع کلنجار می روند که تا چه حد تهاجمی در مورد رئیس جمهور تحقیق خواهند کرد و اینکه آیا فرآیند استیضاح در نهایت تضمین شده است یا خیر. علنا، بیشتر گفت و گوها بر نگرانی ها در مورد پیامدهای سیاسی حرکت رو به جلو متمرکز شده است. برخی دموکرات ها نگران هستند که تحقیقات شدیدتر به واکنش رای دهندگان منتهی شود، برخی دیگر هم نگرانند تمرکز بر دونالد ترامپ تنها دوگانگی سیاسی کنونی را تشدید کند.
دموکرات ها نباید اینگونه فکر کنند. مسئولیت پذیری برای تامین طولانی مدت سلامت دموکراسی ما امری ضروری، و حتی ضروری تر از افزایش شکاف میان احزاب این کشور است.
آمریکا این درس را 45 سال پیش یاد گرفت. در ماه اوت سال 1974، به محض اینکه مشخص شد قرار است مجلس نمایندگان به دلیل نقض حقوق بشر توسط «ریچارد نیکسون» رئیس جمهور وقت، وی را استیضاح کند و به علاوه سنا هم قرار است برای برکناری او از قدرت رای دهد، نیکسون استعفا داد و «جرالد فورد» معاون رئیس جمهور جانشین وی شد.
فورد امیدوار بود کشور را از ترومای واترگیت خارج کند و به همین دلیل در نخستین سخنرانی رسمی اش به عنوان رئیس جمهور گفت: «کابوس ملی به پایان رسیده است.»
در 8 سپتامبر سال 1974، فورد در نطق تلویزیونی به مردم این کشور اعلام کرد که یک «عفو رایگان، کامل و عادلانه» به دلیل همه جرائمی که نیکسون مرتکب شده به مردم بدهکار است. فورد هشدار داد تحقیقات قانونی و محاکمه های بیشتر کشور را فلج خواهد کرد زیرا «با این کار احساسات زشت دوباره برانگیخته می شود، که مردم دوباره در نظراتشان دو قطبی می شوند، و اعتبار موسسات ما در داخل و خارج از کشور به چالش کشیده می شود.»
رئیس جمهور فورد با این کار به عنوان بخشی از مشکل در نظر گرفته شد. بعضی از آمریکایی ها حتی به این نتیجه رسیدند که فورد در فساد با نیکسون همکاری داشته است. با انتشار خبر عذرخواهی، بسیاری گمانه زنی کردند حتی اگر شرایط ایجاب کند فورد از نیکسون هم عذرخواهی خواهد کرد.
در نتیجه، فورد خود را هدف واکنش های مردم دید. او یک روز پس از نطق تلویزیونی اش در فرودگاه پیتزبورگ با فریاد تظاهرات کنندگان مبنی بر «فورد را زندانی کنید! فورد را زندانی کنید!» روبرو شد. معترضان سپس خارج از کاخ سفید جمع شدند و پلاکاردهایی در دست گرفتند که روی آنها نوشته شده بود: «به من قول عفو بده، تو را رئیس جمهور می کنم.»
محبوبیت فورد از رقم 72 درصدی پس از تصدی مقام به تنها 42 درصد تا پایان سال 1974 کاهش یافت.
درس هایی که از این مرور تاریخ می توان گرفت، روشن است. اگر دولتی مرتکب خطا یا جرمی شود که نادیده انگاشته شود، دولت بعد اعتماد مردمی را از دست خواهد داد. جای تعجب ندارد اگر ترامپی که در دهه ها معذرت خواهی عمر کرده، به این باور رسیده باشد که می تواند بدون ترس از مجازات شدن، از محدودیت های رسمی قدرت عدول کند.
بستن چشم ها به روی سوء استفاده از قدرت، ممکن است به نفع سیاستمداران دو حزب باشد، اما هیچ نفعی برای مردم کشور ندارد. در حقیقت نادیده گرفتن این بهره برداری های سیاسی، تنها باعث کاهش محبوبیت دولت و شکاف عمیق تر احزاب می شود.
از آنجایی که شواهد هر روز بیشتر نشان می دهند که ترامپ و مشاورانش از اعتماد مردم سوء استفاده کرده اند، دموکرات ها گزینه زیادی نخواهند داشت. اگر آنها می خواهند اوضاع کشور را بهبود بخشند، نه تنها برای آنچه در دوره ترامپ رخ داده بلکه آنچه دهه ها پیش رخ داده، باید اطمینان حاصل کنند که اشتباهات صورت گرفته است.
نادیده انگاشتن این جرائم مشکلی را حل نمی کند.
