بهمن امسال 38 سال از زمین گیر شدن معصومه گذشت وقتی که تظاهرات سال 57 گلوله به کمرش اصابت کرد او با همه آرزوهای کودکی، جوانی و پیری اش خداحافظی کرد .

به گزارش خبرنگار ایسنا منطقه اردبیل، به طور اتفاقی در پی جستجوی شماره تماسی از خانواده شهدای بمباران برای تهیه گزارش با لیست جانبازان زن اردبیل مواجه شدم چشمم به نام معصومه فهیمی افتاد که جلوی نامش نوشته بود؛ "جانباز انقلاب و زمین گیر است". باورم نمی شد چطور ممکن است بعد از 38 سال از پیروزی انقلاب اسلامی این نام برایم غریبه باشد، ورق را برگرداندم و در اینترنت جستجو کردم چیزی پیدا نکردم. بعد از تماس با بنیاد شهید متوجه شدم در شهرستان نمین ساکن است. وقتی به اتفاق دوستان به دیدارش رفتیم پدر سالخورده اش از اینکه بعد از این همه مدت عده ای برای دیدن دختر تنهایش آمده است خوشحال شد با اینکه حزن عجیبی در چشمان درد کشیده اش نهفته بود با خوشرویی برای ما از داستان زندگی خود و معصومه گفت از زندگی دختری که با دیدن ما آرام گریست و ما تنها پاک کردن اشک چشمانش را متوجه شدیم.

لطیف فهیمی چنین می گوید: متولد سال 1319 و بچه اردبیل هستم وقتی دیپلم گرفتم در تهران به عنوان نسخه پیچ در داروخانه ها مشغول به کار شدم بعد از هشت سال به استخدام اداره بهداشت درآمدم و مرا به زنجان انتقال دادند. آن زمان معصومه 8 یا 9 ساله بود و تازه به مدرسه می رفت.

وی ادامه می دهد: سال 1357 درگیری بین عوامل شاه و انقلابیون و تظاهرات در زنجان نسبت به اردبیل شدیدتر بود هر روز صدای شلیک گلوله و داد و فریاد به خانه ما که نزدیک خیابان بود، می رسید. 14 آذرماه همان سال که معصومه از مدرسه می آمد وارد جمع تظاهر کنندگان می شود. بچه سوم ابتدایی بود و در فکر آرزوهای بچه گانه اش که همان زمان تیر به کمرش اصابت می کند و از کنار ستون فقراتش به بیرون می رود.

من سر کار بودم وقتی خبر رسید و به بیمارستان رفتم آنجا معصومه را خون آلود دیدم. خیلی ترسیده بود و به شدت می لرزید دکترا می خواستند به اتاق عمل ببرند ولی تشنج سختی به او دست داد. طوری که دکترا مجبور شدند به جای جراحی برای مداوای این وضیعتش تلاش کنند. بعد از یک هفته معصومه از بیمارستان مرخص شد، ولی از آن روز تاکنون مرتب این تشنج که دکترا بیماری صرع به آن می گویند حالش را منقلب می کند به طوری که اصلا نمی شود کنترلش کرد تا شش هفت دقیقه این وضیعتش طول می کشد و بعد آرام می شود. اگر هم تشنج نکند حالت جنون پیدا می کند، جیغ می کشد، چنگ می اندازد و هر چه دم دستش باشد، پرتاب می کند.

پدر معصومه به اینجا که می رسد بغض گلویش را می گیرد برای اینکه متوجه حالش نشویم به بهانه چایی آوردن به طرف آشپزخانه می رود و بعد می گوید: این خانه ای که می بینید اجاره هست. تمام زندگی ام را خرج دارو و دکتر معصومه کردم با حقوق کارمندی اداره شش بچه سخت بود خانه مان را در زنجان فروختم و به اردبیل آمدم آنجا هم از عهده کرایه خانه برنیامدم مجبور شدم به نمین بیایم.

نگاهی به خانه محققر و فقیرانه شان می اندازم می پرسم معصومه در این خانه راحت است؟ پیرمرد درمانده نگاهم می کند و می گوید: حمام و دستشویی اش کوچک است معصومه خیلی اذیت می شود.

این پدر مهربان در ادامه از روند درمانی دخترش چنین می گوید: به هر دکتر متخصص خوب از تبریز و تهران معرفی می کردند معصومه را برده ام ولی چون رفت و برگشتش سخت و هزینه بر بود دیگر جایی نبردم. بعدها دیدم دارو حالش را بدتر می کند اخیرا همه را قطع کردم تنها آمپول پنی سلین آن هم زمانی که سرما بخورد دریافت می کند.

یکبار حالش آنقدر بد بود که در بیمارستان رازی بستری اش کردند وقتی رفتم ملاقاتش دیدم دست و پایش را به تخت بسته اند و مثل دیوانه‌ها با او برخورد می کنند برداشتم آوردم خانه و خودم به او رسیدم و دیگر هیچ وقت به جایی نبردم.

از او از کمک های سازمان بهزیستی و بنیاد شهید می پرسم که این سوال، سر زخم چند ساله پیرمرد بیچاره را باز می کند و می‌گوید: پرونده دخترم را سال‌ها از این اداره به آن اداره بردم تا شاید راه فرجی پیدا کنم. اداره بهزیستی خیلی اذیتم کرد. می گفتند از کجا معلوم جانبازه، اصلا معلولیتش مادرزادی نیست این یک بیمار صرعی است به ما مربوط نمی شود. بنیاد شهید هم بعد از 17 سال وقت کمیسیون داد و آنجا برایش 25 درصد جانبازی صادر کردند و خدا خیرش بدهد که تخت و وسایل مورد نیاز معصومه را تامین می کند.

این پدر مهربان در ادامه از شکوفه مادر معصومه می گوید: سال ها پیش همسرم هم از بیماری قند و درد کمر به شدت مریض و زمین گیر شد مجبور شدم پیش از موعد خودم را بازنشسته کنم و به پرستاری از دختر و همسرم بپردازم. انگار پرستار خوبی نبودم همسرم سال 82 به رحمت خدا رفت و من و معصومه را با کوله باری از مشکلات تنها گذاشت. پنج سال کارم فقط رسیدگی به معصومه بود هر روز که می گذشت در هر بار تشنج معلولیت معصومه زیادتر می شد و به تنهایی نمی توانستم او را جابجا و تر و خشک کنم مجبور شدم دوباره ازدواج کنم که بحمد اله خداوند همسر خوبی برایم موهبت کرد. 9 سال است که به خانه ما آمده و برای معصومه مادری می کند و تاکنون خم به ابرو نیاورده است.

ساعتی بعد یاسمن دهقان نامادری معصومه به ما می پیوندد او هم از دیدن ما خوشحال است اما قبل از ما جویای حال معصومه می شود که روی تخت همچون ورق مچاله شده افتاده و به نقطه ای خیره است.

او می گوید: وقتی لطیف به خواستگاری ام آمد گفت مسئولیت رسیدگی به معصومه با من است فقط می خواهم تنها نباشد. اما پدرم سفارش کرد یادم باشد در زندگی همه چیز تقسیم می شود و مشکلات هم جزو آن است. وقتی اولین بار معصومه را دیدم دلم خیلی سوخت به این همه زیبایی دختر و زندگی که می توانست داشته باشد ولی ندارد دلم سوخت. هر بار که به او می رسم از خدا می‌خواهم گناهان مرا ببخشد.

خانم دهقان ادامه می دهد: بزرگترین مشکل ما حمام دادن معصومه است در حمام خانه جا برای دو نفر وجود ندارد. در چند سال اخیر اراده اش دست خودش نیست و ما مجبوریم هر روز چند بار او را حمام کنیم که زخم بستر نگیرد هر روز که می گذرد بدنش از کار می افتد و سنگین تر می شود و با کمک همسر و پسرم از تخت پایین می آورم. غذا و آب را هم با دست می دهیم با وجود این آنقدر به او عادت کرده ام که با خدا عهد بسته ام تا عمر دارم به او برسم.

از پدرش می پرسم خواهر و برادرانش کمکی می کنند؟ می گوید: سه برادرش در تهران زندگی می کنند و دو خواهرش هم اردبیل هستند هر کدام به زندگی و گرفتاری های خود مشغولند از آن گذشته الان معصومه پنجاه سالش تمام شده چون قدرت تکلم ندارد تنها من و نامادری اش متوجه می شویم چه می گوید و خواسته اش را انجام می دهیم.

احساس می شود صبر هم در مقابل این همه صبوری پدر و دختر کم می آورد پدری که می گوید: هیچ وقت از نگهداری معصومه خسته نشدم. فقط از خدا می خواهم قبل از او نمیرم مگر اینکه معصومه سرپناهی داشته باشد چرا که اگر خانه ای باشد می تواند با حقوقی که بنیاد می دهد پرستار بگیرد و دست این و آن نیفتد.

ناگفته‌های خانواده فهیمی از زندگی زیاد است ولی صلاح می دانیم با آرزوهای خوب با آنها خداحافظی کنیم با دختری معصومی به نام معصومه که هیچ وقت ادعای جانبازی نکرد و نفهمید لحظه لحظه زندگی اش را چگونه گذراند.

گفتگو از خدیجه سلمانی


انتهای پیام
انتهای پیام
این مطلب برایم مفید است
0 نفر این پست را پسندیده اند

موضوعات داغ

نظرات و دیدگاه ها

مسئولیت نوشته ها بر عهده نویسندگان آنهاست و انتشار آن به معنی تایید این نظرات نیست.