به گزارش جماران، روزنامه جمهوری اسلامی طی یادداشتی نوشت: آنچه در روزهای اخیر و البته سال‌های گذشته در مجالس عزای حسینی در برخی محافل و مجالس مشاهده می‌گردد دو بخش دارد:
اول محتوای سخنرانی‌ها که در بهترین شکل آن، سخنران محترم بجای پرداختن به زندگی و سیره اباعبدالله، بطور مکرر از کرامات بزرگانی از علما داستان‌هایی شگفت نقل می‌کنند و به گونه‌ای آنرا به عاشورا وصل می‌نمایند که برای اهل مجلس غیر از حیرانی و برای جوانان به جز رفتن به دنبال ریاضت‌های آنچنانی و در نهایت کج راهی و توسل به خرافات حاصلی ندارد. و یا در شکل مرسوم و سازمان یافته آن تسویه حساب‌های سیاسی با جناح رقیب و خلق شمر و یزید و ابن زیاد و...در توصیف مخالفین خود و سوق دادن افکار عزاداران حسینی به مصادیق این سخنان سعی وافر می‌نمایند. و آنچه کلا فراموش می‌شود حسین مظلوم است. همان جریانی که در روزگاری نه چندان دور با تشبیه بزرگانی مثل مرحوم هاشمی و دیگران به طلحه و زبیر، خودشان را در جایگاه امیر مومنان می‌دیدند این روزها جایگاه سرور شهیدان را اشغال کرده‌اند. در عاشورای سال 61 هجری حضرت اباعبدالله 57 ساله بودند، و متاسفانه در کمتر منبری از رخدادها و سیره آن حضرت و احادیث انسان ساز و نورانی ایشان در این سال‌های طولانی سخن گفته می‌شود، گویی آن حضرت اول محرم به دنیا آمده و روز عاشورا هم شهید شده‌اند و این خود مظلومیتی مضاعف است. در این میان گروهی نیز هستند که با چشم پوشی از سبک عزاداری سنتی آنرا در قالب‌هایی روشنفکرانه و بقول خودشان امروزی مطرح می‌کنند که این هم به نوعی انحراف محسوب می‌شود و همواره نتیجه افراط گرایش به تفریط بوده است.
دومین مطلب در رابطه با شیوه‌های جدید مداحی است که روز بروز محتوای آنها از شعرهای آئینی دورتر می‌شود و بجای پرداختن به سیرت دین به صورت آن گرایش می‌یابد و از توجه به توحید دور می‌شوند. بسیاری از اشعار مداحان در تقابل با تعالیم دینی هستند و بجای توجه به هویت و شخصیت و فضایل بزرگان دین از جمله اصحاب عاشورا به مداحی خط و خال و چشم و ابرو می‌پردازند و نه تنها آن صفا و اخلاص نوحه‌های قدیمی را ندارند بلکه با عباراتی کفرآمیز... مثل لا اله الا زینب و امثال آن مستمعین بویژه جوانان را به انحراف می‌کشانند و یا استفاده از ریتم و آهنگ خواننده‌های پاپ، آنرا در قالب اشعاری به اصطلاح مذهبی اجرا می‌کنند و بخش پرطرفدار و عمده مجالس عزاداری به این امر اختصاص می‌یابد تا بدان حد که اصل و هدف نهضت عاشورا تحت‌الشعاع واقع می‌شود و چه بسا مجلس گناه تشکیل می‌گردد. وبه همه این‌ها میدان‌داری و یکه تازی بعضی مداحان را نیز باید اضافه کرد که گاه در پوشش مداحی برای مدیریت کشور هم راه‌حل می‌دهند!
آنچه بیان شد آسیب‌شناسی عزاداری حسینی است که قادر به خلق حماسه نیست چون یا ابزاری عمل می‌کند و یا از سر رفع تکلیف و هدف فقط پر شدن حسینیه‌ها و مساجد است. بطور قطع و یقین بسیاری از مجالس هنوز آن اصالت و حریت خود را حفظ کرده‌اند و چه سخنران محترم و مداح عزیز آنچه در خور و شان نهضت جاودانه حسینی است را رواج می‌دهند و بدور از جنجال و هیاهو وتظاهر به وظیفه خود عمل می‌کنند و این آزادگی که پیام اصلی قیام حسین است آنان را به سر منزل مقصود که همانا رضایت خداوند متعال است می‌رساند
