به گزارش جماران، مرتضی مبلغ در روزنامه ایران نوشت:
در مناظره‌های انتخابات ریاست جمهوری، اصل بر ارائه برنامه‌های عملیاتی و واقع‌بینانه به مخاطبان است. در مقابل رقبا هم فرصت دارند تا این برنامه‌ها را نقد کنند. چنین شرایطی است که مردم، تصویر دقیقی از صحنه سیاسی کشور، برنامه‌ها و راهکارهای هر نامزد یا جریان سیاسی برای رفع مشکلات کشور به دست خواهند آورد.
اما آنچه اکنون در مناظره‌ها شاهد آن هستیم، دقیقاً خلاف این رویکرد است. به عبارت دیگر، آنچه در نخستین مناظره نامزدها مشاهده نشد، برنامه‌ها و راهکارهای نامزدها برای حل مشکلات کشور و بهبود زندگی و معیشت مردم بود. هرچند در این میان نقش برخی نامزدها پررنگ‌تر بود و آنان اساساً مسیر مناظره را به سمت دیگری هدایت کردند. چرایی وقوع این پدیده در مناظرات را باید در رویکردهای برخی جریان‌های سیاسی کشور جست‌وجو کرد. این جریان‌ها از دو سال پیش، استراتژی خود برای پیروزی در رقابت انتخاباتی را سیاه‌نمایی و تخریب رقیب قرار دادند. از این رو آنچه جمعه گذشته مشاهده شد، برآیند عملی این رویکرد دو ساله بود. طبیعی است که در چنین شرایطی، طرف مقابل این جریان یا نامزدها نیز در مقام پاسخگویی برخواهند آمد که این امر به نوبه خود، سبب بروز تنش در مناظرات و دور شدن آن از مجرای اصلی خواهد شد.
همین امر بود که در نهایت سبب شد میلیون‌ها بیننده ایرانی مناظره‌ها، نتوانند با خاطری آسوده تماشای این کارزار را به پایان ببرند. این مناظره اگر چه نخستین تجربه در انتخابات پیش رو است، اما مشکل دیگری نیز وجود داشت که باید برای بهبود مناظره‌های آینده به آن توجه کرد. آنچه برخی نامزدها تحت عنوان برنامه به مردم یا نامزدهای حاضر در این نشست ارائه کردند، چیزی جز کلی‌گویی‌های مبهم نبود. در حالی که مردم از رؤسای جمهوری بالقوه خود انتظار دارند به طور مشخص و واضح بگویند که چه راهکار عملی برای برون رفت کشور از مشکلات در پیش خواهند گرفت، آنچه شنیدند، جز تکرار مشکلات و بیان صرف ضرورت حل آنها نبود. انتظار بحق مردم و حتی جریان‌های سیاسی از نامزدها این است که در دور بعدی، پس از طرح وعده‌های خود، بگویند که منابع مالی آنان برای تحقق این شعارها و وعده‌ها چیست. زیرا درآمدهای کشور نه تنها معلوم و مشخص است، بلکه اساساً دولت‌ها باید براساس برنامه‌های سالانه تحت عنوان بودجه یا برنامه‌ها و اسناد بالادستی همچون برنامه ششم و سند اقتصاد مقاومتی حرکت کنند. از این رو، بیان وعده‌هایی خارج از این چارچوب‌ها، چیزی جز ادامه همان کلی‌گویی‌های مبهم نخواهد بود.
نکته دیگر در جریان برگزاری مناظره، نوع مدیریت صدا و سیما بود. این مدیریت به طور نسبی و به دلیل تلاش برای ایجاد عدالت با قرعه‌کشی‌ها قابل قبول است. اما زمان بسیار محدود تعیین شده برای نامزدها، باعث شده بود که از کیفیت این رقابت کاسته شود. نوع طراحی پرسش‌ها نیز از دقت لازم برخوردار نبوده و به نظر می‌رسید که این رسانه نتوانسته است در طراحی پرسش‌ها از بدنه کارشناسی و دغدغه‌مند کشور درباره مسائل مطرح استفاده کند. چنانچه در مناظره اول جای خالی مباحث فرهنگی مشهود بود. از این رو انتظار می‌رود در دو مناظره آتی، هم در طراحی پرسش‌ها و هم زمانبندی برای هر نامزد، به گونه‌ای عمل شود که مناظره‌ها کارایی بیشتری داشته و زمان کافی برای معرفی هر نامزد اختصاص داده شود.
