به گزارش ایرنا، برگزاری آیین های ویژه روزهای پایانی سال از جمله چهارشنبه سوری از دیرباز جزو جدایی ناپذیر سنت های ایرانیان بوده، اما در سال های اخیر شاهد رواج آیین های جدید و گاه خطرآفرینی هستیم که از شکاف فرهنگی و فاصله گرفتن از گذشته های غنی این مرز و بوم حکایت دارد.
دور شدن از آداب و رسوم گذشته، همواره مشکلات جدی در زمینه های مختلف فرهنگی و اجتماعی به جامعه تحمیل کرده و ناهنجاری های مختلفی از جمله سلب آرامش و آسایش شهروندان را سبب شده است.
این در حالی است که آیین های ویژه روزهای آخر سال با وجود ماهیت شادی آفرین، در سال های اخیر به آیین های خطرآفرین و گاه عیرقابل جبران تبدیل شده است.
فرهنگ سازی و آگاه سازی به عنوان یکی از مولفه های اساسی در ایجاد محیطی پرنشاط و آرام بخش برای خانواده ها و حتی جوانان پرشور، امری است که نیازمند عزم عمومی و همگانی بوده و خانواده ها به عنوان اولین کانون شکل دهنده جامعه نقشی تعیین کننده در این راستا ایفا می کنند.
بهره گیری و ترویج آیین های سنتی زیبای محلی به عنوان یکی از نمادهای فرهنگ اصیل در سال های اخیر با بی مهری و کم توجهی آحاد مردم و خانواده ها روبرو بوده است.
این آداب و رسوم زیبا با مفاهیم انسان دوستی، صله ارحام، پیوندهای اجتماعی و زیباشناسی می تواند جایگزینی ارزشمند، فرهنگ ساز و پیشگیری کننده از آسیب های اجتماعی و فرهنگ های غلط وارداتی باشد.
برگزاری آداب و رسومی چون ' شال سالاماق'، قاشق زنی، پریدن از روی آتش، آب و آیینه (رفتن به لب رودخانه ها) و سایر آیین های سنتی که ریشه در فرهنگ غنی این دیار دارد، همه و همه با به تصویر کشیدن زیبایی های طبیعی و آداب اجتماعی، در عصر زندگی ماشینی راهگشای بسیاری از ناهنجاری های فرهنگی است.
سنت هایی که خالق فضاها و محیطی آرام و شادی بخش در روزهای پایانی سال بوده و اکنون نیز در گوشه و کنار شهرها و روستاها، در غریبانه ترین وضع موجود فرهنگی، جسته و گریخته برگزار می شود.
به تصویر کشیدن جلوه های قدرت الهی و زندگی عاری از تجملات یکی از آثار بی بدیل برگزاری این آیین های سنتی و فولکلوریک کشور است.
آیین هایی که در آن با تکیه بر گذشته های پرشکوه، عناصر چهارگانه (آب، باد، خاک و آتش) را به عنوان مظهر قدرت الهی و برپاکننده هستی و خلقت زمین و آسمان ها به تصویر می کشند.
سنت هایی که ریشه در گرامیداشت نهاد و کانون خانواده و احترام به بزرگان و اجتماع محوری داشته و با ترویج و بهره گیری از آن، می توان حتی برای مدتی کوتاه از زندگی روزمره و خسته کننده و ناهنجاری های اجتماعی خلاصی یافت و در زمانی که فضاهای مجازی و ناهنجاری های اجتماعی وسعتی بیشتر و پرخطر یافته؛ این آیین ها مرهمی بر پیکره زخمی جامعه آسیب دیده از فرهنگ های غلط و ناهنجار می تواند باشد.
از این رو، خانواده ها به عنوان ارکان تشکیل دهنده اجتماع می توانند با آگاهی بیشتر از مخاطرات آیین های جدید و پرخطر از جمله گرایش جوانان به مواد محترقه و هنجارشکنی های مبتنی بر فرهنگ وارداتی، از بروز حوادث پیشگیری کرده و با بهره گیری از فرهنگ و آداب رسوم محلی و غنی خود، گامی در جهت ایجاد جامعه ای پرنشاط و آرام بخش بردارند.
هرچند در سال های اخیر، فرهنگ های وارداتی جامعه غنی از فرهنگ های اصیل را اسیر ابزارهای فریبنده خود کرده است، لیکن آغاز فرهنگ سازی ها و احیای آداب و رسوم سنتی و آیینی باید از درون خانواده شکل گرفته و توسط نهادهای فرهنگی و اجتماعی نیز مورد حمایت قرار گیرد.
ابراهیم مطلوبی
3077/7487/518
انتهای پیام دور شدن از آداب و رسوم گذشته، همواره مشکلات جدی در زمینه های مختلف فرهنگی و اجتماعی به جامعه تحمیل کرده و ناهنجاری های مختلفی از جمله سلب آرامش و آسایش شهروندان را سبب شده است.
این در حالی است که آیین های ویژه روزهای آخر سال با وجود ماهیت شادی آفرین، در سال های اخیر به آیین های خطرآفرین و گاه عیرقابل جبران تبدیل شده است.
فرهنگ سازی و آگاه سازی به عنوان یکی از مولفه های اساسی در ایجاد محیطی پرنشاط و آرام بخش برای خانواده ها و حتی جوانان پرشور، امری است که نیازمند عزم عمومی و همگانی بوده و خانواده ها به عنوان اولین کانون شکل دهنده جامعه نقشی تعیین کننده در این راستا ایفا می کنند.
بهره گیری و ترویج آیین های سنتی زیبای محلی به عنوان یکی از نمادهای فرهنگ اصیل در سال های اخیر با بی مهری و کم توجهی آحاد مردم و خانواده ها روبرو بوده است.
این آداب و رسوم زیبا با مفاهیم انسان دوستی، صله ارحام، پیوندهای اجتماعی و زیباشناسی می تواند جایگزینی ارزشمند، فرهنگ ساز و پیشگیری کننده از آسیب های اجتماعی و فرهنگ های غلط وارداتی باشد.
برگزاری آداب و رسومی چون ' شال سالاماق'، قاشق زنی، پریدن از روی آتش، آب و آیینه (رفتن به لب رودخانه ها) و سایر آیین های سنتی که ریشه در فرهنگ غنی این دیار دارد، همه و همه با به تصویر کشیدن زیبایی های طبیعی و آداب اجتماعی، در عصر زندگی ماشینی راهگشای بسیاری از ناهنجاری های فرهنگی است.
سنت هایی که خالق فضاها و محیطی آرام و شادی بخش در روزهای پایانی سال بوده و اکنون نیز در گوشه و کنار شهرها و روستاها، در غریبانه ترین وضع موجود فرهنگی، جسته و گریخته برگزار می شود.
به تصویر کشیدن جلوه های قدرت الهی و زندگی عاری از تجملات یکی از آثار بی بدیل برگزاری این آیین های سنتی و فولکلوریک کشور است.
آیین هایی که در آن با تکیه بر گذشته های پرشکوه، عناصر چهارگانه (آب، باد، خاک و آتش) را به عنوان مظهر قدرت الهی و برپاکننده هستی و خلقت زمین و آسمان ها به تصویر می کشند.
سنت هایی که ریشه در گرامیداشت نهاد و کانون خانواده و احترام به بزرگان و اجتماع محوری داشته و با ترویج و بهره گیری از آن، می توان حتی برای مدتی کوتاه از زندگی روزمره و خسته کننده و ناهنجاری های اجتماعی خلاصی یافت و در زمانی که فضاهای مجازی و ناهنجاری های اجتماعی وسعتی بیشتر و پرخطر یافته؛ این آیین ها مرهمی بر پیکره زخمی جامعه آسیب دیده از فرهنگ های غلط و ناهنجار می تواند باشد.
از این رو، خانواده ها به عنوان ارکان تشکیل دهنده اجتماع می توانند با آگاهی بیشتر از مخاطرات آیین های جدید و پرخطر از جمله گرایش جوانان به مواد محترقه و هنجارشکنی های مبتنی بر فرهنگ وارداتی، از بروز حوادث پیشگیری کرده و با بهره گیری از فرهنگ و آداب رسوم محلی و غنی خود، گامی در جهت ایجاد جامعه ای پرنشاط و آرام بخش بردارند.
هرچند در سال های اخیر، فرهنگ های وارداتی جامعه غنی از فرهنگ های اصیل را اسیر ابزارهای فریبنده خود کرده است، لیکن آغاز فرهنگ سازی ها و احیای آداب و رسوم سنتی و آیینی باید از درون خانواده شکل گرفته و توسط نهادهای فرهنگی و اجتماعی نیز مورد حمایت قرار گیرد.
ابراهیم مطلوبی
3077/7487/518
کپی شد
