این جمله آغازین «بنیامین صدر» در هشتمین شماره همشهری ماه سال 84 را شاید بتوان بهترین تعبیر از روزگار خبرنگاران و روزنامه نگارانی دانست که با گذشت سال ها از روز خبرنگار آن سال هنوز سر و سامان نگرفته اند و چشم به راه اقدام و عمل جدّی تری برای رفع و رجوع مشکلاتشان هستند.
نویسنده آن سال های همشهری در آن نوشتار به شرایط بیمه این قشر در کشورمان تکیه کرده و قلم زده بود. موضوعی که این سال ها که اندکی وضعیت بیمه بخشی از روزنامه نگارها و مطبوعاتی ها سر و سامانی گرفته و دست کم راه اندازی وبگاه های سمان و ای-رسانه روز آمدتر و منظم تر شده است.
اما از دیگر سو، امنیت و استقلال شغلی مهمترین دغدغه قلم فرسایان رسانه ها و خبرنگاران ایرانی است چه اینکه جمله ناخوشایند «شما از فردا تشریف نیاورید» دست کم دو مرتبه ای برای نگارنده همین متن روی داده و باز در عزیمت به رسانه ای دیگر و انتقال بیمه از سمیرم به شعبه 2 اصفهان و از شعبه 2 به شعبه ای دیگر، همین تنها دغدغه مهم و بنیادین کار و زندگی شاغلان و فعالان حرفه ای این پیشه فرهنگی را به خوبی عیان و نمایان کرده است.
حالا بماند که مصطفی کواکبیان، رییس خانه مطبوعات کشور همین دو سه ماه قبل در اصفهان از حقوق ناچیز و ناگفتنی 300 و 400هزار تومانی خبرنگاران سخن گفت ولی او اگر امروز هم سخن می گفت و قیمت این روزهای ارز و طلا را لحاظ می کرد حتما می گفت حقوق یک ماه خبرنگار برابر است با خرید یکی دو عدد گوشی نوکیا 216 کلاسیک، که دست بر قضا اگر دوربین آنچنانی ندارد اما ضبط صدایش کاربرد خبرنگاری دارد و خوب کار می کند.
واقعیت آن است که ضعف اداری، بازرسی، مالی و مدیریت اقتصادی نشریات همگی به روزنامه نگاری فشار وارد کرده و چون معضل بیکاری در جامعه وجود دارد، خبرنگارها نیز ناچارند گاهی کژدار و مریز به اعمال فشار کارفرمایان تن دهند.
یکی از همین دوستان همکار رسانه ای می گفت: کارفرما قرارداد را روبروی چشمانم گذاشت و از من خواست بعد از مطالعه متن آن در انتها طرف دوم را امضا کنم و من که در متن قرارداد اندکی دچار ابهام و سوال شده بودم به اشتباه طرف اول را امضا زدم. کارفرما هم در اندک لحظه ای قراردادی دیگر را پرینت کرد و جلویم گذاشت. اما اینبار بجای طرف اول و دوم کاملاً محترمانه نوشته شده بود کارگر و کارفرما!
حالا بعد از گذشت بیش از یک دهه قلمفرسایی بنیامین صدر در همشهری ماه آن سال ها، با تیتر «کارگرانی که می نویسند» را این روزها و درست در همین ایام بهتر از هر زمانی درک می کنم.
محمود افشاری
7147/1772
انتهای پیام نویسنده آن سال های همشهری در آن نوشتار به شرایط بیمه این قشر در کشورمان تکیه کرده و قلم زده بود. موضوعی که این سال ها که اندکی وضعیت بیمه بخشی از روزنامه نگارها و مطبوعاتی ها سر و سامانی گرفته و دست کم راه اندازی وبگاه های سمان و ای-رسانه روز آمدتر و منظم تر شده است.
اما از دیگر سو، امنیت و استقلال شغلی مهمترین دغدغه قلم فرسایان رسانه ها و خبرنگاران ایرانی است چه اینکه جمله ناخوشایند «شما از فردا تشریف نیاورید» دست کم دو مرتبه ای برای نگارنده همین متن روی داده و باز در عزیمت به رسانه ای دیگر و انتقال بیمه از سمیرم به شعبه 2 اصفهان و از شعبه 2 به شعبه ای دیگر، همین تنها دغدغه مهم و بنیادین کار و زندگی شاغلان و فعالان حرفه ای این پیشه فرهنگی را به خوبی عیان و نمایان کرده است.
حالا بماند که مصطفی کواکبیان، رییس خانه مطبوعات کشور همین دو سه ماه قبل در اصفهان از حقوق ناچیز و ناگفتنی 300 و 400هزار تومانی خبرنگاران سخن گفت ولی او اگر امروز هم سخن می گفت و قیمت این روزهای ارز و طلا را لحاظ می کرد حتما می گفت حقوق یک ماه خبرنگار برابر است با خرید یکی دو عدد گوشی نوکیا 216 کلاسیک، که دست بر قضا اگر دوربین آنچنانی ندارد اما ضبط صدایش کاربرد خبرنگاری دارد و خوب کار می کند.
واقعیت آن است که ضعف اداری، بازرسی، مالی و مدیریت اقتصادی نشریات همگی به روزنامه نگاری فشار وارد کرده و چون معضل بیکاری در جامعه وجود دارد، خبرنگارها نیز ناچارند گاهی کژدار و مریز به اعمال فشار کارفرمایان تن دهند.
یکی از همین دوستان همکار رسانه ای می گفت: کارفرما قرارداد را روبروی چشمانم گذاشت و از من خواست بعد از مطالعه متن آن در انتها طرف دوم را امضا کنم و من که در متن قرارداد اندکی دچار ابهام و سوال شده بودم به اشتباه طرف اول را امضا زدم. کارفرما هم در اندک لحظه ای قراردادی دیگر را پرینت کرد و جلویم گذاشت. اما اینبار بجای طرف اول و دوم کاملاً محترمانه نوشته شده بود کارگر و کارفرما!
حالا بعد از گذشت بیش از یک دهه قلمفرسایی بنیامین صدر در همشهری ماه آن سال ها، با تیتر «کارگرانی که می نویسند» را این روزها و درست در همین ایام بهتر از هر زمانی درک می کنم.
محمود افشاری
7147/1772
کپی شد
