ریاست ها همانند عمر، به سرعت سپری شده، آنچه باقی می ماند عملکرد و رفتار پسندیده و ناپسند ماست. چه بسیارند کسانی که رنج کار و تلاش برای مردم را تحمل کرده و دعای خیر مردم را پشت سر خود دارند و چه بسیارند کسانی که بدون توجه به مردم، بار خود را بستند و آه و ناله مردم و خسران اخروی و چه بسا دنیوی را همراه خود می برند.
عبدالله نوری خاطره ای از آیت الله پسندیده در کانال تلگرامی خود بیان می کند که بسیار خواندنی است و شاید تلنگری به برخی مدیران کشورمان باشد که اجازه عبور ارباب رجوع از یک کیلومتری دفترشان را هم نمی دهند.
به گزارش جماران؛ عبدالله نوری وزیر کشور دولت سازندگی و دولت اصلاحات؛ در کانال تلگرامی خود نوشت:
«وَ لا تُصَعِّرْ خَدَّکَ لِلنَّاسِ وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ/روى خود را از مردم بر مگردان و بر زمین با نخوت و تکبر گام برمدار، که خداوند هیچ متکبّر فخر فروشى را دوست ندارد.» سوره مبارکه لقمان، آیه ۱۸
دوره اول ریاست جمهوری مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی در کابینه ایشان وزیر کشور بودم. به یاد دارم در آن زمان، در سالگرد رحلت امام خمینی رحمه الله علیه و شاید سال ۱۳۷۰، در حاشیه مراسم، خدمت مرحوم آیت الله پسندیده (برادر امام خمینی) رسیدم. ایشان خاطره ای از مراجعه خود به وزارت کشور، در رژیم گذشته را بیان کردند که کلیت آن که به یاد دارم، چنین بود:
"در دوره ی پهلوی، در خمینِ ما حاکمی بود که به مردم ظلم می کرد. من یکی دو بار به آقای اخوی (امام خمینی)، گفتم برویم تهران و برای مردم خمین دادخواهی کنیم، ایشان نپذیرفتند. تصمیم گرفتم به تنهایی کاری بکنم. به تهران آمدم و به وزارت کشور مراجعه کردم و از محل دفتر وزیر جویا شدم، مرا راهنمایی کردند. مسئول دفتر وزیر در مورد کار من پرسید. گفتم می خواهم وزیر را ببینم، پاسخ داد ایشان جلسه دارند منتظر بمانید تا پس از اتمام جلسه با ایشان هماهنگ کنم. پس از مدتی، چند نفر از اتاق وزیر خارج شدند، مسئول دفتر به داخل رفت و برگشت و مرا به اتاق وزیر دعوت کرد. من وارد شدم، سلام کردم، آقای وزیر هم از جا برخاست احترام کرد. پس از آن، مشکل حاکم خمین و ظلم او به مردم را برای آقای وزیر توضیح دادم. پس از پایان سخنان من، وزیر گفت: شما درست می فرمائید، ما اشتباه کرده ایم و او را برکنار خواهم کرد. من خداحافظی کرده از وزارت کشور به خمین مراجعت کردم و حاکم هم تغییر کرد".
پس از اتمام این دوره، تا سال ۱۳۷۵ که افتخار نمایندگی مردم تهران در مجلس شورای اسلامی را یافتم، مسئولیتی نداشتم و برای کارهای علمی به قم بازگشتم. در یکی از روزها که برای زیارت به حرم حضرت معصومه سلام الله علیها، مشرف شده بودم، هنگام بیرون آمدن از حرم، شنیدم سه نفر از زوار با لهجه ی یکی از شهرستان های اطراف اصفهان در مورد من، به همدیگر این جمله را می گویند: "اون روز که کاری ازش میومد نمیشد دیدش حالا که میشه دیدش کاری ازش نمیاد". جمله ای ساده و البته بسیار پرمعنا و دقیق.
اکنون که خاطرات گذشته را مرور می کنم از خود می پرسم به راستی آیا اگر در جمهوری اسلامی یک روحانی، چه رسد سایر مردم، می خواست در وزارت کشور با من به عنوان وزیر کشور دیدار کند، به همان راحتی که آیت الله پسندیده، در زمان پهلوی با وزیر کشور ملاقات کرد، می توانست؟ چه جمله زیبا و معناداری را به من گوشزد کردند، "اون روز که کاری ازش میومد نمیشد دیدش، حالا که میشه دیدش کاری ازش نمیاد".
فراموش نکنیم و بخاطر بسپاریم که:
- رفتار مسئولان از دید مردم پنهان نیست و برای هر یک براساس برداشت خود و نه خوشایند ایشان پرونده ای در ذهن دارند.
- ریاست ها همانند عمر، به سرعت سپری شده، آنچه باقی می ماند عملکرد و رفتار پسندیده و ناپسند ماست. چه بسیارند کسانی که رنج کار و تلاش برای مردم را تحمل کرده و دعای خیر مردم را پشت سر خود دارند و چه بسیارند کسانی که بدون توجه به مردم، بار خود را بستند و آه و ناله مردم و خسران اخروی و چه بسا دنیوی را همراه خود می برند.
- شرایط خدمت به مردم، هدیه ای الهی است که هر کسی از آن بهره مند نمی شود و در عین حال آزمونی است برای مسئولان تا چه کسی بتواند بهترین بهره برداری را از این هدیه الهی برده و از آزمون سربلند و پیروز بیرون آید.
چرا تا دیروز که پست و مقامی نداشتیم همچون مردم عادی با دیگران برخورد می کردیم و امروز که به مقامی دست یافته ایم خود را تافته جدا بافته از مردم دانسته، گاه حتی جواب سلام مردم را هم با اکراه می دهیم؟ آیا بهتر نیست با مردم و ارباب رجوع و حتی زیر دستان خود بگونه ای رفتار کنیم که همچون آیت الله پسندیده پس از ده ها سال، نام ما را به نیکی ببرند؟
اخلاق پسندیده و حسن معاشرت داشتن، به گرایش سیاسی بستگی ندارد. چه بسا ا‌فراد انقلابی که پس از به قدرت رسیدن و در معرض امتحان قرار گرفتن از هر طاغوتی خشن تر، متکبرانه تر و خودخواه تر عمل کنند، همچنان که در رژیم گذشته نیز مدیرانی بودند که چونان ”علی بن یقطین“ در جهت خدمت به مردم گام برمی داشتند.
از ریاست ها، به خود غره نشویم که در پایان کار، هم پرونده اعمال و رفتار ما نزد مردم باز است و هم در درگاه عدل الهی که هیچ سرّی بر او پوشیده نیست باید پاسخ گو باشیم.
افتادگی آموز اگر طالب فیضی
هرگز نخورد آب زمینی که بلند است
