در این مطلب می خوانیم:
امروز روز خبرنگار است، روز آنهایی که دم دست ترین مقصران برای توجیه عملکرد برخی مدیران هستند. در هر مجموعه مدیریتی در ساده ترین حالت ما شاهد یک هیئت مدیره، یک رییس یا مدیرعامل، حداقل دو یا سه معاون و چند مشاور و کارمند هستیم.
حال یک شهرداری، یک استانداری، یک وزارتخانه یا یکی از قوای کشور را درنظر بگیرید، آیا می توان پذیرفت که پس ازرسانه ای شدن اشتباهات یا مشکلات هرکدام از این نهادها و سازمان ها، مقصراصلی رسانه ها و خبرنگاران هستند؟
اصولا روزنامه نگاری و خبرنگاری از آن شغل هاست که نه مدیران چندان دوستش دارند و نه افکارعمومی. نگاهی که عموما به اهالی رسانه است نگاه به قشری است که در همه امور دخالت می کند و تنها منتظر فرصتی است تا از نقطه ضعف دیگران برای پرکردن صفحات و افزایش میزان بازدید رسانه اش بهره ببرد.
اما با وجود این نگاه منفی، چه کسی است که نداند هم مدیران و هم افکارعمومی به شدت به مجموعه رسانه ها و به اصطلاح خبرنگاران و روزنامه نگاران وابسته اند؟ تصور کنید قرار باشد دنیای بدون رسانه را در شرایط کنونی تجربه کنید، هرچند که نمی توان مدعی صحت همه اخبار منتشر شده از طریق رسانه ها شد، اما قطعاً با نبود آنها بازار شایعات و آشفتگی اذهان بسیار زیاد خواهد شد.
حتی اگر نخواهیم به سختی های کار، حقوق و مزایای ناچیز و حمایت های نه چندان قوی از این شغل اشاره زیادی داشته باشیم، لازم است تا هم افکارعمومی و هم مدیران حداقل در کنار نگاه منفی خود به این حرفه، اهمیت بالای آن را در جامعه برای خود مرور کنند. از سوی دیگر اهالی رسانه نیز لازم است برخی نکات را رعایت کنند تا بیش از گذشته محبوب باشند.
در اینکه برخی مسئولان فی نفسه مخالف رسانه ها هستند و با دیدن خبرنگاران، تنها زبان به گله و بدگویی باز می کنند شکی نیست، اما این تنها شامل برخی می شود. بسیاری از مدیران هستند که روزنامه نگاران را حقیقتا حلقه اتصال میان خود و مردم می دانند و با این قشر به زبان تکریم سخن می گویند.
همچنین مردم نیز در بسیاری مواقع تنها منبع رسمی کسب اطلاعاتشان را رسانه ها می دانند و با مراجعه به آنها عملا تعامل خود را حفظ می کنند.
لذا از اهالی رسانه، روزنامه نگاران و خبرنگاران نیز انتظار می رود تا بیش از همیشه نسبت به اهمیت، تاثیرگذاری و جایگاه واقعی حرفه خود آگاه باشند.
نمی توانیم بگوییم که همیشه اخبار جعلی، مصاحبه های تحریف شده یا ناقص، سخنان بدون منبع به نقل از افراد و چهره ها و یا گزارش هایی بدون پشتوانه اطلاعاتی قوی در حال انتشار است، اما از خداوند و خود ما رسانه ای ها که پنهان نیست.
گاهی حقیقتا اشتباهات عمدی یا سهوی درکار ما نیز رخ می دهد، تک تک کلماتی که ما در نوشتارمان از آن استفاده می کنیم بر اذهان عمومی و شرایط کشور تاثیرگذار است و مسئولیت وسیعی دارد. لذا ما نیز نمی توانیم همیشه نقش قربانی را بازی کنیم. چه بسا گاهی آرامش عمومی یا آبروی افراد قربانی اعمال ما شود.
با توجه به اهمیت این حرفه و تاثیرگذاری وسیع آن، از دوستان و همکاران خبرنگار و روزنامه نگار نیز انتظار می رود به این مساله مهم آگاه باشند تا بتوانند با انتخاب دقیق نحوه کار و رفتار خود، بهترین تاثیر را در جامعه خود داشته باشند.
رسانه ها همانقدر که می توانند موجب آرامش خیال جامعه باشند، می توانند با انتشار اخبار بدون مسئولیت پذیری و بدون ارائه تحلیل و بررسی دقیق، موجب التهاب نیز باشند، بنابراین همانقدر که این حرفه نیازمند احترام مسئولان و مردم است، نیازمند احترام خود خبرنگاران و روزنامه نگاران نیز می باشد.
منبع: روزنامه 19 دی
/8138/
انتهای پیام امروز روز خبرنگار است، روز آنهایی که دم دست ترین مقصران برای توجیه عملکرد برخی مدیران هستند. در هر مجموعه مدیریتی در ساده ترین حالت ما شاهد یک هیئت مدیره، یک رییس یا مدیرعامل، حداقل دو یا سه معاون و چند مشاور و کارمند هستیم.
حال یک شهرداری، یک استانداری، یک وزارتخانه یا یکی از قوای کشور را درنظر بگیرید، آیا می توان پذیرفت که پس ازرسانه ای شدن اشتباهات یا مشکلات هرکدام از این نهادها و سازمان ها، مقصراصلی رسانه ها و خبرنگاران هستند؟
اصولا روزنامه نگاری و خبرنگاری از آن شغل هاست که نه مدیران چندان دوستش دارند و نه افکارعمومی. نگاهی که عموما به اهالی رسانه است نگاه به قشری است که در همه امور دخالت می کند و تنها منتظر فرصتی است تا از نقطه ضعف دیگران برای پرکردن صفحات و افزایش میزان بازدید رسانه اش بهره ببرد.
اما با وجود این نگاه منفی، چه کسی است که نداند هم مدیران و هم افکارعمومی به شدت به مجموعه رسانه ها و به اصطلاح خبرنگاران و روزنامه نگاران وابسته اند؟ تصور کنید قرار باشد دنیای بدون رسانه را در شرایط کنونی تجربه کنید، هرچند که نمی توان مدعی صحت همه اخبار منتشر شده از طریق رسانه ها شد، اما قطعاً با نبود آنها بازار شایعات و آشفتگی اذهان بسیار زیاد خواهد شد.
حتی اگر نخواهیم به سختی های کار، حقوق و مزایای ناچیز و حمایت های نه چندان قوی از این شغل اشاره زیادی داشته باشیم، لازم است تا هم افکارعمومی و هم مدیران حداقل در کنار نگاه منفی خود به این حرفه، اهمیت بالای آن را در جامعه برای خود مرور کنند. از سوی دیگر اهالی رسانه نیز لازم است برخی نکات را رعایت کنند تا بیش از گذشته محبوب باشند.
در اینکه برخی مسئولان فی نفسه مخالف رسانه ها هستند و با دیدن خبرنگاران، تنها زبان به گله و بدگویی باز می کنند شکی نیست، اما این تنها شامل برخی می شود. بسیاری از مدیران هستند که روزنامه نگاران را حقیقتا حلقه اتصال میان خود و مردم می دانند و با این قشر به زبان تکریم سخن می گویند.
همچنین مردم نیز در بسیاری مواقع تنها منبع رسمی کسب اطلاعاتشان را رسانه ها می دانند و با مراجعه به آنها عملا تعامل خود را حفظ می کنند.
لذا از اهالی رسانه، روزنامه نگاران و خبرنگاران نیز انتظار می رود تا بیش از همیشه نسبت به اهمیت، تاثیرگذاری و جایگاه واقعی حرفه خود آگاه باشند.
نمی توانیم بگوییم که همیشه اخبار جعلی، مصاحبه های تحریف شده یا ناقص، سخنان بدون منبع به نقل از افراد و چهره ها و یا گزارش هایی بدون پشتوانه اطلاعاتی قوی در حال انتشار است، اما از خداوند و خود ما رسانه ای ها که پنهان نیست.
گاهی حقیقتا اشتباهات عمدی یا سهوی درکار ما نیز رخ می دهد، تک تک کلماتی که ما در نوشتارمان از آن استفاده می کنیم بر اذهان عمومی و شرایط کشور تاثیرگذار است و مسئولیت وسیعی دارد. لذا ما نیز نمی توانیم همیشه نقش قربانی را بازی کنیم. چه بسا گاهی آرامش عمومی یا آبروی افراد قربانی اعمال ما شود.
با توجه به اهمیت این حرفه و تاثیرگذاری وسیع آن، از دوستان و همکاران خبرنگار و روزنامه نگار نیز انتظار می رود به این مساله مهم آگاه باشند تا بتوانند با انتخاب دقیق نحوه کار و رفتار خود، بهترین تاثیر را در جامعه خود داشته باشند.
رسانه ها همانقدر که می توانند موجب آرامش خیال جامعه باشند، می توانند با انتشار اخبار بدون مسئولیت پذیری و بدون ارائه تحلیل و بررسی دقیق، موجب التهاب نیز باشند، بنابراین همانقدر که این حرفه نیازمند احترام مسئولان و مردم است، نیازمند احترام خود خبرنگاران و روزنامه نگاران نیز می باشد.
منبع: روزنامه 19 دی
/8138/
کپی شد
