تا اواخر دهه 80 شمسی، کمتر سیاست مدار و نظامی غربی بود که نام« قاسم سلیمانی» را شنیده باشد، اما با آغاز جنگ در «سوریه»، طولانی شدن آن و خصوصاً منازعات«عراق»، شهرت این فرمانده 57 ساله را عالم گیر کرد.

به گزارش جماران، حالا غربی ها، با کابوسی متفاوت از خیال پردازی های هالیوودی مواجه بودند که هم مورد نفرت شان بود و هم چاره ای جز تحسینش نداشتند.«جان مگوایر» افسر سابق سازمان سیا در عراق می گوید:«او قوی ترین مأمور مخفی در خاورمیانه است.... و هیچ کس او را نمی شناسد.»

اما ما، حاج قاسم را می شناسیم. او همرزم خاکی و بی ادعای«حاج همت»، «مهدی باکری» و «علی هاشمی» است. سردارانی که در اذهان مردم ایران، خلق و خوی شان، تنه به تنه فرشتگان می زند و در مرز اسطورگی قرار دارند. سردارانی که در حافظه تاریخی ملت مسلمان ایران، نام شان با «جهاد اکبر» بیشتر از« جهاد اصغر» پیوند خورده است.

«حاج قاسم» برای ایرانیان، از همان زمره و یادگار همان جان های تابناک به شمار می رود و به همین دلیل، طی چند سال گذشته، به شخصیتی ملی تبدیل شده است. غربی ها، خصوصاً یانکی ها، درست همین چهره«حاج قاسم» را نمی شناسند و از همین رو،‌ فرزند کویر برای شان مرموز و رعب انگیز است.

برای کابوی های آمریکایی، مصداق فرمانده نظامی، یا «ژنرال رومل» است یا «ژنرال آیزنهاور». این دو به لحاظ الگوهای نظامی تفاوت زیادی با هم ندارند، به جز آن که جبهه یشان متفاوت است. اما«قاسم سلیمانی» با نبوغ نظامی حیرت انگیزش، زمانی که دست به سوی آسمان بلند می کند و به نماز می ایستد، از تمامی ژنرال های شناخته شده تاریخ نظامی گری مدرن،‌ متمایز می شود. در منطق کابوی ها، او هیچ تعریفی ندارد. انگار که از دنیایی دیگر آمده است.

او وحشت محض و یک کابوس است. باید «بتمن» و «سوپر من» و «اسپایدرمن» به جنگش بروند. آنها هم که اوهامی بیش نیستند. و اینجا است که آینده تاریخ،‌به گونه ای متفاوت از تمامی محاسبات، ورق می خورد. آینده ای که بندگی و نماز، اصلی ترین استراتژی نظامی اش خواهد بود. البته هستند بسیاری که این جملات را شعاری و تبلیغاتی خواهند دانست، اما چه باک؟ بگذار هر چه می خواهند بگویند و ببافند. تا اینجای کار، این سردار نمازخوان ما بوده است که پوزه شیطان را با همة ناوگان و شکوه آهنینش، به خاک مالیده.

 

انتهای پیام
این مطلب برایم مفید است
0 نفر این پست را پسندیده اند

موضوعات داغ

نظرات و دیدگاه ها

مسئولیت نوشته ها بر عهده نویسندگان آنهاست و انتشار آن به معنی تایید این نظرات نیست.