کارگران از پلیس هم هراس دارند. برخی از مهاجرین، آنان را سارقان لباس فرم پوش تلقی می کنند.
عکس: حدود ۲۵ کارگر مهاجر در این خوابگاه واقع در کوالالامپور زندگی می کنند. کارفرمایان می توانند به صورت قانونی ۵۰ رینگت( ۱۰ پوند) از این کارگران مهاجر برای خوابگاه دریافت کنند.
به گزارش جماران، «سونام لپچا» شاید قادر باشد خود را با توالت های متعفن، آب آشامیدنی آلوده و ولگردهای مست در اطراف خوابگاه کارگری وفق دهد اما قادر به زندگی همزمان با ۳۰۰ مرد در یک سالن کوچک نبوده است.
لپچا کارگر مهاجر ۳۰ ساله اهل نپال حدود ۵ سال از جوانی خود را با صدها کارگر مهاجر دیگر از نپال، میانمار و بنگلادش که همگی به استخدام کارخانه ای در نزدیکی کوالالامپور پایتخت مالزی درآمده بودند، سپری کرده است.
لپچا می گوید: دستشویی ها در نداشتند و تنها دو آشپزخانه برای همه وجود داشت. اوضاع خیلی بدتر از نپال بود. تا حدی که ما می بایستی خودمان تختخواب هایمان و لوازم مربوط به آن را خریداری می کردیم. کارخانه فقط به ما یک قفسه فلزی داده بود.
هر چند لپچا زمان زیادی را در تخت خوابش سپری نمی کرد و شیفت کاری او از ساعت ۸ صبح آغاز و تا ساعت ۱۰ و ۱۱ شب هم تمام نمی شد و این درحالی بود که پس از کار مسیری خطرناک که به خوابگاه ختم می شد در انتظارش بود.
او می گوید که خیلی وقت ها کارگران مورد ضرب و شتم و یا سرقت توسط افراد محلی قرار گرفته بودند.
بدتر از همه برای این کارگر جوان نپالی این بود که حتی نتوانسته بود پولی هم پس از انداز کند.
او گفت: شرکت مبلغی را که به ما وعده داده بود به ما پرداخت نمی کرد، برای همین ما مجبور بودیم همان اندکی را که درآمدمان بود، برای خورد و خوراک و رفت و آمدمان خرج کنیم.
در نهایت، لپچا از کارخانه به منظور جستجو برای شغلی بهتر گریخت و به یک گروهی از کارگران بدون مجوز که در سراسر مالزی هستند و بنا به گزارش سازمان های غیر دولتی و اتحادیه های کارگری شمارشان به بیش از ۴ میلیون نفر می رسد ملحق شد.
بسیاری مانند لپچا به صورت قانونی وارد می شوند اما به دلیل اوضاع وخیم خوابگاه ها و دستمزد کم و اینکه کارفرمایان از تمدید مجوزشان امتناع می کنند، مجبور به کار بدون مجوز می شوند.
یکی از مقامات سفارت نپال در کوالالامپور می گوید: کارگران غیرقانونی نیستند. آنان توسط کارفرمایانشان غیرقانونی می شوند.
برخی هم مانند «سری یون» از کامبوج که هیچ گاه از همان اول در وضعیت قانونی نبوده است، وجود دارند.
یون ۳۲ ساله ۱۵ ساعت در روز را کار می کند. او مجموعه ای از گیاهان را در سوپرمارکتی در کوالالامپور بسته بندی می کند. کار خسته کننده ای است اما او ۱۲۰۰ رینگت (۲۲۰ پوند) در ماه در آمد دارد.
مانند حدود ۷۰ درصد از کارگران مهاجر از کامبوج، یون نیز به صورت غیر قانونی توسط قاچاقچیان انسان وارد مالزی شده است.
او می گوید: من در اینجا بسیار نگرانم. به خصوص زمان هایی که به بیرون می روم. شرایط راحت نیست اما چاره ای ندارم زیرا باید خانواده ام را تامین کنم.
یون به همراه شوهرش به مالزی آماده است اما دو فرزند کوچکش را به والدینش در کامبوج سپرده است. دو سال از آن موقع می گذرد اما هزینه بازگشت به کامبوج بسیار زیاد است. احتمال می رود که سه سال دیگری هم فرزندانش را نبیند.
او اضافه می کند: واقعا دلم برای فرزندانم تنگ شده است. خیلی سخت است. اما توان مالی اینکه بتوانم آنان را ملاقات کنم، ندارم.
«سوم» ۴۴ ساله نیز در کنار یون کار می کند. او فرزندان دوقلو هفت ساله اش را با خود آورده است. شوهرش در کامبوج فوت کرده است. سوم نیز به علت ساعت کاری زیاد خیلی کم فرزندانش را می بیند.
سوم می گوید: هر روز از ساعت ۸ صبح تا ۱۱ شب کار می کنم. حتی اگر هم مریض باشم باید سرکار بروم. اکر نروم تهدیدم می کنند زیرا مجوز ندارم. بعضی ها یک سوم درآمدشان را برای نگهداری فرزندانشان هزینه می کنند زیرا مدارس دولتی مالزی اجازه تحصیل به فرزندان کارگران غیر قانونی را نمی دهند.
این در حالی است که، بسیاری از بیمارستان های مالزی از ارائه خدمات به کارگران غیر قانونی امتناع می کنند.
«ماهش موندال» جوان ۲۰ ساله ای که از نپال به مالزی آمده است در حالی که یک نوشیدنی انرژی زا در دست دارد تعریف می کند که چگونه از کارش زمانی که دوستی به او گفته بود که به عنوان نگهبان می تواند درآمد بیشتری داشته باشد استعفا داده است. به همین منظور او مجبور شده تا گذرنامه خود را که دست کارفرمایش بود پس نگیرد و بدون گذرنامه اش آنجا را ترک کند.
پس از شش هفته او دچار تب دانگ می شود. درمانگاه محلی به او می گوید که به بیمارستان مراجعه کند اما او به دلیل نداشتن گذرنامه در بیمارستان پذیرش نشده است و مجبور شده که بیماری تب دانگ را که میان کارگران مهاجر شایع است با نوشیدن روزانه ۱۰ قوطی نوشیدنی انرژی زا درمان کند.
موندال می گوید: تمام مدت احساس سرگیجه می کردم. تمام بدنم آسیب دیده است. خانواده ام می گویند که به کشورم بازگردم اما احساس بدی دارم. نتوانسته ام پولی پس انداز کنم. دیگر به اینجا باز نخواهم گشت.
محرومیت کارگران بدون مجوز از خدمات عمومی نشان دهنده تبعیض گسترده علیه مهاجران است. در گزارش اخیر سازمان بین المللی کار آمده است: قربانی کردن مهاجران، بدون در نظر گرفتن واقعیت و محیطی که در آن استثمار و سوء استفاده وجود دارد گاهی اوقات به عنوان موضوعی قابل قبول در نظر گرفته می شود.
کارگران مهاجر نپالی ادعا می کنند که از ترس آزار و یا مورد سرقت قرار گرفتن توسط تامیل های مالزی هیچ گاه تنها و یا به همراه تعداد اندکی بیرون نمی روند.
یکی دیگر از کارگران مهاجر نپالی که در شهر جنوبی «جوهور بهرو» به سر می برد، اظهار می کند: کجا امن است؟ نه تنها شبها بلکه صبح و عصر هم برایمان مخاطره آمیز است. هر روز حادثه ای در این منطقه رخ می دهد.
یک مهاجری که حدود هشت سال است در مالزی زندگی می کند و یک رستوران در مرکز کوالالامپور را اداره می کند، می گوید: امروزه مردم به خوبی رفتار نمی کنند. آنان فکر می کنند ما به اینجا آمده ایم تا غذا، پول و جایشان را بگیریم. با ما مانند اشخاص درجه دوم رفتار می کنند. این موضوع واقعاً مرا می رنجاند.
مهاجران به خصوص آنانی که غیر قانونی در این کشور جنوب شرق آسیا هستند از پلیس هم هراس دارند. برخی از مهاجرین آنان را سارقان لباس فرم پوش تلقی می کنند.
«وانی» که کارگر غیر قانونی از کامبوج است زمانی که در کافه می نشیند به محض دیدن پلیس رنگ چهره اش را می بازد، او تعریف می کند: چهار مرتبه دستگیر شدم و هر بار مجبور به پرداخت مبلغ سنگینی به آنان شده ام.
او می گوید که بار اول به شدت مورد ضرب و شتم پلیس قرار گرفته است و نهایتا ۷۰۰ رینگت که برابر با حقوق یک ماه کار شبانه روزی اش می شده را پرداخته است.
او اما دیگر زمانی که دستگیر می شود حرفی نمی زند تنها می پرسد چه مبلغی باید بپردازم.
«سومیتا شانتینی کیشنا» هماهنگ کننده گروه کارگران مهاجر مالزی بیان می کند: بخش های غیر رسمی رونق بسیاری یافته اند. بومیان حاضر به کار برای آنان نیستند، به همین منظور کارگران غیرقانونی به استخدام این قبیل کارفرمایان در می آیند. اراده سیاسی باید با این مشکل مقابله کند. تا زمانی که کسب درآمد توسط مهاجران صورت گیرد بهره برداری متوقف نخواهد شد.
مترجم: گلناز سادات غفاری
منبع گزارش: گاردین
