در شرایط فعلی برنامه‌های سیاسی صداوسیما در جهت تقویت انسجام و اعتماد ملی نیست بلکه ابزار دست دولت موازی است. اینکه می‌بینیم پیام‌رسان تلگرام به وسیله اصلی ارتباطی و خبری مردم (در اندازه چهل میلیون) تبدیل شده یکی از علل آن بی‌اعتمادی مردم به صداوسیماست
به گزارش جماران؛ حمیدرضا جلائی‌پور فعال سیاسی و از اعضای اصلی انجمن جامعه‌شناسی گفت: شرایط داخلی و منطقه‌ای جمهوری اسلامی شرایط مناسبی برای تصمیم‌گیری‌های راهبردی است و بهترین موقع برای پر کردن شکاف دولایه به نفع لایه دولت رسمی برای مهار ابرچالش‌هاست.
جلائی‌پور طی یادداشتی با هشدار نسبت به آینده سیاست داخلی و سیاست خارجی ایران نوشت: این روزها هرچه نوشته‌های کارشناسان امورسیاسی و روابط بین‌الملل را می‌خوانیم اجمالا نتیجه این است که بعید است برجام «فرو بریزد»، ولی از آن مهم‌تر و خطیرتر تحریم‌هاست که به صورت نوشته و نانوشته دارد تشدید می‌شود و بقول روزنامه‌نگاران به‌جای اینکه برجام برود این «اقتصاد» ایران است که دارد می‌رود.
راه حل سیاسی
جلایی‌پور ادامه داد: باز این روزها هرچه بحث‌های اقتصاددانان با گرایشات مختلف را می‌خوانیم اجمالا یکی از نتایج مشترک این است که عبور از وضعیت فعلی و بحرانی اقتصادی به وضعیت رونق و پایدار اقتصادی، فقط راه‌حل اقتصادی ندارد و به راه‌حل اساسی سیاسی (هم در سیاست داخلی و هم در سیاست خارجی) نیاز دارد. این استاد دانشگاه با طرح این سوال که «منظور از راه‌حل سیاسی چیست؟» تصریح کرد: یکی از راه‌حل‌های اساسی سیاسی این است که شکاف بین دولایه اصلی نظام سیاسی در ایران را به نفع اولی سامان یابد. لایه اول لایه بیرونی نظام سیاسی یا دولت رسمی است که مشروعیت آن متکی بر رای مردم است و به افکار عمومی پاسخگوست، ولی در امور کلیدی و مربوط به منافع ملی قدرت عمل ندارد. لایه دوم لایه درونی و دولت موازی است که از قدرت موثر برخوردار است و حرف آخر را در توزیع منابع کشور و تعیین سیاست‌های اصلی می‌زند، ولی در برابر اقداماتش در پیشگاه افکار عمومی پاسخگو نیست. دولت موازی بیشتر جهت‌گیری‌های ایدئولوژیک را بر جهت‌گیری‌های مبتنی بر منافع ملی ترجیح می‌دهد. وجود این شکاف یکی از عوامل ناکارآمدی نظام اقتصادی و یکی از عوامل گسترش رانت‌خواری، فساد و اخیرا گسترش ناامیدی از آینده است.
سیاست متوازن
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب افزود: توجه کنیم کاهش شکاف بین دو لایه نظام‌سیاسی به معنای آن نیست که مشکلات جامعه سریع حل خواهد شد بلکه به معنای این است با کاهش شکاف مذکور گشایش سیاسی و رابطه مردم با نظام سیاسی بهبود می‌یابد و به‌جای رشد ناامیدی، امید به آینده و اعتماد افزایش می‌یابد و این امید مهم‌ترین سرمایه ملی برای رویارویی با ابرچالش‌های کشور است. جلائی‌پور خاطر نشان کرد: علامت‌های کاهش شکاف بین دولایه حکومت در کجاست؟ حداقل به چهار علامت می‌توان اشاره کرد. علامت اول در ظهور سیاست خارجی «متوازن» است. سیاست‌خارجی متوازن بدین معناست که در صحنه‌سیاست خارجی باید بتوانیم به طور همزمان و با وزن برابر با چین، اروپا، ترکیه، مصر، عربستان و... تعامل و رقابت داشته باشد.
بی‌اعتمادی مردم
این عضو حزب اتحاد ملت ادامه داد: مجری اصلی سیاست خارجی متوازن وزارت خارجه جمهوری اسلامی است نه نهادهای دیگر. علامت دوم کاهش میان دولایه، تغییر در سیاست‌های اصلی صداسیماست. در شرایط فعلی برنامه‌های سیاسی صداوسیما در جهت تقویت انسجام و اعتماد ملی نیست بلکه ابزار دست دولت موازی است. وی با اشاره به طرح فیلتر تلگرام اظهار کرد: اینکه می‌بینیم پیام‌رسان تلگرام به وسیله اصلی ارتباطی و خبری مردم (در اندازه چهل میلیون) تبدیل شده یکی از علل آن بی‌اعتمادی مردم به صداوسیماست و علامت سوم انجام اصلاحات قضائی است.
این فعال سیاسی علامت چهارم را حذف نظارت‌های سلیقه‌ای بیان کرده است. نتیجه این شایسته‌گریزی، ناکارآمد و آلودگی به رانت و فساد است.
بهترین زمان تصمیم‌گیری
جلایی‌پور همچنین گفت: چرا نیروهای سیاسی در داخل کشور از راه حل سیاسی در ایران صحبت می‌کنند؟ یکی از این نیروها اصلاح‌طلبان هستند که در بیست سال گذشته دنبال کاهش شکاف فوق به نفع دولت رسمی در نظام سیاسی بوده‌اند که همچنان دولت موازی در برابر آن مقاومت می‌کند. نیروی دوم تقابل‌گرایان و حافظان دولت موازی و دولت پنهان هستند. این نیرو هم از راه حل اساسی سیاسی دفاع می‌کند و راه حلش این است که شکاف در بین دولایه در نظام سیاسی را به نفع لایه دولت موازی تمام کنند. ظریف اینکه بعضی از آنها بی‌احتیاطی هم می‌کنند و صریح حرف می‌زنند و برای حل ابر چالش‌های ایران از حکومت نظامیان سخن می‌گویند. وی در پایان خاطر نشان کرد: به نظر می‌رسد هم اکنون شرایط داخلی و منطقه‌ای جمهوری اسلامی در مجموع در شرایط مناسب برای تصمیم‌گیری‌های راهبردی است و بهترین موقع برای پر کردن شکاف دولایه به نفع لایه رسمی برای مهار ابرچالش‌هاست و نزدیک شدن به پیشنهاد تقابل‌گرایان یعنی یک ضربه کاری دیگر به ایران. زیرا نظامی‌گری عریان هم نظام سیاسی را فشلتر می‌کند (مثل دوره احمدی‌نژاد که در آن نظامیان فعال مایشاء شدند و کشور زیر فشار قطعنامه‌های شورای امنیت رفت) و هم مردم ایران را به آینده ناامیدتر می‌کند و ضربه‌ای از این بزرگتر به ایران وجود ندارد.
