تو ماهی و من ماهیِ این برکه ی کاشی اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی آه از نفس پاک تو و صبح نشابور از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار فیروزه و الماس به آفاق بپاشی ای باد سبک سار! مرا بگذر و بگذار هشدار! که آرامش ما را نخراشی هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم اندوه بزرگیست چه باشی، چه نباشی "علیرضا بدیع"
دیدگاه تان را بنویسید