در این مطلب آمده است: گفته شد که در چند دهه اخیر از بستر رود برای احداث بلواری موسوم به زائر برای تردد خودروها استفاده می ‌شود. در صورت بارش و به ‌خصوص بارش‌ های بسیار سنگین، بستر به کارکرد طبیعی خود - که همان جریان دادن آب و هدایت سیلاب باشد - باز می‌ گردد. در این حالت، به‌ ناچار بستر مسدود و تردد خودروها به محورهای مجاور منتقل می ‌شود. وضعی که ما در ایام بارش و نوروز امسال به چشم در بستر رود و پیرامون آن دیدیم. تردد خودروها به محورهای مجاور – در ایام مسدودی بستر - عوارض زیر را در پی دارد:
1. اتلاف وقت مردم به لحاظ عدم روانی ترافیک؛
2. اتلاف و صرف انرژی بیشتر (مصرف سوخت بیشتر شامل بنزین و ...)؛
3. ازدحام خودرو در محورهای مجاور و ایجاد مزاحمت برای ساکنان مناطق اطراف؛
4. ایجاد آلودگی بیشتر هوا در مناطق مذکور؛
5. ایجاد آلودگی صوتی به لحاظ فوق؛
6. بالا رفتن ضریب حوادث ناشی از رانندگی به علت آماده نبودن محورهای مجاور برای حجم سنگین تردد خورو و بروز خسارت احتمالی جسمی و مالی؛
7. درگیری بیشتر مدیران شهری و شهرداری و مراجع انتظامی و اداره راهنمایی و رانندگی و قضایی و ... به لحاظ وقوع حوادث پیش‌ گفته؛
8. خسارت وارد بر خودروها ناشی از استهلاک بیشتر.
اگر برای هر کدام از بندهای فوق عددی در نظر بگیریم که به سبک محاسبات امروزی با حرفی لاتین نمایش داده می ‌شود، مثلا به ترتیب A و B و C و D و E و F و G و H و جمع آن را Z بدانیم، این عدد (حرف) Z سرجمع خسارات وارد در هنگام مسدودی بستر رود است. البته این محاسبات به ‌جز خسارت وارد به خود بلوار زائر است و باز اگر به بندهای فوق، افزایش بندی دیگر قابل تصور نباشد. با این وصف استفاده از بستر برای تردد خودرو جای پرسش ندارد؟ و این پرسش که چرا در دهه‌ های گذشته قسمت عظیمی از حریم طبیعی رود (تاکید می‌ کنم حریم طبیعی) در مجاور رودخانه به ساخت و ساز اماکن دولتی و جز آن اختصاص یافته است؟ و چرا این حریم طبیعی به تردد خودرو و فضای سبز اختصاص نیافت تا با مشکلات و خسارات پیش‌گفته روبه‌رو نشویم؟
منبع: روزنامه شاخه سبز
/2085/ 6133/
انتهای پیام
این مطلب برایم مفید است
0 نفر این پست را پسندیده اند

نظرات و دیدگاه ها

مسئولیت نوشته ها بر عهده نویسندگان آنهاست و انتشار آن به معنی تایید این نظرات نیست.